Δώδεκα ένορκοι αποσύρονται για να συνεδριάσουν και να βγάλουν την ετυμηγορία τους.
Ενας 18χρονος λατινοαμερικάνος κατηγορείται ότι σκότωσε τον βίαιο πατέρα του μαχαιρώνοντάς τον. Υπάρχουν δύο μάρτυρες – ο γέρος του από κάτω διαμερίσματος που θεωρεί ότι άκουσε την απειλή και τον γδούπο του πτώματος και η απέναντι γειτόνισσα που πιστεύει ότι είδε το φόνο ανάμεσα από τα βαγόνια του διερχόμενου τρένου.
Η δουλειά των ενόρκων μοιάζει εύκολη: ο νεαρός προέρχεται από το γκέτο των πιο βίαιων συνοικιών της Νέας Υόρκης. Είναι μετανάστης. Το έκανε. Του αξίζει η ηλεκτρική καρέκλα. Ολοι ψηφίζουν λοιπόν υπέρ της ενοχής του, εκτός από τον 8ο ένορκο, ο οποίος δεν είναι πεπεισμένος ότι ο νεαρός είχε μία δίκαιη δίκη.
Ολα έγιναν πολύ εύκολα, γρήγορα, απλοποιημένα μέσα από τα στερεότυπα του συστήματος – εισαγγελέων, μαρτύρων, ακόμα και δικηγόρων υπεράσπισης. Κανείς δεν προσπάθησε να καταρρίψει το «πέραν πάσης αμφιβολίας» δικαίωμα του κατηγορουμένου. Κι αποφασίζει να το κάνει ο ίδιος, παραθέτοντας τα στοιχεία ξανά στην μικροκοινωνία των ενόρκων που, αρχικά, δεν έχει ούτε το χρόνο, ούτε τη διάθεση να ακούσει.
Γιατί είναι πολύ πιο εύκολο να είσαι προκατειλημμένος, παρά να αμφισβητείς την πραγματικότητα, μία κοινωνική διάκριση τη φορά.
Πηγή: flix.gr
