Υπήρξε κάποτε ένας μικρός τετράποδος, που απέδειξε ότι η αληθινή αγάπη κι αφοσίωση είναι προνόμιο οποιουδήποτε έχει μια καθαρή καρδιά.
Ο Χάτσικο ήταν ένα μικρό κουτάβι δύο μηνών, ράτσας Ακίτα, όταν υιοθετήθηκε από τον Ιάπωνα καθηγητή Χιντεσάμπουρο Ουένο, το 1924. Συνόδευε με αγάπη τον κύριό του κάθε μέρα στο σταθμό, για να πάρει το τρένο για το πανεπιστήμιο. Το απόγευμα τον περίμενε πάλι εκεί, για να τον συνοδεύσει πίσω στο σπίτι.
Μέχρι που μια μέρα ο Χάτσικο δεν είδε τον φίλο του να κατεβαίνει από το τρένο. Περίμενε μέχρι να κατέβει και ο τελευταίος επιβάτης. Τους είδε όλους, αλλά ανάμεσά τους δεν ήταν το αγαπημένο του αφεντικό…
Η Μοίρα είχε κόψει το νήμα της ζωής του καθηγητή λίγες ώρες νωρίτερα.
Τότε συνέβη το απίστευτο.
Ο Χάτσικο εξακολούθησε να επισκέπτεται τον σταθμό κάθε μέρα, περιμένοντας υπομονετικά τον καλό του φίλο να επιστρέψει.
Σύντομα, οι μέρες έγιναν μήνες και οι μήνες χρόνια.
Οι περαστικοί στον σταθμό έβλεπαν κάθε μέρα τον Χάτσικο να περιμένει με την ίδια λαχτάρα τον κύριό του. Μέχρι την τελευταία του μέρα, έμεινε εκεί να τον προσδοκά.
Φαντάσου να δείχναμε μόνο ένα μέρος αυτής της υπέρμετρης αφοσίωσης στα πράγματα που θεωρούμε σημαντικά. Στους αγαπημένους μας ανθρώπους, στην εργασία μας, σε μια τέχνη που μας εξευγενίζει, σε μια ιδέα που μας εξυψώνει, σε ένα όνειρο που σιγοκαίει μέσα μας…
Ένα τόσο μεγάλο μάθημα, από έναν τόσο ταπεινό δάσκαλο…
