Το Σονέτο XLIII (“Αγάπη μετά θάνατον”) της Ελίζαμπεθ Μπάρετ Μπράουνινγκ είναι ένα από τα πιο όμορφα ποιήματα που γράφτηκαν για την Αγάπη. Εκπέμπει μια έντονη και βαθιά αίσθηση της αγάπης και πάρχουν μερικά στοιχεία που το καθιστούν ιδιαίτερα όμορφο:
1. Ρομαντισμός: Το ποίημα είναι γεμάτο ρομαντισμό και παθιασμένη αίσθηση. Η ποιήτρια εκφράζει τον έρωτά της με μια εκπληκτική έκφραση συναισθημάτων και εικόνων.
2. Βαθύτητα συναισθημάτων: Το ποίημα εξερευνά την εσωτερική και βαθιά σύνδεση μεταξύ δύο ανθρώπων. Αποτυπώνει την ανάγκη για την παρουσία του άλλου και τον πόνο που προκαλεί η απόσταση ανάμεσά τους.
3. Συμβολισμός: Το ποίημα χρησιμοποιεί έναν πλούσιο συμβολισμό για να αναδείξει την αγάπη. Οι εικόνες του φωτός, της σκιάς και της περιφοράς του χρόνου προσδίδουν μια μυστηριακή και μαγευτική ατμόσφαιρα.
Σονέτο XLIII
Πώς σ’ αγαπώ; Τους τρόπους ας μετρήσω.
Σ’ αγαπώ στο βάθος, πλάτος και ύψος
που η ψυχή μου δύναται να φτάσει, σαν ψάχνει αόρατη
να βρει το τέλος του Είναι και της Χάρης της ιδανικής.
Σ’ αγαπώ στο επίπεδο της ταπεινότερης
καθημερινής ανάγκης, κάτω απ’ τον ήλιο ή του κεριού
το φως.
Σ’ αγαπώ ελεύθερα, όπως παλεύουν οι άντρες
για το Δίκιο.
Σ’ αγαπώ αγνά, όπως απεχθάνονται τον Έπαινο.
Σ’ αγαπώ με το πάθος που έντυνα
παλιά τις λύπες μου και με την πίστη
των παιδικών μου χρόνων.
Σ’ αγαπώ με μιαν αγάπη που νόμιζα πως έχασα
μαζί με τους χαμένους μου αγίους – σ’ αγαπώ
με την ανάσα,
τα χαμόγελα, τα δάκρυα όλης της ζωής μου! – και αν
ο Θεός ορίσει,
θα σ’ αγαπώ περισσότερο μετά το θάνατο.
Συνολικά, το Σονέτο XLIII της Ελίζαμπεθ Μπάρετ Μπράουνινγκ είναι όμορφο λόγω της εκλεπτυσμένης γλώσσας, του έντονου συναισθήματος και της παθιασμένης εκφραστικότητας που αντικατοπτρίζει την απόλυτη ομορφιά της αγάπης.
