Από το περιοδικό “Φιλοσοφική Λίθος“, Εκδόσεις ΝΕΑ ΑΚΡΟΠΟΛΗ
Η λέξη «ενοποιώ»(unify), προέρχεται από τα λατινικά «unus»και “facere”, δηλαδή το να «κάνω ένα», το να φέρνω κοντά διάφορα διαφορετικά μέρη που είναι συναφή μεταξύ τους, και να τα συνδυάζω με τέτοιο τρόπο ώστε να πετύχω μια αρμονική και ομοιογενή ενότητα. Είναι η πράξη του να ερχόμαστε μαζί πιο κοντά, μιας σύνδεσης, που αν δεν υπήρχε, θα σήμαινε ότι κάθε ένα από τα μέρη ή όντα θα ακολουθούσε διαφορετικό μονοπάτι – κάτι που δεν είναι λάθος από μόνο του – αλλά θα προκαλούσε το να είναι διαιρεμένα, αποσυνδεδεμένα και αντίθετα το ένα από το άλλο. Χωρίς την πράξη της ενοποίησης θα έπρεπε να ζούμε σε ένα διαρκές χάος, στο οποίο θα ήταν πολύ δύσκολο να βρούμε το νόημα στην ύπαρξη και στις μεταβαλλόμενες περιστάσεις της.
Πράγματι, η ασθένεια που καταπιέζει την σημερινή ιστορική στιγμή και η οποία επωάζεται για πολύ καιρό είναι ο διαχωρισμός, η διαίρεση, η ανοιχτή διαμάχη ανάμεσα σε ολοένα και μικρότερες ομάδες, καταλήγοντας στην ατομική αντιπαράθεση. Αυτή η ασθένεια εμφανίζεται σε διάφορα πλαίσια: πολιτικά, πολιτιστικά, θρησκευτικά, καλλιτεχνικά, κοινωνικά, καθώς και στις οικογένειες. Μπορεί κανείς να την βιώσει στους δρόμους των μεγάλων πόλεων και ήδη γίνεται αισθητή στις μικρότερες πόλεις. Η δυσπιστία είναι ο άρχοντας και κύριος του νου των ανθρώπων, και αυτό οδηγεί στην αναισθησία, στην αγένεια, στην ευθιξία, στο να είμαστε αδίστακτοι, στην απείθεια, στον εγωισμό…
Κανείς δεν μπορεί να φτάσει την αυτό-εκπλήρωση αν δεν σέβεται την αυτό-εκπλήρωση των άλλων.
