Έχω μιλήσει πολλές φορές για εκείνον τον μοναχό του Ζεν. Μια νύχτα με πανσέληνο, ένας κλέφτης μπήκε στο σπίτι του, ένα μικρό καλύβι, μακριά από το χωριό. Η πόρτα ήταν ανοιχτή, γιατί στο σπίτι δεν υπήρχε τίποτα που να έπρεπε να μένει κλειστή η πόρτα.
Ο δάσκαλος του Ζεν είχε μόνο μία κουβέρτα, που την έριχνε το πρωί στους ώμους του και το βράδυ τη χρησιμοποιούσε για να κοιμάται. Ήταν ξύπνιος και κοίταζε την πανσέληνο από το παράθυρο. Ήταν μια νύχτα όμορφη, σιωπηλή και ήσυχη.
Όταν μπήκε ο κλέφτης, ήρθαν δάκρυα στα μάτια του δασκάλου – δάκρυα, επειδή δεν υπήρχε τίποτα στο σπίτι. Και ο κακομοίρης ο κλέφτης είχε κάνει ολόκληρο ταξίδι. Κάτι έπρεπε να γίνει αμέσως – και έπρεπε να γίνει με τέτοιο τρόπο, ώστε ο κλέφτης να μην ντροπιαστεί, να μην προσβληθεί, αλλά αντίθετα να νιώσει ότι τον τιμούν.
“Μου κάνεις μεγάλη τιμή, είπε ο δάσκαλος στον κλέφτη, που μπαίνεις στο σπίτι μου, γιατί οι κλέφτες πηγαίνουν μόνο σε σπίτια πλούσιων. Με έκανες να νιώσω πλούσιος. Μπορείς να πάρεις την κουβέρτα μου , αν τη θέλεις, γιατί δεν έχω τίποτε άλλο , μπορείς όμως να ξανάρθεις σε μερικές μέρες και κάτι θα βρω για σένα.”
Ο κλέφτης φοβήθηκε, γιατί αυτός ο άνθρωπος δεν φαινόταν στα καλά του. Άρπαξε την κουβέρτα κι έφυγε τρέχοντας. Ο δάσκαλος φώναξε: “Κλείσε την πόρτα! Τί τρόπος είναι αυτός; Εγώ σου πρόσφερα ένα δώρο κι εσύ ούτε που με ευχαρίστησες.”
Ο κλέφτης γύρισε, τον ευχαρίστησε, έκλεισε την πόρτα κι έφυγε τρέχοντας. Ύστερα από λίγο, τον συνέλαβαν καθώς έκανε μια άλλη ληστεία και οδηγήθηκε στο δικαστήριο. Βρήκαν την κουβέρτα του δασκάλου και τον κάλεσαν να καταθέσει.
Ο δάσκαλος είπε: “Μα δεν είναι δυνατόν να είναι κλέφτης αυτός ο άνθρωπος. Όταν του παρουσίασα την κουβέρτα, με ευχαρίστησε κι έκλεισε την πόρτα. Είναι κύριος. Πώς μπορεί κανείς να αποκαλέσει κλέφτη έναν κύριο;”
Ο δάσκαλος ήταν σεβαστός κι έτσι ο κλέφτης αφέθηκε ελεύθερος. Έξω από το δικαστήριο, ο κλέφτης έπεσε στα πόδια του δασκάλου και τον ευχαρίστησε και ο δάσκαλος του είπε: “Βλέπεις τώρα, γιατί επέμενα να μάθεις τρόπους; Και μάλιστα είμαι πολύ ευχαριστημένος μαζί σου. Με τίμησες, αλλιώς ποιος θα έμπαινε στο σπίτι ενός φτωχού;”
Ολόκληρη η ζωή του κλέφτη άλλαξε. Έγινε ο φωτισμένος μαθητής του δασκάλου. Ολόκληρη η μεταμόρφωσή του στηρίχτηκε σε ένα απλό πράγμα: Στο ότι ο δάσκαλος τον τίμησε, όταν όλοι οι άλλοι τον πρόσβαλλαν και στο ότι του έδωσε την αξιοπρέπεια που δικαιούται κάθε άνθρωπος. Δεν έχει σημασία αν είναι γιατρός, κλέφτης ή μηχανικός. Αυτά είναι απλώς επαγγέλματα. Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια δεν έχει καμία διαφορά.
Αδικία
OSHO
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΡΕΜΠΕΛ
Καλό αν κάνεις ή κακό, θα’ ρθει να σε γυρέψει.
ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ: Η δίκαιη κούπα του Πυθαγόρα και η τιμωρία των «υβριστών» [VIDEO]
Ο κλέφτης και η μητέρα του (ΑΙΣΩΠΟΣ)
