Η ΣΙΓΗ Απόσπασμα από το βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη “Η ΑΣΚΗΤΙΚΗ“
Μια Φλόγα είναι η ψυχή του ανθρώπου ένα πύρινο πουλί, πηδάει από κλαρί σε κλαρί, από κεφάλι σε κεφάλι, και φωνάζει: “∆εν µπορώ να σταθώ, δεν µπορώ να καώ, κανένας δεν µπορεί να µε σβήσει!”
∆έντρο φωτιά γίνεται ολοµεµιάς το Σύµπαντο. Ανάµεσα από τους καπνούς κι από τις φλόγες, αναπαµένος στην κορυφή της πυρκαγιάς, κρατώ αµόλευτο, δροσερό, γαλήνιο, τον καρπό της φωτιάς, το Φως.
Από την αψηλή τούτη κορυφή κοιτάζω την κόκκινη γραµµή που ανηφορίζει τρεµάµενο αίµατερό φωσφόρισµα, που σούρνεται σαν έντοµο ερωτεµένο µέσα από τους αποβροχάρικους γύρους του µυαλού µου.
Εγώ, ράτσα, άνθρωποι, γης, θεωρία και πράξη, Θεός, φαντάσµατα από χώµα και µυαλό, καλά για τις απλοϊκές καρδιές που φοβούνται, καλά για τις ανεµογγάστρωτες ψυχές που θαρρούν πως γεννούνε.
Από που ερχόµαστε; Που πηγαίνουµε; Τι νόηµα έχει τούτη η ζωή; φωνάζουν οι καρδιές, ρωτούν οι κεφαλές, χτυπώντας το χάος.
Και µια φωτιά µέσα µου κίνησε ν΄ απαντήσει. Θα ΄ρθει µια µέρα, σίγουρα, η φωτιά να καθαρίσει τη γης. Θα ΄ρθει µια µέρα, σίγουρα, η φωτιά να εξαφανίσει τη γης. Αυτή είναι η ∆ευτέρα Παρουσία.
Μια γλώσσα πύρινη είναι η ψυχή κι αγλείφει και µάχεται να πυρπολήσει τον κατασκότεινο όγκο του κόσµου. Μια µέρα όλο το Σύµπαντο θα γίνει πυρκαγιά.
Η φωτιά είναι η πρώτη κι η στερνή προσωπίδα του Θεού µου. Ανάµεσα σε δυο µεγάλες πυρές χορεύουµε και κλαίµε.
Λαµποκοπούν, αντηλαρίζουν οι στοχασµοί και τα κορµιά µας. Γαλήνιος στέκουµαι ανάµεσα στις δυο πυρές κι είναι τα φρένα µου ακίνητα µέσα στον ίλιγγο και λέω:
Πολύ µικρός είναι ο καιρός, πολύ στενός είναι ο τόπος ανάµεσα στις δυο πυρές, πολύ οκνός είναι ο ρυθµός ετούτος της ζωής δεν έχω καιρό, δεν έχω τόπο να χορέψω! Βιάζουµαι!
Κι ολοµεµιάς ο ρυθµός της γης γίνεται ίλιγγος, ο χρόνος εξαφανίζεται, η στιγµή στροβιλίζεται, γίνεται αίωνιότητα, το κάθε σηµείο -θες έντοµο, θες άστρο, θες Ιδέα γίνεται χορός.
Ήταν φυλακή, κι η φυλακή συντρίβεται κι οι φοβερές δυνάµες µέσα λευτερώνουνται και το σηµείο δεν υπάρχει πια!
Ο ανώτατος αυτός βαθµός της άσκησης λέγεται: Σιγή. Όχι γιατί το περιεχόµενο είναι η ακρότατη άφραστη απελπισία για η ακρότατη άφραστη χαρά κι ελπίδα. Μήτε γιατί είναι η ακρότατη γνώση, που δεν καταδέχεται να µιλήσει, για η ακρότατη άγνοια, που δεν µπορεί.
Σιγή θα πει: Καθένας, αφού τελέψει τη θητεία του σε όλους τους άθλους, φτάνει πια στην ανώτατη κορφή της προσπάθειας πέρα από κάθε άθλο, δεν αγωνίζεται, δε φωνάζει ωριµάζει αλάκερος σιωπηλά, ακατάλυτα, αιώνια µε το Σύµπαντο.
Αρµοδέθηκε πια, σοφίλιασε µε την άβυσσο, όπως ο σπόρος του αντρός µε το σπλάχνο της γυναίκας.
Είναι πια η άβυσσο η γυναίκα του και τη δουλεύει, ανοίγει, τρώει τα σωθικά της, µετουσιώνει το αίµα της, γελάει, κλαίει, ανεβαίνει, κατεβαίνει µαζί της, δεν την αφήνει!
Πώς µπορείς να φτάσεις στο σπλάχνο της άβυσσος και να την καρπίσεις; Αυτό δεν µπορεί να ειπωθεί, δεν µπορεί να στριµωχτεί σε λόγια, να υποταχτεί σε νόµους καθένας έχει και τη λύτρωση τη δική του, απόλυτα ελεύτερος.
∆ιδασκαλία δεν υπάρχει, δεν υπάρχει Λυτρωτής που ν΄ ανοίξει δρόµο. ∆ρόµος ν΄ ανοιχτεί δεν υπάρχει.
Καθένας, ανεβαίνοντας απάνω από τη δική του κεφαλή, ξεφεύγει από το µικρό, όλο απορίες µυαλό του.
Μέσα στη βαθιά Σιγή, όρθιος, άφοβος, πονώντας και παίζοντας, ανεβαίνοντας ακατάπαυτα από κορυφή σε κορυφή, ξέροντας πως το ύψος δεν έχει τελειωµό, τραγουδά, κρεµάµενος στην άβυσσο, το µαγικό τούτο περήφανο ξόρκι:
ΠΙΣΤΕΥΩ Σ΄ ΕΝΑ ΘΕΟ, ΑΚΡΙΤΑ, ∆ΙΓΕΝΗ, ΣΤΡΑΤΕΥΟΜΕΝΟ, ΠΑΣΧΟΝΤΑ, ΜΕΓΑΛΟ∆ΥΝΑΜΟ, ΟΧΙ ΠΑΝΤΟ∆ΥΝΑΜΟ, ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ ΣΤ΄ ΑΚΡΟΤΑΤΑ ΣΥΝΟΡΑ, ΣΤΡΑΤΗΓΟ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΦΩΤΕΙΝΕΣ ∆ΥΝΑΜΕΣ, ΤΙΣ ΟΡΑΤΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΟΡΑΤΕΣ.
ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤ΄ ΑΝΑΡΙΘΜΗΤΑ, ΕΦΗΜΕΡΑ ΠΡΟΣΩΠΕΙΑ ΠΟΥ ΠΗΡΕ Ο ΘΕΟΣ ΣΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ ΚΑΙ ΞΕΚΡΙΝΩ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΑΥΤΗ ΡΟΗ ΤΟΥ ΤΗΝ ΑΚΑΤΑΛΥΤΗ ΕΝΟΤΗΤΑ.
ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΟΝ ΑΓΡΥΠΝΟ ΒΑΡΥΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ, ΠΟΥ ∆ΑΜΑΖΕΙ ΚΑΙ ΚΑΡΠΙΖΕΙ ΤΗΝ ΥΛΗ ΤΗ ΖΩΟ∆ΟΧΑ ΠΗΓΗ ΦΥΤΩΝ, ΖΩΩΝ ΚΙ ΑΝΘΡΩΠΩΝ.
ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΗΝ ΚΑΡ∆ΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ΤΟ ΧΩΜΑΤΕΝΙΟ ΑΛΩΝΙ, ΟΠΟΥ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΝΥΧΤΑ ΠΑΛΕΥΕΙ Ο ΑΚΡΙΤΑΣ ΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ.
“ΒΟΗΘΕΙΑ!” ΚΡΑΖΕΙΣ, ΚΥΡΙΕ. “ΒΟΗΘΕΙΑ!” ΚΡΑΖΕΙΣ, ΚΥΡΙΕ, ΚΙ ΑΚΟΥΩ.
ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΚΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΚΙ ΟΙ ΡΑΤΣΕΣ ΟΛΕΣ, ΚΙ ΟΛΗ Η ΓΗΣ, ΑΚΟΥΜΕ ΜΕ ΤΡΟΜΟ, ΜΕ ΧΑΡΑ, ΤΗΝ ΚΡΑΥΓΗ ΣΟΥ.
ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΑΚΟΥΝ ΚΑΙ ΧΥΝΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΣΕ ΛΥΤΡΩΣΟΥΝ, ΚΥΡΙΕ, ΚΑΙ ΛΕΝ: “ΕΓΩ ΚΑΙ ΣΥ ΜΟΝΑΧΑ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ.” ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΣΕ ΛΥΤΡΩΣΑΝ, ΣΜΙΓΟΥΝ ΜΑΖΙ ΣΟΥ, ΚΥΡΙΕ, ΚΑΙ ΛΕΝ: “ΕΓΩ ΚΑΙ ΣΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑ.
” ΚΑΙ ΤΡΙΣΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΚΡΑΤΟΥΝ, ΚΑΙ ∆Ε ΛΥΓΟΥΝ, ΑΠΑΝΩ ΣΤΟΥΣ ΩΜΟΥΣ ΤΟΥΣ, ΤΟ ΜΕΓΑ, ΕΞΑΙΣΙΟ, ΑΠΟΤΡΟΠΑΙΟ ΜΥΣΤΙΚΟ:
ΚΑΙ ΤΟ ΕΝΑ ΤΟΥΤΟ ∆ΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ! ΤΕΛΟΣ
Δείτε περισσότερα:
ΑΣΚΗΤΙΚΗ: Το 1ο σκαλοπάτι. ΕΓΩ (Νίκος Καζαντζάκης)
ΑΣΚΗΤΙΚΗ: Σχέση θεού κι ανθρώπου (Νίκος Καζαντζάκης)
Νίκος Καζαντζάκης: Ένα μονάχα αξίζει.. Το ταξίδι
Καζαντζάκης και Νίτσε: Η πρώτη επαφή
Η κοσμοθεωρία του Ν. Καζαντζάκη (μέρος Α)
Η κοσμοθεωρία του Ν. Καζαντζάκη (μέρος Β)
