Σχέση θεού κι ανθρώπου. Απόσπασμα από το βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη “Η ΑΣΚΗΤΙΚΗ“
Κάθε κορμί, κάθε ψυχή είναι Άγιος Τάφος. Άγιος Τάφος είναι ο σπόρος του σιταριού ας τόνε λευτερώσουμε! Άγιος Τάφος είναι το µυαλό µέσα του κείτεται ο Θεός και παλεύει µε το θάνατο ας τρέξουμε βοήθεια!
Ο Θεός δίνει το σύνθημα της µάχης, κι ορμώ κι εγώ στην έφοδο τρέμοντας.
Είτε παραποµείνω λιποτάχτης είτε πολεμήσω γενναία, πάντα θα πέσω στη µάχη. Μα τη µια φορά ο θάνατος µου είναι στείρος µαζί µε το κορμί µου χάνεται, σκορπίζεται στον άνεμο κι η ψυχή µου.
Την άλλη, κατεβαίνω στη γης, σαν τον καρπό, γιομάτος σπόρο. Κι η πνοή µου, παρατώντας το κορµί µου να σαπίζει, οργανώνει νέα κορμιά και συνεχίζει τη µάχη.
Η προσευκή µου δεν είναι κλαψούρισµα ζητιάνου µήτε ερωτικιά εξομολόγηση. Μήτε ταπεινός απολογισμός εμποράκου: σου ΄δωκα, δώσε µου.
Η προσευκή µου είναι αναφορά στρατιώτη σε στρατηγό. Αυτό έκαμα σήμερα, να πώς πολέμησα να σώσω στον εδικό µου τοµέα αλάκερη τη µάχη, αυτά τα εμπόδια βρήκα, έτσι στοχάζουµαι αύριο να πολεμήσω.
Καβαλάρηδες οδεύουµε στο λιοπύρι η κάτω από σιγανή βροχή εγώ κι ο Θεός µου και κουβεντιάζουμε χλωμοί, πεινασμένοι, ανυπόταχτοι. “Αρχηγέ!” κι εκείνος στρέφει κατά µε το πρόσωπο του κι ανατριχιάζω αντικρίζοντας την αγωνία του. Τραχιά είναι η αγάπη µας, καθόμαστε στο ίδιο τραπέζι, πίνουμε το ίδιο κρασί στη χαμηλή τούτη ταβέρνα της Γης. Κι ως σκουντρούµε τα ποτήρια µας, αχούν σπαθιά, τινάζουνται µίση κι έρωτες, µεθούµε, οράματα σφαγής ανεβαίνουνε στα µάτια µας, πολιτείες γκρεµίζουνται µέσα στα µυαλά µας, κι είµαστε κι οι δυο λαβωµένοι και κουρσεύουμε, ξεφωνώντας από τους πόνους, ένα µεγάλο Παλάτι.
Να λες: Ετούτος, που κρατώ στον κόρφο µου και τον βυζαίνω, θα σώσει το Θεό. Ας του δώσω το αίµα µου όλο και το γάλα.
Βαθιά, απροσμέτρητη η αξία του ρεούµενου τούτου κόσμου: από αυτόν πιάνεται ο Θεός κι ανεβαίνει από αυτόν θρέφεται ο Θεός και πληθαίνει.
Ανοίγει η καρδιά µου, φωτίζεται ο νους, και µονοµιάς το φοβερό τούτο στρατόπεδο του κόσμου µου ξεσκεπάζεται ερωτικιά παλαίστρα.
∆υο σφοδροί αντίθετοι άνεμοι, ο ένας αρσενικός, ο άλλος θηλυκός, συναντήθηκαν και συγκρούονται σ΄ ένα σταυροδρόµι. Σοζυγιάστηκαν µια στιγμή, πύκνωσαν, γένηκαν ορατοί.
Το σταυροδρόµι τούτο είναι το Σύµπαντο. Το σταυροδρόµι τούτο είναι η καρδιά µου.
Από το πιο σκοτεινό µόριο ύλης ως τον πιο µεγάλο στοχασμό, μεταδίνεται ο χορός της γιγάντιας ερωτικιάς σύγκρουσης.
Η όλη είναι η γυναίκα του Θεού µου οι δυο µαζί παλεύουν, γελούν και κλαίνε, φωνάζουν µέσα στο θάλαμο της σάρκας.
Γεννοβολούν, µελίζουνται. Γιοµώνουν στεριά και θάλασσα κι αγέρας από φυτολόι, ζωολόι, ανθρωπολόι και πνέµατα, το αρχέγονο ζευγάρι µέσα στο κάθε ζωντανό αγκαλιάζεται, διαµελίζεται και πληθαίνει.
Όλη η αγωνία του Σύµπαντου συµµαζωµένη ξεσπάει στο κάθε ζωντανό και ο Θεός µέσα στη γλύκα, µέσα στην πίκρα της σάρκας κιντυνεύει.
Μα τινάζεται, πηδάει από τα φρένα κι από τα λαγόνια, χιμάει, πιάνεται από καινούρια λαγόνια και φρένα, και ξεσπάει πάλι απαρχής ο αγώνας για την ελευτερία.
Για πρώτη φορά, απάνω στη γης ετούτη, µέσα από το νου κι από την καρδιά µας, κοιτάζει ο Θεός τον αγώνα του.
Χαρά! Χαρά! ∆εν ήξερα πως ο κόσμος τούτος είναι τόσο ένα µαζί µου, πως όλοι είµαστε ένας στρατός, πως οι ανεμώνες και τ΄ άστρα µάχουνται, δεξά ζερβά µου, και δε µε γνωρίζουν, µα εγώ στρέφουµαι και τους γνέφω.
Θερµό, αγαπημένο, γνώριμο, µυρίζοντας σαν το κορµί µου, είναι το Σύµπαντο. Έρωτας µαζί και πόλεμος, σφοδρή ανησυχία, επιμονή κι αβεβαιότητα.
Αβεβαιότητα και τρόμος. Σε µια βίαιη αστραπή ξεχωρίζω: στην πιο αψηλή κορφή της δύναμης αγκαλιάζουνται το πιο στερνό, το πιο φοβερό αντρόγυνο- ο Τρόµος κι η Σιγή. Κι ανάµεσα τους μία Φλόγα.
Διαβάστε επίσης:
ΑΣΚΗΤΙΚΗ: Το 1ο σκαλοπάτι. ΕΓΩ (Νίκος Καζαντζάκης)
Η αυθεντικότητα χαρακτηρίζει τον πρίγκιπα
Νίκος Καζαντζάκης: Ένα μονάχα αξίζει.. Το ταξίδι
Καζαντζάκης και Νίτσε: Η πρώτη επαφή
Θάνατος: Ο φόβος και πώς τον αντιμετωπίζει η φιλοσοφία
