ΧΑΛΙΛ ΓΚΙΜΠΡΑΝ
Η ψυχή μου με ορμήνεψε
Η ψυχή μου μου μίλησε και μου φανέρωσε
Ότι δεν είμαι περιορισμένος μέσα στο διάστημα από τις λέξεις:
«εδώ, εκεί, πέρα».
Ως τώρα στεκόμουν πάνω στο λόφο μου και κάθε άλλος λόφος μου φαινόταν μακρινός πολύ.
Αλλά τώρα ξέρω ότι ο λόφος όπου κατοικώ είναι,
πραγματικά, κι όλοι οι άλλοι λόφοι
κι η κοιλάδα που κατεβαίνω περιέχει κι όλες τις κοιλάδες.
Η ψυχή μου με ορμήνεψε και με παρακάλεσε
να παρατηρώ όταν οι άλλοι κοιμούνται
και να ακουμπώ στο μαξιλάρι μου
όταν οι άλλοι ξαγρυπνούν.
Γιατί σε όλα τα χρόνια μου δεν είχα αντιληφθεί τα όνειρά τους
Ούτε κι εκείνοι τα δικά μου.
Αλλά τώρα νιώθω να πετώ μέσα στη μέρα με τα όνειρα μου.
Κι όταν οι άλλοι κοιμούνται, τους βλέπω ελεύθερους μέσα στη νύκτα
Και χαίρομαι για τη λευτεριά τους.
Η ψυχή μου με ορμήνεψε και με βεβαίωσε
Ότι δεν είμαι πιο ψηλός από τον πυγμαίο
Ούτε πιο κοντός από τον γίγαντα
Πριν από αυτή τη μέρα έβλεπα την ανθρωπότητα
σαν δυο ανθρώπους.
Τον ένα αδύναμο που τον κορόιδευα ή τον λυπόμουν
Και τον άλλο ισχυρό που είτε τον ακολουθούσα
ή του αντιστεκόμουν επαναστατικά.
Αλλά τώρα ξέρω ότι πλάστηκα από την ίδια σκόνη
που πλάστηκαν όλοι οι άνθρωποι,
ότι τα στοιχεία μου είναι τα στοιχεία τους
κι ο εσωτερικός μου εαυτός είναι ίδιος με το δικό τους.
Ο αγώνας μου είναι ο αγώνας τους και το προσκύνημά τους, το δικό μου.
Αν οι άλλοι κάνουν παραβάσεις κι εγώ είμαι παραβάτης.
Αν καλοπράττουν, τότε κι εγώ μετέχω στην καλή τους πράξη.
Όταν υψώνονται, υψώνομαι κι εγώ μαζί τους.
Αν ξεμένουν πίσω κι εγώ μαζί τους, συνοδός τους.
Η ψυχή μου με ορμήνεψε και με δίδαξε να βλέπω πως το φως που κουβαλάω,
δεν είναι δικό μου φως,
ότι το τραγούδι μου δεν πλάστηκε μέσα σε μένα.
Γιατί, αν και ταξιδεύω με το φως, εγώ δεν είμαι το φως
Και αν είμαι το λαούτο δεμένο με χορδές,
εγώ δεν είμαι ο λαουτιέρης.
Η ψυχή μου με ορμήνεψε, αδελφέ μου, και με φώτισε.
Και συχνά η ψυχή σου σε ορμήνεψε και σένα και σε φώτισε.
Διότι εσύ είσαι σαν και μένα και δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσά μας,
μόνον που εγώ μιλώ για όσα είναι μέσα μου
με λόγια που άκουσα στη σιωπή μου
κι εσύ φυλάς όλα όσα είναι μέσα σου.
Κι η φύλαξη σου αυτή έχει αξία
τόση όση κι η δική μου πολλή ομιλία.
Η ψυχή μου με ορμήνεψε και με πρόσταξε να απαντώ λέγοντας:
«ΑΚΟΛΟΥΘΩ», όταν με καλούν το άγνωστο κι η περιπέτεια.
Ως τώρα δεν απαντούσα παρά μόνον στη φωνή του τελάλη της αγοράς
και δεν ακολουθούσα παρά δρόμους χαραγμένους και πολυπατημένους.
Αλλά τώρα το γνωστό έγινε μια σκάλα για να σκαρφαλώσω
στην πιο επικίνδυνη κορφή.
Η ψυχή μου με ορμήνεψε να μετρώ το χρόνο με αυτό το λόγο:
Υπήρξε κάποιο χτες και θα υπάρξει κάποιο αύριο.
Ως εκείνη την ώρα, θαρρούσα το χτες σαν μια εποχή
χαμένη που θα ξεχαστεί
και το μέλλον το θαρρούσα μιαν εποχή
που δε θα μπορούσα να τη φτάσω.
Βιταμίνες σοφίας από τον Χαλίλ Γκιμπράν
