Από το περιοδικό “Φιλοσοφική Λίθος“, Εκδόσεις ΝΕΑ ΑΚΡΟΠΟΛΗ
Ο πολιτισμός των Μάγιας αναπτύχθηκε στην περιοχή της Μεσοαμερικής. Αλλά ο τόπος στον οποίο γνώρισε τη μεγαλύτερή του άνθιση ήταν η χερσόνησος του Γιουκατάν, μια ασβεστολιθική πεδιάδα που είχε εμφανιστεί πρόσφατα. Ένα από τα χαρακτηριστικά αυτής της χερσονήσου είναι το σύστημα φυσικής άρδευσης που έχει.
Το έδαφος είναι πολύ πορώδες και φιλτράρει γρήγορα τη βροχή σχηματίζοντας υπόγεια κανάλια και κοιλότητες. Οι πιο περίεργες κοιλότητες είναι τα cenotes, φυσικά πηγάδια με κάθετα τοιχώματα, που έχουν δημιουργηθεί από την κατάρρευση των στρωμάτων καλύπτοντας τις σκαμμένες στον ασβεστόλιθο σπηλιές. Οι πόλεις και τα τελετουργικά κέντρα των Μάγιας δημιουργήθηκαν γενικά γύρω από αυτά τα πηγάδια, που ήταν τα μοναδικά μέρη που είχαν νερό.
Από πολιτική άποψη οι Μάγιας δεν ήταν ενωμένοι κάτω από μια κεντρική εξουσία και δεν αποτέλεσαν ποτέ μια «αυτοκρατορία». Η περιοχή τους ήταν χωρισμένη σε αυτόνομες πολιτικές μονάδες, που έμοιαζαν με τις πόλεις-κράτη της κλασικής Ελλάδας. Σε κάθε κρατίδιο υπήρχε ένα μεγάλο τελετουργικό κέντρο, που ήταν επίσης το πολιτικό και διοικητικό κέντρο της ευρύτερης περιοχής.
Στην κορυφή την κοινωνικής πυραμίδας των Μάγιας βρισκόταν ο Αλάχ-Ουινίκ ή «ο πραγματικός άνθρωπος», που είχε τη θρησκευτική και πολιτική εξουσία. Είχε ένα συμβούλιο που απαρτιζόταν από ιερείς, πολεμιστές και ανώτερους διοικητικούς υπαλλήλους και ονομαζόταν Ah cuchacab, που σημαίνει «αυτός που κουβαλάει το λαό».
Επικεφαλής του ιερατείου ήταν ο Ahaucan ή «ο Κύριος φίδια». Οι ιερείς ή Ah Kin είχαν την ευθύνη της διαπαιδαγώγησης των ευγενών. Οι Μάγιας πίστευαν πως κάθε άρχοντας είχε ένα δεύτερο εαυτό, που ονομαζόταν uay. Το uay έπαιρνε τη μορφή ενός ζώου, από ιαγουάρο μέχρι ποντίκι, και μιλούσε στο άτομο μέσα από τα όνειρα. Συνεχίστε την ανάγνωση ΕΔΩ
