Σκηνοθεσία: Μίμι Λέντερ
Σενάριο: Catherine Ryan Hyde, Leslie Dixon
Πρωταγωνιστούν: Κέβιν Σπέισι, Έλεν Χάντ, Τζέι Μορ, Τζέιμς Καβίζελ, Τζον Μπον Τζόβι, Άντζι Ντίκινσον
Μαθήματα ζωής από ένα 11χρονο αγόρι!
Στην αρχή της σχολικής χρονιάς ο δάσκαλος γράφει στον πίνακα.
«Σκεφτείτε μια ιδέα για ν’ αλλάξετε τον κόσμο και εφαρμόστε την».
Μια μεγάλη πρόκληση, που απευθύνεται σε παιδιά που δεν τα έχει κουράσει ακόμη η ζωή με τις αναποδιές της και που θεωρούν τα πάντα δυνατά.
Μέσα στις διάφορες «γραφικές» προτάσεις που γίνονται στη συνέχεια από τα παιδιά, υπάρχει μια που δημιουργεί σοβαρούς προβληματισμούς.
Ένα παιδί προτείνει: Να βοηθήσει 3 άτομα και να ζητήσει απ’ αυτούς όχι να του ανταποδώσουν το καλό που τους έχει κάνει, αλλά να προωθήσουν αυτήν τη δράση σε άλλους 3 ανθρώπους. Έτσι θα σχηματιστεί μια πυραμίδα με τεράστια δυναμική που θα εξαπλώνει το καλό σε όλο και περισσότερους ανθρώπους κι αυτό κάποια στιγμή θα αλλάξει τον κόσμο και θα τον κάνει καλύτερο.
Ουτοπικό; Ίσως. Η ζωή είναι σκληρή κι έχει τις παγίδες της για να μας αποθαρρύνει. Εμφανίζει μπροστά μας την αδράνεια, την απαισιοδοξία, την αλαζονεία, το ψέμα για να μας κρατά δέσμιους. Ο άνθρωπος έχει μόνο ένα όπλο εναντίον όλων αυτών, τη δική του εσωτερική Βούληση. Είναι λοιπόν θέμα εσωτερικής αξιοπρέπειας.
Πρέπει να νοιώθει κανείς έντονα την ανάγκη μέσα του να γίνει καλύτερος ο ίδιος, για να μπορέσει να φτιάξει έναν καλύτερο κόσμο. Ένα τέτοιο εγχείρημα απαιτεί λοιπόν, σύμφωνα με τα λόγια του παιδιού, «μια ακραία πράξη πίστης και καλοσύνης από όλους».
Ένα μικρό παιδί μεταμορφώνεται σε δάσκαλο για να μας θυμίσει ότι εμείς κρατάμε στα χέρια μας τα ηνία της ζωή μας.
Σταδιακά έρχεται αντιμέτωπο με την αδυναμία που κρύβει μέσα του κάθε άνθρωπος «…Είναι δύσκολο για μερικούς που συνήθισαν κάτι να το αλλάξουν ακόμη κι αν είναι άσχημο.»
Κάθε άνθρωπος έχει νοητικές, συναισθηματικές και φυσικές συνήθειες με τις οποίες ταυτίζεται και αποκτά μέσα απ’ αυτές ένα στήριγμα, μια ταυτότητα που είναι στην πραγματικότητα μια μάσκα. Οι συνήθειες αυτές λειτουργούν ως προκαταλήψεις και τον οδηγούν στο να δρα με κάποιο συγκεκριμένο, αναμενόμενο τρόπο. Έτσι δημιουργούνται οι προκαταλήψεις και ο φόβος στο καινούριο (με το οποίο δεν μπορεί να ταυτιστεί).
Το σπάσιμο λοιπόν των συνηθειών είναι μια πράξη απελευθέρωσης και συγχρόνως μια πράξη ιερής τρέλας. Γιατί με ποιον άλλον τρόπο μπορεί να ξεπεραστούν οι λογικές και υπολογισμένες ιδέες του νου που μας περιορίζουν παρά μόνο με κάτι ηρωικό; Το ηρωικό φαίνεται πάντοτε ουτοπικό, επειδή δεν είναι εύκολο να το προσδιορίσεις, αλλά ούτε και να το περιορίσεις στο στενό λογικό πλαίσιο του καθιερωμένου. Γι’ αυτό και φαίνεται τρελό το να προσπαθείς να κάνεις τον κόσμο καλύτερο.
Για ν’ αρχίσεις μια τέτοια προσπάθεια, πρέπει πρώτα να πιστέψεις στο καλό που έχουν μέσα τους οι άνθρωποι κι αυτό από μόνο του είναι πολύ ηρωικό. Όμως αν ανατρέξουμε στην ιστορία, θα δούμε ότι οτιδήποτε άλλαξε προς το καλύτερο τον κόσμο ξεκίνησε από ανθρώπους που συνειδητοποίησαν έντονα και ξεκάθαρα αυτό που ο μικρός κρύβει στα εξής λόγια: «…αν δεν γίνει η προσπάθεια αυτή, τότε όλοι μας κατά κάποιο τρόπο χάνουμε…».
Μπορεί και πάλι ο νους να μας κάνει να σκεφτούμε ότι είναι πολύ μικρή η ζωή για ένα τέτοιο εγχείρημα. Παρόλα αυτά όταν μια μικρή ζωή επηρεάσει πολλούς ανθρώπους, τότε ο χρόνος ύπαρξής της πολλαπλασιάζεται μ’ ένα μαγικό τρόπο.
Μια πολύ γλυκιά και βαθιά ανθρώπινη ταινία.
Πρέπει να έχετε συνδεθεί για να σχολιάσετε.