«Δεν μπορείς να επιλέξεις τις κρίσεις που θα υποστείς, αλλά μπορείς να επιλέξεις τον τρόπο με τον οποίο θα τις αντιμετωπίσεις.»
Μια φορά, ένας μαθητής ρώτησε τον δάσκαλό του:
– Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που αντιμετωπίζουν πολύ εύκολα προβλήματα, τα οποία είναι ιδιαίτερα περίπλοκα, ενώ άλλοι άνθρωποι -με την παραμικρή δυσκολία- πνίγονται σε μια κουταλιά νερό;
Έτσι, ο δάσκαλος τον κοίταξε χαμογελαστά και του είπε μια ιστορία…
«Κάποτε υπήρχε ένας άνθρωπος ο οποίος ήταν πολύ φωτεινός και, καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής του, συμπεριφερόταν στους γύρω του με πολλή αγάπη. Όταν πέθανε, λοιπόν, όλος ο κόσμος έλεγε ότι αυτός ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε να πάει κάπου αλλού εκτός από τον Παράδεισο. Ο ίδιος όμως δεν νοιαζόταν ιδιαίτερα για το πού θα πάει, αλλά επειδή όλοι έλεγαν ότι θα πήγαινε στον Παράδεισο, κατευθύνθηκε προς τα εκεί.
Εκείνη την εποχή, όμως, έκαναν στον Παράδεισο μια μεγάλη ανακαίνιση, οπότε τα πράγματα δεν λειτουργούσαν σωστά. Ένα από αυτά που δεν λειτουργούσαν σωστά, ήταν και η ρεσεψιόν. Η κοπέλα που είχε μείνει στην ρεσεψιόν τα είχε χαμένα, κι έτσι έριξε μια βιαστική ματιά στις αιτήσεις και για κάποιον λόγο δεν βρήκε το όνομα του ανθρώπου αυτού. Γι’ αυτόν τον λόγο τον προέτρεψε να κατευθυνθεί προς την κόλαση. Και στην κόλαση, ξέρετε πώς είναι. Δεν έχει είσοδο, δεν έχει υποδοχή, όποιος θέλει μπαίνει, όποιος θέλει βγαίνει, όλα χύμα με λίγα λόγια.
Ο άνθρωπος, λοιπόν, μπήκε ήρεμος στην κόλαση, βρήκε μια γωνιά και κάθισε.
Μερικές μέρες αργότερα, ο Διάολος, πολύ θυμωμένος, έφτασε στην πύλη τού Παραδείσου φωνάζοντας τον άγιο Πέτρο να βγει έξω και οργισμένος του είπε:
– Είσαι ένα καθίκι. Κανείς δεν φανταζόταν ότι θα έκανες ένα τέτοιο χτύπημα κάτω από τη μέση. Αυτό που κάνεις είναι τρομοκρατία!
Χωρίς να καταλαβαίνει τον λόγο που ο Διάολος είχε θυμώσει τόσο πολύ, ο άγιος Πέτρος έκπληκτος τον ρώτησε τι είχε συμβεί.
– Εσύ έστειλες αυτόν τον τύπο στην κόλαση και αυτός έχει δημιουργήσει μεγάλη φασαρία, μας έφερε πολλούς μπελάδες.
Όταν έφτασε εκεί, κάθισε και άκουγε τα παράπονα των ανθρώπων, τους κοίταζε στα μάτια και έπιανε κουβέντα μαζί τους. Και τώρα όλοι εκεί κάτω είναι χαμογελαστοί, φιλιούνται και αγκαλιάζονται μεταξύ τους. Η κόλαση έχει γίνει ανυπόφορη, έχει γίνει σαν Παράδεισος. Γι’ αυτό κάνε μου την χάρη:
– Πέτρο, σε παρακαλώ, πάρε αυτόν τον άνθρωπο από εκεί και κράτησε τον εδώ!
Όταν ο δάσκαλος τελείωσε τη ιστορία, κοίταξε τον μαθητή στα μάτια και του είπε:
– Ζήσε τη ζωή σου έχοντας την καρδιά σου γεμάτη αγάπη, κι ακόμα και αν κατά λάθος βρεθείς στην κόλαση, ο ίδιος ο διάολος θα σε γυρίσει πίσω στον παράδεισο.
Τα προβλήματα είναι μέρος της ζωής μας, γι’ αυτό δεν πρέπει να τα αφήνουμε να μας μετατρέπουν σε αγχωτικά, στρεσαρισμένα και αδύναμα άτομα.
Οι κρίσεις δίνουν και παίρνουν και τις περισσότερες φορές δεν μπορούμε να τις επιλέξουμε. Υπάρχουν κρίσεις που δεν εξαρτώνται από εμάς, μπορεί παραδείγματος χάριν να αρρωστήσει η μητέρα μας, να αλλάξει η οικονομική πολιτική της χώρας μας κ.ο.κ. Υπάρχουν άπειρες περιπτώσεις κρίσεων που θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε κατά καιρούς.
Δεν μπορείς να επιλέξεις τις κρίσεις που θα υποστείς, αλλά μπορείς να επιλέξεις τον τρόπο με τον οποίο θα τις αντιμετωπίσεις. Με αυτόν τον τρόπο, όταν θα φτάνεις στην λύση των προβλημάτων σου, θα αισθάνεσαι υπερήφανος για τον εαυτό σου.
