Χρειάζεται να ξέρουμε να δημιουργούμε κι αυτό θέλει χρόνο και επαναλήψεις. Γίνεται λόγος για τον αυθορμητισμό που πρέπει να κυβερνά τις ανθρώπινες πράξεις, ώστε ο καθένας να εκφράζει αυτά που «γεννιούνται μέσα του». Αλλά… σε ποιο «μέσα του» αναφέρονται; Μόλις ξεπερνιέται το φράγμα του σώματος, αρχίζει «το εσωτερικό» και εκεί μπορούμε να συναντήσουμε από τα χαμηλότερα πάθη μέχρι τις πιο υψηλές μυστικιστικές εκστάσεις… Αν πρόκειται να «εκφράσουμε», θα πρέπει να εκφράσουμε τα καλύτερα που έχουμε μέσα μας, να δημιουργήσουμε με βάση τον καλύτερο εαυτό μας.
Η Φύση επαναλαμβάνει επίμονα τις εποχές του χρόνου, τις μέρες και τις νύκτες της. Εκατομμύρια φορές ο σπόρος φυτρώνει στο χώμα με τον ίδιο τρόπο…
Ως μέρος της Φύσης που είμαστε, δεν είναι φυσικό να κινούμαστε με τον ίδιο ρυθμό;
Να επαναλαμβάνουμε, να επαναλαμβάνουμε, να επαναλαμβάνουμε… για την επιτακτική ανάγκη της τελειοποίησης. Αυτός που επαναλαμβάνει δεν κάνει πάντα τα ίδια, τα κάνει όλο και καλύτερα, νοιώθει ότι μεγαλώνει με την κάθε πράξη μαθητείας.
Ας αναθεωρήσουμε σοβαρά την αξία της επανάληψης. Ας μην περιφρονούμε αυτήν τη διδασκαλία. Αλλά προσοχή: αυτός που απλώς επαναλαμβάνει καταλήγει να γίνει ρομπότ και να μισήσει αυτά που κάνει. Αυτός που επαναλαμβάνει αναζητώντας την τελειότητα ευχαριστιέται με κάθε μια από τις πράξεις του και βρίσκει σε αυτές το -έστω μικρό- μερίδιο υπέρβασης που περιέχουν. Αυτός που μόνο επαναλαμβάνει χάνει δεξιότητες μέρα με τη μέρα. Αυτός που αναζητά την τελειότητα είναι καλύτερος μέρα με τη μέρα.
Αυτός που μόνο επαναλαμβάνει εκτελεί πράξεις. Αυτός που αναζητά την τελειότητα πραγματώνει δράσεις. Αυτός που μόνο επαναλαμβάνει γερνάει αναπόφευκτα. Αυτός που επαναλαμβάνει αναζητώντας την τελειότητα είναι όλο και πιο κοντά στην αιώνια νιότη, στη «Χρυσή Αφροδίτη».
