Από το περιοδικό “Φιλοσοφική Λίθος“, Εκδόσεις ΝΕΑ ΑΚΡΟΠΟΛΗ
Δεν θα μπορούσε να παραληφθεί και μια εκτενής αναφορά στην ιδιαίτερη αυτή ημέρα της εποχής που σηματοδοτεί την αναγέννηση της φύσης και την αέναη σύνδεση με το μυστήριο της ζωής.
Η ημέρα αυτή ήταν για πολλούς αρχαίους λαούς ένα ημερολογιακό ορόσημο και είχαν ορίσει την εαρινή ισημερία ως πρωτοχρονιά τους. Οι Βαβυλώνιοι, που τότε άρχιζε το πολιτικό ημερολογιακό τους έτος, την αποκαλούσαν Ακιτού και τιμούσαν τον θεό Μαρντούκ. Την ημέρα αυτή, 2.000 χρόνια πριν την έλευση του Χριστού, ψαλλόταν το Ενούμα Έλις, το έπος της Δημιουργίας. Οι ιερείς έκαναν ικεσίες στους θεούς από το ιερό Μπίτ Ακιντού, όπου κατέληγε η λεωφόρος των τελετών Αϊμπουρσαμπού. Το έπος της Δημιουργίας ήταν το σπουδαιότερο μέρος της βαβυλωνιακής γιορτής του νέου χρόνου που συνέπιπτε με την εαρινή ισημερία, καθώς η απαγγελία του συνδεόταν με τη δραματική αναπαράσταση του θανάτου και της ανάστασης του θεού της βλάστησης. Οι αρχαιότεροι μύθοι του θανάτου και της ταυτόχρονης ανάστασης του θεού αυτού υπάρχουν σε πολλούς θρύλους της Μεσοποταμίας με πολλά αλληγορικά και συμβολικά στοιχεία.
Στην Αίγυπτο το θεϊκό ζευγάρι Ίσιδα και Όσιρις συμβόλιζαν τον εποχικό θάνατο αλλά και την αναγέννηση της φύσης, και γιόρταζαν τον ερχομό της Άνοιξης την εαρινή ισημερία. Ονόμαζαν τη γιορτή αυτή Πισάχ που σημαίνει διάβαση και κατά τη διάρκειά της γιορταζόταν το πέρασμα του φωτοδότη ήλιου από το εαρινό ισημερινό σημείο Γ, ένα από τα δύο σημεία όπου ο ουράνιος Ισημερινός τέμνεται με την εκλειπτική. Την 21η Μαρτίου, κατά το αιγυπτιακό ημερολόγιο, ημέρα της εαρινής ισημερίας, γιόρταζαν τα μεγάλα μυστήρια του θεού Όσιρι.
