Από την Jacqueline Dooley
«Πώς θα γελάσουμε με τις ταλαιπωρίες του χωρισμού όταν ξανασυναντηθούμε».
— Henry Scott Holland
Αγαπημένη μου μαμά,
Το φως εδώ είναι διαφορετικό. Αν έβλεπες πώς λάμπει αυτό το μέρος, νομίζω ότι θα σταματούσες να ανησυχείς για μένα. Το φως συνδέει το τοπίο με κάθε μέρος του εαυτού του. Κινείται. Λαμπυρίζει.
Συνδέει τις ψυχές μεταξύ τους σαν μαργαριτάρια δεμένα σε ένα ατελείωτο νήμα. Ξέρεις πώς τα μαργαριτάρια κρατούν τον ιριδισμό μέσα σε όλα αυτά τα στρώματα του κοχυλιού; Λοιπόν, αν κοιτάξεις στο κέντρο ενός μαργαριταριού, θα πάρεις μια γεύση από το φως που με περιβάλλει. Πήγαινε να το κάνεις τώρα. Βλέπεις;
Όταν πέθανα, υπήρχαν άνθρωποι που περίμεναν σαν φανάρια δίπλα σε ένα μονοπάτι, οδηγώντας με σε αυτό το μέρος. Κάποιους από αυτούς τους ήξερες. Περιμένουν να καθοδηγήσουν κι εσένα επίσης.
….
Κάποια βράδια προσπαθώ να σου δείξω πού βρίσκομαι.
Περιμένω μέχρι η συνείδησή σου να γλιστρήσει κοντά στην έναρξη του ύπνου και να σου μιλήσω, αλλά ποτέ δεν με ακούς. Δεν ξέρεις ότι είμαι εκεί γιατί ψάχνεις για τη λάθος εκδοχή μου.
Είμαι ένα καλειδοσκόπιο φωτός, ένα δάσος από μοτίβα, ένα μπουκέτο από κινούμενα φράκταλ. Κοιτάς πέρα από την πραγματικότητα μου για το πρόσωπο του κοριτσιού που σου λείπει. Αυτό κάνεις κάθε βράδυ. Ίσως χρειαστεί πολύς χρόνος για να σταματήσεις να με θυμάσαι όπως ήμουν πριν. Ζωντανή, στο σώμα μου. Ζεστή, στο κρεβάτι μου. Είμαι εντάξει. Μπορώ να κάνω υπομονή.
Καθώς πηγαίνεις για ύπνο, θα σου δείξω το φως του ήλιου μέσα από ένα θόλο από φύλλα. Θα σου δείξω χίλιες σπίθες στον ατελείωτο κενό χώρο πίσω από τα μάτια σου. Θα σου δείξω ένα μοτίβο σχημάτων που χορεύουν. Είμαι όλα αυτά τα πράγματα.
Μερικές φορές σχεδόν με αναγνωρίζεις, αλλά μετά πέφτεις στο σκοτάδι όπου δεν μπορώ να σε φτάσω. Μέχρι να ξυπνήσεις, ξεχνάς ότι ήμουν ποτέ εκεί.
….
Ο καημός σου φτάνει ως εδώ, σε εμένα.
Πλέκει τον δρόμο του στο ύφασμα της επίγνωσής μου, μια σιωπηλή γκρι και λευκή κλωστή, σαν το χρώμα των πένθιμων περιστεριών.
Την Άνοιξη, προσπαθώ να ελαφρύνω τη λύπη σου στέλνοντάς σου ένα μικρό σμήνος καρδερίνες. Τον Χειμώνα, σου στέλνω τα γεράκια και τα κοράκια και τα ωδικά πτηνά.
Σου στέλνω τα πουλιά για να καταλάβεις ότι είμαι καλά. Τίποτα δεν με πονάει. Δε φοβάμαι. Είμαι σε ένα τόπο χαράς, αγάπης και σύνδεσης. Πόσο καιρό είμαι εδώ; Δεν γνωρίζω.
Ο χρόνος είναι μια σπείρα. Ο χρόνος είναι ένα εκατομμύριο πόρτες προς σε ένα εκατομμύριο κόσμους.
Έχεις την άδειά μου να σταματήσεις να έχεις εμμονή με την ευτυχία μου σαν να είναι ένας γρίφος για να λύσεις. Ακόμα και τώρα, η σκέψη ότι είμαι λυπημένη ή χαμένη σε αναστατώνει. Έχεις κολλήσει σε έναν βρόχο, σε έναν φαύλο κύκλο. Γραπώνεσαι σε μια στιγμή στον χρόνο. Κρατώντας ένα παιδί που, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, πάντα θα εξαφανιζόταν.
Αν είχα μεγαλώσει, η ευτυχία μου θα ήταν εντελώς έξω από τον έλεγχό σου.
Λυπάμαι αν ακούγεται σκληρό. Δεν έχω σώμα, κόκαλα, καρδιά. Λαχταράς για αυτά τα πράγματα, αλλά δεν τα χρειάζομαι πια. Δεν είμαι το παιδί που θυμάσαι.
Μην ανησυχείς Είμαστε ακόμα κλωστές στο ίδιο ύφασμα. Αυτό είναι που με κάνει χαρούμενη (καλά, είναι μέρος αυτού που με κάνει χαρούμενη). Θέλω να σε κάνει και εσένα χαρούμενη.
….
Είναι εντάξει να πιστεύεις σε αδύνατα πράγματα.
Δεν είσαι τρελή. Σου υπόσχομαι. Πίστεψε με ότι το τοπίο εδώ είναι ακριβώς αυτό που φαντάζεσαι. Υπάρχουν ζεστές παραλίες και γαλάζιοι ωκεανοί όπως στις Μπαχάμες. Υπάρχουν βουνά και πόλεις και μονοπάτια που ελίσσονται ατελείωτα μέσα από παλιά δάση.
Κουκουβάγιες και γεράκια και ψαρόνια ψιθυρίζουν μαζί στα δέντρα. Η μουσική είναι παντού. Προέρχεται από το πνεύμα μου και από τις φωτεινές ψυχές και από τους ανθρώπους που μας λείπουν.
Ο πιο δυνατός κρίκος σου μαζί μου είναι η αγάπη σου. Μοιάζει με μια μια ομάδα πιτσιλωτών ωδικών πτηνών. Ακούγεται σαν να κελαηδούν φλύαρα χιλιάδες τρυποφράχτες. Το αισθάνεσαι σαν μια ακτίνα ζεστού ηλιακού φωτός που πέφτει πάνω σε μια απαλή αμμουδερή πλαγιά.
Νιώθω και τη λύπη σου — όλη την ώρα, παντού. Είναι ένας βαρύς πόνος που διατρέχει το αόρατο νήμα που μας συνδέει, ένα λασπώδες πρίσμα με χρώματα μωβ και μπλε και κόκκινα. Είναι μια μελανιά, τρυφερή και επώδυνη.
….
Σε αγαπώ και δεν θέλω να είσαι λυπημένη, γι’ αυτό τυλίγω τη θλίψη σου με ζωηρά χρώματα και σου στέλνω το ουράνιο τόξο μετά από μια αυγουστιάτικη καταιγίδα.
Σου στέλνω το φτερό του περιστεριού κάτω από τις ταΐστρες.
Σου στέλνω το ρουμπινένιο κολίμπρι με πολύτιμα πετράδια να αστράφτουν στο λαιμό του.
Στέλνω αυτά τα σημάδια για να απαλύνω τον πόνο σου. Κάποτε πίστευες σε όλα αυτά. Μετά σταμάτησες να τα βλέπεις. Τώρα αμφισβητείς τα πάντα. Τα βλέπεις με τον δικό σου τρόπο.
Δεν θα με δεις ποτέ στο θαμπό μέρος ανάμεσα στη διαύγεια και τη λησμοσύνη. Το κρασί και το χόρτο που καπνίζεις θαμπώνουν τον πόνο σου. Είμαι πιο κοντά σου στη βαθιά ησυχία του απεριόριστου νου σου.
….
Συνέχισε να περπατάς σε μονοπάτια. Συνέχισε να γράφεις ποίηση. Συνέχισε να παρακολουθείς τα πουλιά. Συνέχισε να τραβάς φωτογραφίες του ουρανού. Περίμενε με σε εκείνο το σύντομο χτύπο της καρδιάς ανάμεσα στον ύπνο και το ξύπνημα.
Συνάντησέ με στη χαρά των μικρών στιγμών, στα λαμπερά μάτια της Έμιλυ, στην κουνιστή ουρά του Ρου, στα νόστιμα δείπνα του μπαμπά.
Η ημέρα της γέννησής μου και η ημέρα του θανάτου μου δεν είναι η αρχή και το τέλος μου. Είναι οδοδείκτες σε ένα πολύ μεγαλύτερο ταξίδι.
Μπορείς να με ακούσεις μαμά; Να ανυπομονείς για το μέλλον. Ξέρεις πώς να το κάνεις πια; Το ελπίζω. Πάρκαρες τη ζωή σου στο σύντομο διάστημα μεταξύ της γέννησής μου και του θανάτου μου. Συνέχισε πέρα από αυτό. Το να περιμένεις να επιστρέψω είναι το ίδιο με το να περιμένεις να πεθάνω. Αγκάλιασε τη ζωή ξανά. Σε παρακαλώ.
….
Ένα ακόμα έχω να σου πω.
Οι γερανοί σου είναι όλοι εδώ. Σε ευχαριστώ που μου τους έστειλες. Μου έρχονται σαν φωτεινά κομμάτια διπλωμένου χαρτιού αλλά και σαν αληθινά πουλιά — γερανοί από άμμο με κοκκινωπά στέμματα και χαριτωμένο λαιμό.
Ευχαριστώ για τα γράμματα που μου γράφεις στα ημερολόγια και τα τετράδια που μαζεύονται σε σκονισμένα ράφια και σε ξεχασμένες γωνιές. Τα διάβασα όλα.
Ευχαριστώ για τα ψιθυριστά «σ’ αγαπώ». Στέλνω την αγάπη μου πίσω σε σένα στα όνειρα της παιδικής μου ηλικίας, σε αετούς, και σε θησαυρούς που αφήνω στο μονοπάτι.
Θα συνεχίσω να σου στέλνω πέτρες και φτερά και πουλιά. Όταν κοιτάς το φεγγάρι, θα το κοιτάζω μαζί σου. Μπορεί να φαίνεται ότι είμαι πολύ μακριά, αλλά είμαι πιο κοντά από όσο νομίζεις ότι είμαι.
Σου το είπα σε ένα όνειρο μια φορά. Θυμάσαι;
Με Αγάπη,
Άννα
ΠΛΑΤΩΝΑΣ: Η μεταθανάτια ζωή μας
ΠΛΑΤΩΝΑΣ: Αυτή είναι Ψυχή σου και αυτό αναζητάς στη Ζωή
NETFLIX: Η ζωή μετά τον θάνατο – Δείτε τη σειρά ντοκιμαντέρ
