Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε ένας οικοδόμος που ήταν εξαιρετικός στη δουλειά του. Με τον καιρό έγινε τόσο πολύ γνωστός που δεν προλάβαινε να εξυπηρετήσει τον κόσμο και έτσι αποφάσισε να πάρει βοηθό. Μια μέρα τον πλησίασε ένα μικροκαμωμένο φτωχό αγόρι και του ζήτησε δουλειά.
Ο οικοδόμος του είπε πως θα έπρεπε πρώτα να τον δοκιμάσει και του ζήτησε να χτίσει έναν τοίχο με 1.000 τούβλα.
Το αγόρι ξεκίνησε να τον χτίζει με μεγάλο μεράκι. Ήθελε να χτίσει τον τέλειο τοίχο για να μαθητεύσει δίπλα στον μεγάλο οικοδόμο. Με πολύ μεγάλη προσοχή τοποθετούσε το κάθε τούβλο πάνω στο άλλο και το χτίσιμο προχωρούσε… Σε μια στιγμή το αγόρι παρατήρησε ότι δύο τούβλα είχανε μπει κατά λάθος στραβά και πήγε αμέσως να τα ισιάξει αλλά δυστυχώς το τσιμέντο είχε στεγνώσει και δεν γινόταν τίποτα. Απογοητεύτηκε το αγόρι, ωστόσο συνέχιζε να χτίζει τον τοίχο.
Όταν τον ολοκλήρωσε έκατσε να απολαύσει τη δουλειά του αλλά το μάτι του έπεφτε διαρκώς στα δύο στραβά τούβλα. «Δεν θα με πάρει ποτέ στη δουλειά του ο οικοδόμος…. είμαι άχρηστος…. Θα τα προσέξει αμέσως». Αυτές ήταν οι σκέψεις του αγοριού. Ξαφνικά τον πλησίασε ο οικοδόμος και του λέει: «Βλέπω τελείωσες τον τοίχο. Έκανες καταπληκτική δουλειά. Μπράβο!»
Το αγόρι τότε τον κοίταξε απορημένο και του είπε: «Μα καλά με κοροϊδεύετε; Δεν βλέπετε αυτά τα 2 στραβά τούβλα;» Ο οικοδόμος χαμογέλασε πλατιά και του απάντησε: «Βλέπω τα υπόλοιπα 998 που είναι βαλμένα τέλεια».
Από το βιβλίο «Θεραπευτικά Παραμύθια» της Νένας Γεωργιάδου
