Χώρα του θρύλου και του μυστηρίου, σ’ αυτή βρήκαν καταφύγιο οι Μυητικές Γνώσεις μετά την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Σ’ αυτά τα μέρη βασίλεψε κάποτε η Θρησκεία της Σοφίας, η οποία με την πάροδο του χρόνου κρύφτηκε όλο και περισσότερο μέχρι που απέμεινε η εξωτερική φλούδα, για να έρθει η Μεγάλη Δασκάλα, Έλενα Πέτροβνα Μπλαβάτσκυ, και να μας φωτίσει με τις κρυμμένες ως τότε διδασκαλίες. Οι Θιβετανοί δεν στοχάζονται τις αλήθειες: τις βιώνουν. Δn μιλούν για θεούς προσπαθώντας να τους κατεβάσουν στη γη. Επιχειρούν οι ίδιοι ν’ ανυψωθούν στον ουρανό.
ΘΙΒΕΤ: ένας τόπος γεμάτος μυστήριο, μακρινός και απρόσιτος για το Δυτικό άνθρωπο, που ακούγοντας το όνομά του, αφήνει ελεύθερη τη φαντασία του και ονειρεύεται λευκά όρη, σιωπηλούς μοναχούς, γιόγκι με ιδιαίτερες ικανότητες, μυστηριακά μοναστήρια. Δεν είναι λίγοι αυτοί που ονειρεύονται ένα ταξίδι σ΄αυτή τη μυστηριακή χώρα, νομίζοντας ότι και μόνο η παραμονή τους εκεί είναι αρκετή για να τους μυήσει στις κρυμμένες αλήθειες του εσωτερισμού. Η σκέψη και η νοοτροπία του θιβετανικού λαού επηρεάστηκε από έναν πολύ σημαντικό παράγοντα: το γεωγραφικό, δηλαδή τα βουνά των Ιμαλαΐων. Αυτό το φυσικό σύνορο κράτησε τους Θιβετανούς χωρισμένους από τον υπόλοιπο κόσμο για ολόκληρους αιώνες. Η πρόσβαση εκεί ήταν πολύ δύσκολη, σ’ ένα χώρο τόσο άγριο και με ένα κλίμα ξηρό και κρύο, που λίγοι θα μπορούσαν ν’ αντέξουν. Στη φυσική απομόνωση προστέθηκε και η νοοτροπία ότι λίγα καλά είχαν να περιμένουν από τους γύρω λαούς. Έτσι, με μόνη εξαίρεση το Βουδισμό, καμιά ξένη επίδραση δεν εισχώρησε, επί αιώνες, σ’ αυτό το ακριτικό, πνευματικό κάστρο.
Ακόμη και σήμερα το Θιβέτ παραμένει τυλιγμένο σε μια ισχυρή αύρα μυστηρίου. Κάποιοι σοφοί ισχυρίζονταν ότι μέχρι πρόσφατα βρισκόταν εκεί ο «Ομφαλός του Κόσμου», το πνευματικό κέντρο από το οποίο προέρχεται ο άνθρωπος. Κι όμως, το Θιβέτ είναι περισσότερο μια κατάσταση συνείδησης, μια προσπάθεια ανύψωσης του πνεύματος μέσα από τη γνώση αυτής της παλιάς Θρησκείας της Σοφίας, μέρος της οποίας κατάφερε να μεταβιβάσει σ’ εμάς η Έλενα Πέτροβνα Μπλαβάτσκυ, η μεγαλύτερη αυθεντία των τελευταίων χρόνων στο χώρο του Εσωτερισμού. Στο διάστημα μεταξύ 1856-1870, η Μπλαβάτσκυ επισκέφτηκε το Θιβέτ τρεις φορές και κατάφερε να απομνημονεύσει μέρη, από ένα πολύ αρχαίο βιβλίο, έναν καλά κρυμμένο θησαυρό. Στη «Μυστική Δοξασία» της, αναφέρει:
«Αυτό το βιβλίο είναι η πρώτη πηγή, το αυθεντικό πρωτότυπο… γραμμένο σε Σενζάρ, τη μυστική, μυητική γλώσσα. Οι θεϊκές υπάρξεις το υπαγόρευσαν στους Γιους του Φωτός, στην κεντρική Ασία, κατά την αρχή της δικής μας πέμπτης φυλής».
Η ίδια κατάφερε να απομνημονεύσει δύο βιβλία από το αρχαίο αυτό κείμενο που ονομάζεται «Στάντζα των Ντζυάν» (Στάντζα = Λόγοι, Ντζυάν, προέρχεται από τη σανσκριτική λέξη Ντιάνα που σημαίνει Στοχασμός). Αργότερα κατέγραψε αυτά τα βιβλία, που αποτελούν τον κορμό του τεράστιου έργου της με τίτλο «Μυστική Δοξασία» το οποίο εμπεριέχει πολύ σημαντικές εσωτερικές διδασκαλίες Ανθρωπογένεσης και Κοσμογένεσης, οι οποίες φωτίζουν κρυφές και σκοτεινές γωνίες, που ούτε η σύγχρονη επιστήμη δεν έχει ανακαλύψει ακόμη.
Κοσμογένεση: Η πρώτη Στάντζα περιγράφει τη διαδικασία εκδήλωσης της πανταχού παρούσας, αιώνιας, απεριόριστης και αμετάβλητης Αρχής, του Πνεύματος (ΜΑΧΑΠΟΥΡΟΥΣΑ=ΠΑΤΕΡΑΣ) που εισχωρεί στην απόλυτη Υπόσταση (ΜΟΥΛΑΠΡΑΚΡΙΤΙ=ΜΗΤΕΡΑ) Ύλη. Από την ένωση αυτή γεννιέται το Σύμπαν.
Ανθρωπογένεση: ο άνθρωπος πρώτα είναι πνεύμα και μετά ύλη. Αποτελείται από επτά φορείς, επτά σώματα. Τα τρία ανώτερα αποτελούν τον ανώτερο μέρος του, το πνεύμα ή ανώτερο Εγώ, το οποίο περνά από διαδοχικές ενσαρκώσεις με σκοπό την ατομικοποίηση της ανθρώπινης ψυχής και επομένως την απελευθέρωσή της από το Κάρμα.
Επίσης ο άνθρωπος, όσον αφορά στην εμφάνιση του στον πλανήτη, είναι προγενέστερος από κάθε άλλο θηλαστικό (σ’ αυτό συμφωνούν οι πρόσφατες μετρήσεις χρονολόγησης του ανθρώπινου DNA και δηλώνουν ότι είναι προγενέστερο από αυτό των πιθήκων).
Ακόμη ότι οι πρώτοι Οδηγοί-Βασιλιάδες των ανθρώπων ήταν ενσαρκωμένοι θεοί.
Ένα άλλο πολύ σημαντικό κείμενο που η Μπλαβάτσκυ μετέφερε στη Δύση από το Θιβέτ είναι γνωστό με το παράδοξο όνομα «Φωνή της Σιγής». Αποτελεί απόσπασμα από το «Βιβλίο των Χρυσών Παραγγελμάτων», τα πρωτότυπα του οποίου είναι χαραγμένα πάνω σε ορθογώνιες πλάκες που φυλάσσονται μέσα σε ναούς. Η Μπλαβάτσκυ μας λέει ότι αυτά τα Χρυσά παραγγέλματα, έχουν ίδια προέλευση με το μεγάλο μυστικιστικό έργο Paramartha. Λίγοι από αυτούς τους κανόνες-παραγγέλματα χρονολογούνται πριν την εποχή του γνωστού μας Βούδα και οι περισσότεροι μετά από αυτόν. Στο σύνολο τους είναι 90 μικρές πραγματείες από τις οποίες η Μπλβάτσκυ απομνημόνευσε τις 39.
Στη «Φωνή της Σιγής» δίνονται πολύ σημαντικές οδηγίες, για να μπορέσει ο άνθρωπος να έρθει σε επαφή με το ανώτερο Εγώ του, το υψηλότερο μέρος του εαυτού του, το πνευματικό κομμάτι μέσα του. Στο κείμενο, αυτό το μέρος ονομάζεται «Άφωνος Ομιλητής». Είναι το εσωτερικό ον του καθενός, το κομμάτι του Θεού μέσα μας. Για να μπορέσει ο άνθρωπος να επικοινωνήσει με αυτό το μέρος, να το συνειδητοποιήσει και να ακούσει αυτή τη θεία φωνή, τη «Φωνή της Σιγής», πρέπει να ακολουθήσει την Ατραπό της Μαθητείας.
«Προτού η ψυχή μπορέσει να νιώσει και να θυμηθεί πρέπει να έχει ενωθεί με τον Άφωνο Ομιλητή, όπως ακριβώς η μορφή που πλάστηκε από πηλό έχει πρώτα συνδεθεί με τη διάνοια του αγγειοπλάστη». Για να ενωθεί ο άνθρωπος μ’ αυτόν τον Άφωνο Ομιλητή, τον Εσωτερικό Εαυτό του, χρειάζεται να μπει στην Ατραπό της αναζήτησης, της Σοφίας, της αυτογνωσίας, της ουσίας του εαυτού του και των όντων.
Σ’ αυτήν την πορεία όμως καιροφυλακτούν κάποιοι κίνδυνοι που ο μαθητής οφείλει να γνωρίζει και να προσέχει. Τρεις είναι οι αίθουσες από τις οποίες θα περάσει ο μαθητής για να φτάσει στη Σοφία:
Η πρώτη ονομάζεται Αβίντυα, Άγνοια. Είναι ο εφήμερος κόσμος της πλάνης, των φαινομένων, των απατηλών γνώσεων, όπου όλοι είμαστε χαμένοι. Δεύτερη είναι η αίθουσα της Μαθητείας, όπου ο μαθητής αναζητά το σωστό δρόμο αλλά μπορεί και να παρεκκλίνει, να ξεφύγει από αυτόν νομίζοντας ότι πια γνωρίζει, ότι είναι σοφός. Όμως, η πορεία είναι μακριά και δύσκολη μέχρι την τρίτη αίθουσα, την αίθουσα της Σοφίας, Βίντυα. Εκεί πια ο μαθητής έχει φτάσει στη γνώση, είναι Σοφός. «Νά ‘σαι καρτερικός, ω υποψήφιε, σαν κάποιος που διαρκεί αιώνια. Οι ίσκιοι ζουν και αφανίζονται. Αυτό που μέσα σου είναι, θα ζει παντοτινά. Αυτό που μέσα σου είναι, γνωρίζει, γιατί είναι η ίδια η Γνώση».
Σ’ αυτήν τη δύσκολη πορεία ο μαθητής πρέπει να έχει υπομονή, επιμονή αλλά και να μη σταματά ποτέ παρά τις δυσκολίες και τον πόνο που θα αντιμετωπίσει. Το Θιβέτ, αυτό το μυστηριακό, πνευματικό κέντρο του κόσμου, με τα ψηλά και δύσβατα βουνά του, θυμίζει τη δύσκολη πορεία του ανθρώπου-αναζητητή, που πάντα θα αναρωτιέται, θα ψάχνει, θα πορεύεται προς την αλήθεια, προσπαθώντας να ανυψωθεί εκείνος προς το Θεό, αντί να τον κατεβάζει στη γη.
«Κάρφωσε το βλέμμα της ψυχής σου πάνω στο αστέρι που είσαι η αχτίδα του, το φεγγοβόλο αστέρι που λάμπει μέσα στα σκοτάδια της αιώνιας ύπαρξης, μέσα στις ασύνορες πεδιάδες του αγνώστου».
