Από το περιοδικό “Φιλοσοφική Λίθος“, Εκδόσεις ΝΕΑ ΑΚΡΟΠΟΛΗ
Η εσωτερική ερμηνεία ενός από τα πιο διάσημα έργα του κόσμου, δεν είναι καρπός φαντασίας, αλλά αποκάλυψη του βασικού κλειδιού που χρησιμοποίησε ο ιδιοφυής Sandro Botticelli για να αναπαραστήσει θαυμάσια το πέρασμα της Ψυχής στην ενσαρκωμένη εκδήλωση.
Είναι απαραίτητη μια εισαγωγή στο υπέροχο κίνημα του Ουμανισμού-δυστυχώς μέχρι σήμερα ελάχιστα κατανοητό από ειδικούς που επηρεάζονται από την κεντροευρωπαϊκή νοοτροπία του αποκλεισμού-για να γνωρίσουμε τα νέα ρεύματα ιστορικής ερμηνείας που αναδύονται ενόψει του XXI αιώνα.
Καταρχάς, διευκρινίζουμε ότι οι υποδιαιρέσεις του ανθρώπινου παρελθόντος που γνωρίζουμε ως «Ιστορία», παρόλο που βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα, ανταποκρίνονται στο ύψος των πιθανών ερευνών και των γενικευμένων κριτηρίων των ειδικών. Οι τελευταίοι εστιάζουν πρώτα απ’ όλα σ’ έναν παιδαγωγικό στόχο, επειδή ιστορία που δεν διδάσκεται δεν είναι «Ιστορία» σύμφωνα με τις σύγχρονες αντιλήψεις.
Μέχρι τα μέσα του 20ουαιώνα, η δυτική μας κουλτούρα είχε διαιρέσει το πρόσφατο παρελθόν της στις εξής περιόδους:
-
Κλασική Περίοδος, από τον 6ο αιώνα π.Χ. μέχρι τον 5ο αιώνα μ.Χ., που συμπίπτει με την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στη Δύση.
-
Μεσαιωνική Περίοδος, από τον 5ο -6ο αιώνα μ.Χ. μέχρι τον 15ο αιώνα μ.Χ. Είναι ο αιώνας που η Κωνσταντινούπολη πέφτει στα χέρια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, και σύμφωνα με άλλους ο Χριστόφορος Κολόμβος ανακαλύπτει την Αμερική.
- Νεότερη Περίοδος, από τότε μέχρι τον 18οαιώνα, με τη Γαλλική Επανάσταση.
- Σύγχρονη Περίοδος, από τότε μέχρι τις μέρες μας.
Όπως βλέπουμε, αυτή είναι μια ταξινόμηση της Ιστορίας που δεν μπορεί να αποκλείσει άλλες, λιγότερο ή περισσότερο βάσιμες, αλλά όλες υπό αμφισβήτηση.
