Μέσα στη ατέρμονη ροή του ρυθμού της ζωής…
Είναι οι καθημερινές μας παραστάσεις. Οι γεμάτες από ρουτίνα ατελείωτες παραστάσεις. Που μέσα τους παρασυρόμαστε.
Εκείνες οι παραστάσεις της αγωνίας μας …του να αποδείξουμε, να επιδείξουμε που επιθυμούμε να φτάσουμε πιο ψηλά. Σε προσδοκίες, φιλοδοξίες κι όνειρα.
Σε αυτά που σου υπόσχονται πως αν φτάσεις κάπου, κάπως, κάποτε θα βρεις μια απάντηση για τον ανικανοποίητο μικρό σου εαυτό.
Κι έτσι χάνεις τις στιγμές, τους μήνες, τα χρόνια. Περιμένοντας να ζήσεις αυτό που ονειρευόσουν από παιδί.
Τη δική σου αλήθεια. Αυτή που φαινόταν σχεδόν πάντα αδιάφορη για να ακουστεί. Ίσως γιατί ΕΣΥ δεν είχες βρει έναν τρόπο να την εκφράσεις.
Μέχρι να δοκιμάσεις να την χορέψεις.
Κάτι πάλλεται μέσα σου, τέτοιο που δεν μπορείς να το κάνεις λόγο.
Στο άκουσμα ενός ήχου γίνεται αδάμαστο.
Θέλεις να εκτιναχθείς.
Δοκιμάζεις την κίνηση. Αυτήν τη φορά είναι κάτι διαφορετικό. Από τη μια σκέφτεσαι να το θάψεις. Ίσως να είναι απλά ένας απερίσκεπτος παρορμητισμός. Αφού οι άνθρωποι επικοινωνούν με τα λόγια, έτσι δεν είναι; Δοκιμάζεις ξανά και ξανά. Βάζεις κι άλλες κινήσεις. Οι μουσικές νότες διαπερνούν τα τρίσβαθα της ψυχής σου. Κι άλλη κίνηση. Και μια ακόμη.
Παραπατάς, στροβιλίζεσαι, χάνεις και ξαναβρίσκεις τη ροή σου.
Πού πήγε ο φόβος; Έγινε η εκτέλεση μιας κίνησης.
Η Αγάπη, η Ελευθερία, η Ζωή; Έγιναν κι αυτά μελωδία…
Χάθηκαν όλες οι καθημερινές παραστάσεις.
Ανακτάς ξανά τη χαμένη σου φυσικότητα.
Αποδέχεσαι αυτό το δώρο που σου έδωσε η ζωή. Τον ρυθμό.
Κι έτσι, κάθε αρετή για την ψυχή, γίνεται κίνηση για το σώμα.
Ανοίγουν τα χέρια σου και μαζί ο κόσμος όλος.
Γεύεσαι τώρα πια την αισθαντικότητα της στιγμής.
Βιώνεις την ομορφιά, την ένωση, τη δημιουργία πέρα και έξω από ακροάσεις και εντυπώσεις.
Είναι που η ψυχή σου είναι ρυθμική.
Είναι που μόλις έχεις εκπληρωθεί.
«Στον χορό, τα όρια ανάμεσα στο σώμα και την ψυχή έχουν σβηστεί. Το σώμα κινείται πνευματικά και το πνεύμα σωματικά.»
Koos van der Leeuw
