Έγραψε σε καιρούς αλλεπάλληλων πολέμων και μιας ανεπαίσθητης ήττας, που ξεπήδησε μέσα από τα χαλάσματα της νίκης.
Μίλησε για όσα αφορούν τον άνθρωπο, την πλάση, τον ηρωισμό, το αύριο.
Με όπλο την ποίηση, με γέφυρα τους στίχους, με κάστρο αυτή τη βαθιά αίσθηση ελευθερίας που δημιουργεί η τέχνη κι η τέρψη πότε-πότε.
Ονειρεύτηκε πολύ, αγάπησε, προσπάθησε, μόχθησε. Υπερασπίστηκε. Ποιόν; Τον Άνθρωπο. Η βασική του μέριμνα ήταν αυτή: Να σωθεί ο άνθρωπος. Ο κόσμος να σμίξει, να γίνει Ένα.
Η ποίηση εδώ συναντά την επανάσταση κι η επανάσταση την ποίηση σ’ έναν κύκλο ερωτισμού, ανδρείας κι αδελφοσύνης.
Με τον τρόπο του θέλησε να μας δείξει:
Πως ό,τι δεν γίνεται από έρωτα είναι καταδικασμένο να χαθεί και ν’ αποτύχει προτού εκπληρώσει τον σκοπό του.
Πως χωρίς σκοπό κι αγώνα τόσο η ζωή όσο η τέχνη και το ταλέντο ενός ανθρώπου, δεν βρίσκουν την αυτοπραγμάτωσή τους. Ούτε την εσωτερική γαλήνη που χαρίζει μια καθαρή συνείδηση.
Πως ελευθερία δεν σημαίνει φυγή, μα το να στέκεις ανένδοτος μπροστά στις αξίες σου.
Πως οι Ρωμιοί πεθαίνουν, μα η Ρωμιοσύνη όχι. Γι’ αυτό μην την κλαις, μην την υποβιβάζεις.
Πως είναι κρίμα, ενώ η ζωή κυλά και παίρνει τον δρόμο της, εσύ να λείπεις απ’ όλα αυτά που είναι δικά σου.
Πως στον έρωτα, τη δόξα και τον θάνατο, καθένας πορεύεται μονάχος – μα δεν ωφελεί.
11 Νοεμβρίου, κάπου στην Αθήνα του 1990, απεβίωσε -έπειτα από πολλή ζωή- ο Γιάννης Ρίτσος.
