Τα ανθρωπάκια. Άνθρωποι χωρίς πρόσωπο. Χωρίς κίνηση. Χωρίς χρώμα. Χωρίς ζωή. Όλα μεταξύ τους ίδια κι απαράλλαχτα. Κοιτάζουν με απάθεια προς την ίδια κατεύθυνση, σαν υπνωτισμένα από μία αόρατη οθόνη. Περισσότερο μοιάζουν με γεωμετρικά σχήματα παρά με ζωντανά όντα. Πάντα ανάμεσα σε μεγάλο πλήθος… αλλά το καθένα τόσο μόνο του.
Άλλοτε όρθια, άλλοτε καθιστά. Κάποιες φορές σε εξωτερικό χώρο, άλλες στοιβαγμένα μέσα σε κονσερβοκούτια. Τα ανθρωπάκια έγιναν το απόλυτο σύμβολο στην τέχνη του Γιάννη Γαΐτη. Μια τέχνη που προβληματίζει για την κατάντια του σύγχρονου «μικροαστού». Ο καλλιτέχνης βλέπει με τρόμο τον άνθρωπο να χάνει την ταυτότητά του, το πρόσωπό του, τη μοναδικότητά του. Γίνεται ένα νούμερο ανάμεσα στα πολλά. Σαν ένα προϊόν τακτοποιημένο στο ράφι του σούπερ μάρκετ.
Ο μικροαστός… Ο άνθρωπος – μηχανή. Ο άνθρωπος που έπαψε να ονειρεύεται κάτι πέρα από την καθημερινότητα. Που βολεύτηκε σε μια θέση, σε ένα σπίτι, σε μια κατάσταση, και την αποδέχθηκε, γιατί «πού να μπλέκεις τώρα….» Που αρκείται στην ασφάλεια μιας απέραντης μετριότητας, και μάλιστα την αποζητά πια και τη διεκδικεί. Που έμαθε να παίρνει έτοιμες απαντήσεις για τα πάντα, μέχρι που ξέχασε να σκέφτεται ο ίδιος. Που δουλεύει, διασκεδάζει, ερωτεύεται, χαίρεται, λυπάται, θυμώνει, ζει και πεθαίνει πάντα σύμφωνα με το πώς προγραμματίστηκε. Που δε βάζει τίποτα και κανέναν πάνω από τη βολή του. Στην πραγματικότητα, τα ανθρωπάκια είναι πολύ φοβισμένα. Φοβούνται όλους και όλα, γιατί στην παραμικρή αλλαγή του προγράμματος, ίσως βρεθούν εκτεθειμένα. Δεν έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους πως θα τα καταφέρουν. Δεν ξέρουν καν μέχρι πού φτάνουν οι δυνάμεις τους, αφού ποτέ δεν τις δοκίμασαν. Η περιπέτεια είναι για αυτούς συνώνυμη με την κατάρα.
Ούτε στον εαυτό τους έχουν εμπιστοσύνη, ούτε σε κανέναν άλλο. Ο κόσμος τους είναι γεμάτος με άλλα ανθρωπάκια, αλλά ποτέ δεν κοιτάζονται μεταξύ τους. Μοιάζουν να κοιτάνε απλά το κενό. Μια μοναξιά απέραντη. Όσο μεγαλύτερο το πλήθος, τόσο πιο αξιοθρήνητη η μοναξιά. Οι διπλανοί τους είναι απλά αντικείμενα που πιάνουν χώρο, σε μια ζωή δίχως νόημα.
«Ο κόσμος δεν θέλει να βλέπει τον εαυτό του ανθρωπάκι. Προτιμάει δηλαδή ένα βότσαλο, ένα λουλούδι ή κάτι άλλο, αλλά ποτέ ανθρωπάκι! Γιατί σου λέει “εγώ δεν είμαι αυτός”. Κι όμως είναι! Οι άνθρωποι, τα Ανθρωπάκια που λέω, το κατεστημένο, έφτασε σ’ ένα σημείο όπου δεν παίρνει άλλο να πάει πιο μακριά. Γίνανε ένα νούμερο και τίποτα παραπάνω. Εδώ εγώ κάνω μια μαρτυρία και σας λέω: Φροντίστε να σωθείτε, να σωθούμε. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο εγώ εκτός απ’ αυτήν τη μαρτυρία». Γιάννης Γαΐτης
Πηγή φωτογραφίας:
Από Γιάννης Γαΐτης – https://aienaristeyein.com (Wikipedia)
