Από το περιοδικό “Φιλοσοφική Λίθος“, Εκδόσεις ΝΕΑ ΑΚΡΟΠΟΛΗ
Από τα σημαντικότερα πολιτισμικά φαινόμενα των τελευταίων χρόνων στην κοινωνία του δυτικού μας κόσμου είναι χωρίς αμφιβολία το γενικό ενδιαφέρον για «νέες» και επαναστατικές ιατρικές και θεραπευτικές μεθόδους, οι οποίες θεωρούνταν περιθωριακές και μη αποδεκτές μέχρι σήμερα. Μας κάνει εντύπωση όμως το γεγονός ότι, ενώ παρουσιάζονται σαν νέες, είναι στην πραγματικότητα πολύ παλιές, όπως εύκολα μπορεί ν’ αντιληφθεί όποιος επιχειρήσει να τις μελετήσει σε βάθος.
Αυτό οφείλεται –μεταξύ άλλων- στο γεγονός ότι ο κόσμος απελπισμένος έχει ανάγκη από κάτι καινούριο, που να ξεφεύγει από τα πλαίσια της συμβατικής ιατρικής, η οποία έχει χάσει σε μεγάλο βαθμό εκείνο το ιπποκράτειο ιερό νόημα και πνεύμα. Εξάλλου, ακόμη διατηρεί, έστω και υποσυνείδητα, την εμπιστοσύνη για την παλιά παραδοσιακή ιατρική, η οποία περιβάλλεται κατά κάποιον τρόπο από ένα είδος μυστηριακής αύρας και μαγείας, αφού ο λειτουργός της έμοιαζε περισσότερο μ’ ένα μάγο ιερέα, παρά μ’ έναν άκαρδο διανοούμενο επιστήμονα ή έμπορο φαρμάκων.
Έτσι, πανάρχαιες φυσικοθεραπευτικές μέθοδοι, όπως π.χ. ο βελονισμός, το σιάτσου, η θεραπεία με μέταλλα, ήχους, χρώματα, αρώματα, βότανα, πετράδια κ.α. έχουν αποκτήσει σύγχρονη μορφή και η έρευνα προσφέρει ανυπολόγιστες δυνατότητες επιτυχίας. Ακόμα, η εφαρμογή στον τομέα της ιατρικής ορισμένων τεχνολογικών επιτευγμάτων, όπως των ακτίνων λέιζερ και της φωτογραφικής μηχανής Κίρλιαν, επέτρεψε να εξακριβωθούν πολλά στοιχεία της αρχαίας παράδοσης, καθώς και να διαπλατυνθεί το πεδίο έρευνας σε επιστημονικότερη βάση. Αλλά, για να καταλάβει κανείς τον τρόπο σκέψης, την κοσμοθεωρητική δομή, στην οποία βασίζονται αυτές οι μέθοδοι της αρχαίας ιατρικής, χρειάζεται ν’ αναφέρουμε έστω και σύντομα την αντίληψη που κυριαρχούσε σ’ αυτήν για το σύμπαν και τον άνθρωπο, ο οποίος βρίσκεται μέσα σ’ αυτόν.
