Από το περιοδικό “Φιλοσοφική Λίθος“, Εκδόσεις ΝΕΑ ΑΚΡΟΠΟΛΗ
Αυτό είναι ένα θέμα που υπήρχε πάντα στο συλλογικό ασυνείδητο της ανθρωπότητας και ακόμη στο ατομικό υποσυνείδητο του καθενός από μας. Θυμάμαι όταν ήμουν παιδί, μόλις έσβηνε το φως στο δωμάτιο μου, περίμενα ανυπόμονα να περάσει λίγος χρόνος, για να γυρίσω απότομα στο κρεβάτι, ν’ ανάψω το φως, να κοιτάξω τα παιχνίδια μου και να τα πιάσω να κάνουν κάποια κίνηση, που εγώ απόκρυφα διαισθανόμουν. Χωρίς να το ξέρω τότε έκανα τα ίδια που κάνουν εκατομμύρια παιδιά από την αρχή του ιστορικού μας χρόνου. Αυτό που υπήρξε και υπάρχει σαν ένα σημαντικό στοιχείο της πρωταρχικής μαγείας και που δεν μπόρεσε ακόμη να σκεπάσει εντελώς η αμφιλεγόμενη χάρη του Προμηθέα: η φωτιά του νου, ο λόγος.
Ο τίτλος του άρθρου αυτού αναπαράγει τον τίτλο μιας αρχαίας Βαβυλωνιακής πινακίδας σχετικά με το Μύθο του Γιλγαμές, που σήμερα βρίσκεται στο Βρετανικό Μουσείο. Σ’ αυτήν περιγράφονται εποχές προγενέστερες του κατακλυσμού, από τον οποίο ο Γιλγαμές έμεινε σαν ένας βασανισμένος σπόρος ανθρώπων- που είχαν χάσει τη φυσική τους αθανασία- κι έπρεπε να αποκτήσει τη συνείδηση μιας αθανασίας βυθισμένης στη θάλασσα των χρόνων, με τη μορφή ενός μαγεμένου φυκιού. Και ανάμεσα σε πολλά άλλα μυστηριώδη πράγματα, σε αυτήν την πινακίδα γράφεται ότι οι προκατακλυσμιαίοι άνθρωποι δέχτηκαν επίθεση από μια ‘’επανάσταση των μηχανημάτων’’, των ίδιων τους των έργων που πήραν ζωή και επαναστάτησαν.
Στην άλλη άκρη του κόσμου, στα ερείπια της Τσαν-Τσαν, που υπήρξε πρωτεύουσα των Τσιμού, στη βόρεια ακτή του Περού, του τμήματος Τρουχίλλιο, παρατήρησα μερικά χρόνια πριν, ένα αέτωμα ναού. Εκεί πάνω παρουσιάζονταν, φτιαγμένα από ανθρώπινο χέρι, αντικείμενα απ’ τα οποία έβγαιναν χέρια και πόδια, που χόρευαν και ξέφευγαν απ’ τις φυσικές τους θέσεις.
Συνεχίστε την ανάγνωση ΕΔΩ
