Δύο είναι οι Ατραποί.
Μαθητής : Τι πρέπει να κάνω για να φτάσω τη σοφία; Τι για ν’ αποκτήσω την τελειότητα ;
Αναζήτησε τις Ατραπούς. Έχε όμως καθάρια την καρδιά, προτού επιχειρήσεις το ταξίδι σου. Πριν από το πρώτο βήμα, μάθε να ξεχωρίζεις το αληθινό από το ψεύτικο, το πάντοτε εφήμερο από το παντοτινά αιώνιο. Μάθε πάνω από όλα να διαχωρίζεις τη μάθηση της κεφαλής από τη σοφία της ψυχής, τη δοξασία «του ματιού» από εκείνη «της καρδιάς».
Η «Διδασκαλία του ματιού» είναι για τους πολλούς, Η «Διδασκαλία της καρδιάς» μονάχα για τους εκλεκτούς. Οι πρώτοι επαναλαμβάνουν με έπαρση : «Κοίτα, εγώ ξέρω». Οι τελευταίοι, αυτοί που ταπεινά έχουν μαζέψει, με χαμηλή φωνή ομολογούν : «Έτσι άκουσα να λέγεται».
Το Dharma του ματιού είναι η ενσάρκωση του εξωτερικού και του ανύπαρκτου. Το Dharma της καρδιάς είναι η ενσάρκωση του φωτός, του μόνιμου κι αιώνιου.
Η αμάθεια αξίζει πιο πολύ από τη «μάθηση της κεφαλής», χωρίς τη σοφία της ψυχής να τη φωτίζει και να την καθοδηγεί.
Το νοητικό όμοιο είναι με καθρέφτη. Σκόνη μαζεύοντας, τη σκόνη καθρεφτίζει. Χρειάζεται η γλυκιά αύρα της σοφίας της ψυχής να σκουπίσει τη σκόνη από τις πλάνες μας. Προσπάθησε , ω αρχάριε, να συγχωνέψεις το νοητικό με την ψυχή σου.
Απόφευγε την άγνοια κι απόφευγε το ίδιο και την πλάνη. Απόστρεψε το πρόσωπό σου απ’ την απατηλότητα του κόσμου. Μη δίνεις πίστη στις αισθήσεις σου, είναι ψεύτικες.
Απόφευγε τον έπαινο ! Ο έπαινος στην αυταπάτη οδηγεί του ίδιου του Εγώ ! Το σώμα σου δεν είσαι εσύ ο ίδιος, το Εγώ σου είναι στην πραγματικότητά του χωρίς σώμα, κι ούτε έπαινος ούτε προσβολή τον θίγουν.
Ο αυτοθαυμασμός, ω μαθητή, σαν ένα πύργο μοιάζει υψηλό, που πάνω του ένας ανόητος τρελός είναι ανεβασμένος. Καθισμένος εκεί πάνω στην υψηλή του μοναξιά, από κανένα δεν γίνεται αντιληπτός, εκτός από τον ίδιο του τον εαυτό.
Να ‘σαι υπομονετικός σαν κάποιος που ούτε την αποτυχία φοβάται ούτε και την επιτυχία χαϊδεύει. Κάρφωσε το βλέμμα της ψυχής σου πάνω στ’ αστέρι που είσαι η αχτίδα του, το φεγγοβόλο αστέρι, που λάμπει μέσα στα βαθιά σκοτάδια της αιώνιας ύπαρξης, μες στις ασύνορες πεδιάδες του αγνώστου.
Να ‘σαι καρτερικός σαν κάποιος που διαρκεί αιώνια. Οι ίσκιοι ζουν κι αφανίζονται Αυτό που μέσα σου θα ζει παντοτινά, αυτό που μέσα σου «γνωρίζει», γιατί είναι η ίδια η «γνώση», δεν ανήκει σ’ αυτή τη φευγαλέα ζωή. Είναι ο άνθρωπος που υπήρξε, που υπάρχει και θα υπάρχει και που γι’ αυτόν ποτέ δεν θα σημάνει η ώρα.
Μα ωστόσο, αν η διδασκαλία της καρδιάς έχει για σένα τα φτερά πολύ ψηλά, αρκέσου στη «Διδασκαλία – Μάτι» του νόμου. Έλπιζε ακόμα. Μάθε πως ούτε μια προσπάθεια, ακόμα και η πιο ελάχιστη, προς την καλή ή την κακή κατεύθυνση, δεν γίνεται ν’ αφανιστεί από τον κόσμο των αιτίων.
Κι αν δεν μπορείς ήλιος να είσαι, γίνου ο ταπεινός πλανήτης. Στ’ αλήθεια, αν εμποδίζεσαι να λάμπεις σαν τον ήλιο του μεσημεριού επάνω στο βουνό το καλυμμένο με το χιόνι της αιώνιας αγνότητας, διάλεξε τότε, ω νεόφυτε, μια διαδρομή πιο ταπεινή.
Δείχνε το δρόμο, έστω και αμυδρά και χαμένος μες στο πλήθος, όπως κάνει το βραδινό άστρο για κείνους που πορεύονται μες το σκοτάδι.
Να είσαι ταπεινός, αν θες να φτάσεις τη σοφία.
Να είσαι πιο ταπεινός ακόμη, αν έχεις αποκτήσει τη Σοφία.
Συγκράτησε το κατώτερο εγώ με το θείο σου Εγώ.
Αληθινά μεγάλος είναι αυτός που την επιθυμία σκοτώνει.
Έχεις λάβει τώρα τη γνώση σε ό,τι έχει σχέση με τις δύο Ατραπούς. Θα ‘ρθει η ώρα που θα χρειαστεί την εκλογή να κάνεις, ω άνθρωπε με την ειλικρινή καρδιά, όταν θα ‘χεις φτάσει στο τέρμα. Το πνεύμα σου είναι φωτεινό, δεν ταράζεται μες στις απατηλές σκέψεις, γιατί όλα τα ‘χεις μάθει. Η Αλήθεια στέκεται μπρος σου ξέσκεπη και σ’ ατενίζει αυστηρά.
Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΣΙΓΗΣ,HELENA P. BLAVATSKY Θεοσοφικές Εκδόσεις
