Καλοσύνη, συμπόνια, ενσυναίσθηση. Είναι μια στάση προσφοράς απαραίτητη σε δύσκολους καιρούς.
Σε δύσκολες εποχές, όπως αυτή που διανύουμε, με παγκόσμια πανδημία και μια οικονομική κρίση προ των πυλών, η καλοσύνη ίσως είναι μια σανίδα σωτηρίας για την ανθρωπότητα. Βασικές δομές και θεσμοί γύρω μας καταρρέουν. Για πολλούς η ανθρώπινη καλοσύνη και το νιάξιμο ίσως θα είναι το μοναδικό στήριγμα μέσα στην κρίση.
Η κλινική έρευνα θεωρεί την καλοσύνη – επίσημα πλέον – ως εργαλείο για να αντιμετωπίσουμε το άγχος και να ανακουφίσουμε τον πόνο.
Πώς όμως αποκτά κανείς ενσυναίσθηση; Παρακάτω μερικές συμβουλές του Paul Gilbert, κλινικού ψυχολόγου στο πανεπιστήμιο του Derby.
Στο «δρόμο της καλοσύνης», παραδόξως, το πρώτο πράγμα που χρειάζεται είναι θάρρος. Θάρρος να αντιμετωπίσουμε τον πόνο. Ενστικτωδώς υπάρχει την τάση να αποφεύγουμε οτιδήποτε προξενεί δυσκολία, θλίψη και πόνο. Είναι όμως θέμα εξάσκησης να ξεπεραστεί αυτή η τάση. Και τότε, θα είναι πιο εύκολο να αναγνωρίσουμε πού υπάρχει ανάγκη για βοήθεια. Έπειτα, χρειάζεται μια στάση γενναιοδωρίας. Για να δίνουμε το ενδιαφέρον και την ενέργειά μας εκεί όπου χρειάζεται.
Σημαντική παράμετρος για να δείχνεις συμπόνια στους άλλους, είναι να μάθεις να δείχνεις πρώτα στον εαυτό σου. Αν δε μάθεις τι χρειάζεσαι εσύ και πώς μπορείς να βοηθηθείς, δε θα μάθεις ποτέ για κανένα άλλο άνθρωπο. Αν είσαι υπερβολικά σκληρός ή υπερβολικά ανεκτικός με τον εαυτό σου, σημαίνει ότι δεν έχεις συνειδητοποιήσει βασικές λειτουργίες της ανθρώπινης φύσης. Η αυτογνωσία είναι το κλειδί για πιο αρμονικές ανθρώπινες σχέσεις.
Έπειτα, ένα σημαντικό βήμα είναι να μάθεις να δέχεσαι εσύ από τους άλλους. Το να είσαι ισορροπημένος δε σημαίνει να κλείνεις τους άλλους ανθρώπους έξω από τη ζωή σου. Όταν χρειάζεσαι κάτι και στο προσφέρουν, είναι συχνά ένδειξη δύναμης να το πάρεις. Όχι αδυναμίας. Σημαίνει ότι αναγνώρισες μια έλλειψή σου και είχες το θάρρος να παραδεχθείς ότι χρειάζεσαι βοήθεια.
Περισσότερα μπορείτε να δείτε εδώ: theguardian.com
