Από το περιοδικό “Φιλοσοφική Λίθος“, Εκδόσεις ΝΕΑ ΑΚΡΟΠΟΛΗ
Η παλιά ιδέα που είχαν οι αρχαίοι Έλληνες για την έννοια της “κρίσης” σήμερα είναι πιο επίκαιρη από ποτέ. Είτε θέλουμε να το αποδεχτούμε είτε όχι, είναι προφανές ότι βρισκόμαστε σε κρίση, που σημαίνει ότι βρισκόμαστε μπροστά σε καιρούς αλλαγών, σε ένα σημείο καμπής, όπου η πλάστιγγα της ιστορίας γέρνει προς δύο κατευθύνσεις. Σε καιρούς κρίσης, ή αλλιώς, σε καιρούς αλλαγών, όλα τα πράγματα φαίνονται ασταθή. Η ανασφάλεια και η αμφιβολία κυβερνούν στις μέρες μας και κανείς δε θέλει να ρισκάρει, να επιχειρήσει μεγάλα έργα, λόγω της αβεβαιότητας του τι μπορεί να συμβεί την επόμενη μέρα.
Είναι σε τέτοιους καιρούς κρίσης που οι άνθρωποι είναι πιο πιθανό να έρθουν σε συγκρούσεις χωρίς να αφήσουν χώρο για διαπραγματεύσεις.
Υπάρχει μια πικρή αντίθεση ανάμεσα σε αυτούς που βρίσκονται στη μία πλευρά της αλλαγής ή στην άλλη: αυτοί που κοιτάζουν όλα όσα μένουν πίσω και αυτοί που ονειρεύονται όλα όσα είναι να έρθουν στο μέλλον. Και οι δύο πλευρές έχουν καλά και επαρκή επιχειρήματα για να υπερασπιστούν τη θέση τους. Και η κάθε πλευρά υπερασπίζεται τη θέση της με τυπικούς, σε καιρούς κρίσης, τρόπους: με βία και έλλειψη κατανόησης απέναντι στους άλλους.
Αυτοί που ατενίζουν με νοσταλγία το παρελθόν, αποκαλούνται υποτιμητικά “συντηρητικοί”. Κρίνονται με σκληρό τρόπο από τους άλλους επειδή δε μπορούν να αγκαλιάσουν ολοκληρωτικά την περιπέτεια του μέλλοντος. Δεν νιώθουν όμως συντηρητικοί. Προσπαθούν απλώς να μην χαραμίσουν όλα όσα έζησαν μέχρι σήμερα και να συγκεντρώσουν χρήσιμες εμπειρίες. Προσπαθούν να αποθησαυρίσουν αναμνήσεις και γνώσεις, ακριβώς όπως κάποιος συσσωρεύει πλούτο για να μπορέσει να ζήσει καλύτερα στο μέλλον.
