Η μουσική μας βοηθάει να θυμηθούμε ποιοι είμαστε και που ανήκουμε
Μήπως έχει αλλάξει η μουσική που ακούμε και το γιατί την ακούμε κατά τη διάρκεια της πανδημίας του COVID-19;
Οι κριτικοί της μουσικής παρατήρησαν ότι υπάρχει μια αυξημένη προτίμηση για νοσταλγική μουσική που κάνει τους ανθρώπους να αισθάνονται παρηγοριά και οικειότητα.
Εταιρίες streaming θα το επιβεβαιώσουν. Στο Spotify, για παράδειγμα, η δημοτικότητα των «hits» έπεσε στο διάστημα μεταξύ 12 Μαρτίου και 16 Απριλίου. Αντίθετα, οι ακροατές φαίνεται να αναζητούν περισσότερο ορχηστρική και «chill» μουσική. Την πρώτη εβδομάδα του Απριλίου υπήρχε 54% αύξηση σε playlists με θέμα τη νοσταλγία καθώς και αύξηση της δημοτικότητας της μουσικής των δεκαετιών 50’, 60’, 70’ και 80’.
Ένας ερευνητής που μελετά τη δύναμη της μουσικής σε περιόδους κρίσης, ξεκινώντας από τους πρόσφυγες του εμφυλίου πολέμου στο Ελ Σαλβαδόρ τη δεκαετία του ’90, τονίζει την ανάγκη μας να ανατρέχουμε σε οικεία ακούσματα για συναισθηματική στήριξη.
Η επανασύνδεση με τον εαυτό μας
Σε καιρούς που οι άνθρωποι βιώνουν μοναξιά και αυξημένο άγχος, η οικεία μουσική μας δίνει ένα αίσθημα ασφάλειας γιατί μας θυμίζει ποιοι είμαστε ως άνθρωποι. Είτε πρόκειται για ένα hit που ακούγαμε στην εφηβεία μας, είτε ένα ορχηστρικό κομμάτι που άρεσε στη γιαγιά μας, η μουσική μας θυμίζει κάτι από τον παλιό μας εαυτό.
Η μουσική μας βοηθάει να δημιουργήσουμε μια αίσθηση συνέχειας μεταξύ του παρελθόντος και του παρόντος, τη στιγμή που οι λέξεις μας εμποδίζουν να βρούμε αυτό το χαμένο κρίκο. Η μουσική μας συνδέει με την ταυτότητά μας, ενώ μας ωθεί να ψάξουμε ένα νόημα. Η οικειότητά της μας καθησυχάζει μπροστά στην αβεβαιότητα του μέλλοντος. Επίσης, αυξάνει την ανθεκτικότητά μας απέναντι στις δυσκολίες.
Χαρακτηριστικό-και ακραίο-παράδειγμα είναι οι επιζώντες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης που τραγουδούσαν οικεία τους τραγούδια για να ενισχύσουν το υπαρξιακό και θρησκευτικό τους αίσθημα.
Επιβίωση από τον εμφύλιο πόλεμο
Στον εμφύλιο πόλεμο στο Ελ Σαλβαδόρ, όταν οι αγρότες δραπέτευσαν από την καταπίεση του κράτους και κατέφυγαν σε καταυλισμούς προσφύγων στην Ονδούρα, αποκάλυψαν ότι η μουσική έπαιξε βασικό ρόλο στην επιβίωσή τους. Τραγουδούσαν και χόρευαν παραδοσιακά τραγούδια και έτσι διαιώνιζαν το δεσμό τους με την πατρίδα τους. Μάλιστα κάποιες φορές άλλαζαν ελαφρώς τα τραγούδια και τα εμπλούτιζαν με τις δικές του εμπειρίες ως πρόσφυγες.
Τι δένει μια κοινότητα;
Η πανδημία του COVID-19 έχει πλήξει κάποιες κοινότητες περισσότερο από άλλες και έχει πυροδοτήσει αισθήματα άγχους και στρες που σχετίζονται με παλιότερα τραύματα και αποχωρισμούς. Έτσι λοιπόν, η οικεία μουσική μας γεμίζει με ένα αίσθημα επανασύνδεσης και έτσι διαχειριζόμαστε καλύτερα τα αρνητικά συναισθήματα. Πρόκειται για έναν ενστικτώδη μηχανισμό που διευκολύνει το αίσθημα επανασύνδεσης. Μάλιστα ορισμένοι ειδικοί υποστηρίζουν ότι κοινές πολιτισμικές πρακτικές έχουν μεγαλύτερη δύναμη από την ψυχιατρική θεραπεία όταν πρόκειται για τραυματικά γεγονότα.
Η ποιήτρια Μάγια Αγγέλου έγραψε: «Η μουσική ήταν το καταφύγιό μου. Μπορούσα να συρθώ πίσω στο διάστημα ανάμεσα στις νότες και να διπλώσω την πλάτη μου στη μοναξιά».
Η μουσική, λοιπόν, μας δίνει αυτό το αίσθημα της ενότητας και της συνέχειας, και σε στιγμές σαν κι αυτές που ζούμε, είναι απαραίτητο να το αναζητήσουμε. Πηγή: bigthink.com
