Και τι είναι το σύμπαν; Το συν + παν, <το όλο μαζί, σε συνοχή. Στα αγγλικά; Universe,
Σήμερα πώς θα ουσιαστικοποιούσαμε το δικό μας σύμπαν -έτσι όπως το αντιλαμβανόμαστε και το ζούμε; Πανηγύρι, < το παν που γυρίζει. Μόνο που γυρίζει χωρίς κέντρο, χωρίς ρυθμό, χωρίς ποιότητα, με αυτοσκοπό τη διασκέδαση (<δια+σκεδάννυμι = σκορπίζω, -όμαι).
Ωραίες οι ετυμολογίες, ε;
Υπάρχει και η φράση “για τα πανηγύρια” που προσδίδει μια ποιότητα σε μια κατάσταση ή ένα άτομο. Τι συμβαίνει στα πανηγύρια και τις πανηγυριώτικες αγορές; Μπορείς να βρεις ό,τι να ‘ναι και μπορείς να πάρεις πολλά. Μπορείς να πάρεις 20 ζευγάρια κάλτσες με 3 ευρώ. Δεν έχει σημασία η ποιότητα, η αντοχή, το αν θα σου κάνει αλλεργία, η αισθητική, το πόσο ζεστές είναι. Γιατί το deal μοιάζει φανταστικό.
Ας μην τα παίρνουμε όμως όλα τοις μετρητοίς. Οι πανηγυριώτικες επιλογές σε κάλτσες και σφεντόνες γίνονται μια φορά το χρόνο. Η νοοτροπία της ποσότητας πάνω στην ποιότητα είναι όλο το χρόνο. Και αυτό είναι που μας χαρακτηρίζει ως “για τα πανηγύρια”.
Τα πολλά likes, ασχέτως ποιοι τα κάνουν και γιατί. Οι πολλοί φίλοι που δεν έχουν αντίκρισμα ούτε με τη ζωή μας ούτε με την έννοια της αληθινής φιλίας. Οι πολλές διασκεδάσεις που αφήνουν μόνο ανακατωσούρες την άλλη μέρα. Τα πολλά συναισθήματα που μια είναι έτσι και σε λίγο αλλιώς, που πνίγουν και πνίγονται. Οι πολλές σκέψεις χωρίς πράξεις. Οι πολλές γνώμες που όλοι έχουν από μία. Οι πολλές εμπειρίες που τελικά δεν γίνονται πείρα. Οι πολλές ασχολίες που μας ενθουσίασαν στην αρχή και τελικά βαρεθήκαμε τη ζωή μας. Τα πολλά βήματα χωρίς προορισμό. Το πολύ junk food σε πληροφόρηση που εξηλιθιώνει, αλλά με άποψη. Η πολλή μαγκιά κι από κάτω κλούβες. Τα πολλά πτυχία χωρίς παιδεία. Τα πολλά λεφτά χωρίς ανθρωπιά. Τα πολλά τρολαρίσματα και γέλια χωρίς λύσεις.
Αυτή η νοοτροπία νομιμοποιεί και εξαπλώνει το τίποτα. Κι έτσι, δεν πειράζει που σε ένα μήνα δεν σου έμεινε ζευγάρι χωρίς τρύπες. Δεν πειράζει που αισθάνεσαι μόνος στην πρώτη δυσκολία. Δεν πειράζει που ο ψυχισμός σου έχει γίνει μπάχαλος και αναρωτιέσαι πώς. Δεν πειράζει που μέσα σου καταλήγεις ότι τίποτα δεν έχει αξία και νόημα. Αφού έτσι γίνεται στα πανηγύρια: ο κόσμος περνάει, γυρίζει, σκορπίζεται. Και δεν πειράζει που με αυτήν τη νοοτροπία φαίνεται να μην μένει τίποτα όρθιο.
Πάντα στο τέλος μένει κάτι όρθιο. Η απελπισία και η απόγνωση της ανυπαρξίας. Τότε αρχίζουμε να μιλάμε. Τότε αρχίζουμε να αλλάζουμε το “σύμπαν” μας…
Περνάμε ωραία;
