Κάποτε υπήρχε ένας φημισμένος μοναχός που ζούσε σε ένα όμορφο μοναστήρι με τους πολλούς μαθητές του. Οι διδασκαλίες του ήταν γνωστόν ότι ήταν πολύ αποτελεσματικές και πολλοί από τους μαθητές του μεγάλωσαν για να γίνουν οι ίδιοι μεγάλοι δάσκαλοι.
Μια μέρα, ένας από τους μαθητές πιάστηκε να κλέβει από τους συμπολίτες του και τον ανέφεραν στον μοναχό. Εκείνος όμως δεν έκανε τίποτα στο αγόρι.
Λίγες μέρες αργότερα το ίδιο αγόρι πιάστηκε να κλέβει ξανά. Και πάλι όμως ο μοναχός δεν έκανε τίποτα για να τον τιμωρήσει.
Αυτό εξόργισε τους άλλους μαθητές που κατέθεσαν αναφορά ζητώντας να διώξουν τον κλέφτη. Απειλούσαν να φύγουν όλοι εάν το αγόρι έμενε στο μοναστήρι.
Ο δάσκαλος κάλεσε σε μια συνάντηση όλους τους μαθητές. Όταν συγκεντρώθηκαν όλοι, τους είπε: “Είστε καλά αγόρια και ξέρετε τι είναι σωστό και τι είναι λάθος. Εάν φύγετε, δεν θα έχετε πρόβλημα να ενταχθείτε σε κάποιο άλλο σχολείο. Αλλά τι θα γίνει με τον αδελφό σας που δεν γνωρίζει καν τη διαφορά μεταξύ σωστού και λάθους; Ποιος θα τον διδάξει αν δεν το κάνω εγώ; Όχι, δεν μπορώ να του ζητήσω να φύγει ακόμα και αν αυτό σημαίνει να χάσω όλους εσάς.”
Δάκρυα γέμισαν τα μάτια του αγοριού που είχε κλέψει. Από τότε δεν έκλεψε ποτέ ξανά και αργότερα έγινε γνωστός στη ζωή του, για την ακεραιότητα του.
H τέχνη της διδασκαλίας είναι η τέχνη της βοήθειας στην ανακάλυψη.
-Mark Van Doren
