Η μεταθανάτια ζωή είναι ένα θέμα που πάντοτε απασχολούσε τον άνθρωπο.
Σε όλο τον κόσμο και σε όλες τις εποχές βρίσκουμε σχετικές αντιλήψεις και πίστεις. Μπορούμε δε να πούμε ότι, παρά τις τυχόν διαφορές, επιβεβαιώνεται η παραδοχή ότι μετά το θάνατο η ύπαρξη συνεχίζεται.
Στην αρχαία Αίγυπτο, την αρχαία Ελλάδα, τη Μεσοποταμία, την Ινδία, την Κίνα αλλά και τους αρχαίους πολιτισμούς της Αμερικής, βρίσκουμε πάρα πολλά στοιχεία για τη μεταθανάτια πορεία της ψυχής. Οι αντιλήψεις που σχετίζονται με τη μεταθανάτια ζωή, συνδέονται με την πίστη στη μετενσάρκωση αλλά και με την απονομή δικαιοσύνης, τόσο για όσους έζησαν δίκαια με τη μορφή ανταμοιβής όσο και για όσους έζησαν άδικα με τη μορφή τιμωρίας.
Πρόκειται για ένα διαχρονικό και «διαχωρικό» ταξίδι, στο οποίο θα συναντήσουμε επίσης τις φιλοσοφικές και θρησκευτικές αντιλήψεις που σχετίζονται με το θέμα του βιβλίου.
Μελετώντας τις παραδόσεις, τις φιλοσοφίες και τις θρησκείες που αναπτύχθηκαν στους διάφορους πολιτισμούς, αντιλαμβανόμαστε ότι ο απλός άνθρωπος ποτέ δεν μένει αμέτοχος μπροστά στο μυστήριο του θανάτου. Πάντα αναρωτιέται για τη μεταθανάτια τύχη του και προβληματίζεται για την αλήθεια όσων πρεσβεύουν οι διάφορες θρησκείες πάνω στο θέμα.
Οι σκεπτικιστές και οι υλιστές αρνούνται την εκδοχή της θρησκείας. Οι θρησκευόμενοι την πιστεύουν απλά, χωρίς να την εξετάζουν. Οι φιλόσοφοι προβληματίζονται βαθύτερα και προσπαθούν να λύσουν το θέμα μέσα από φιλοσοφική -λογική σκέψη και μεταφυσικές προσεγγίσεις. Δεν απορρίπτουν όσα ισχυρίζονταν οι θρησκείες, αλλά δεν τα δέχονται, χωρίς να τα εξετάσουν.
Οι αντιλήψεις της εσωτερικής φιλοσοφίας για τη μεταθανάτια ζωή γεφυρώνουν τα χάσματα ανάμεσα στις διάφορες αλληλοσυγκρουόμενες απόψεις και πίστεις.
Σύμφωνα με την εσωτερική φιλοσοφία «όταν το ανθρώπινο σώμα πεθαίνει, το Ανώτερο Εγώ, μαζί με τους υπόλοιπους φορείς της πρώην προσωπικότητάς του ξεκινά ένα ουράνιο ταξίδι…» (1). Αυτό το ταξίδι αποτελεί τη μεταθανάτια ζωή με τις διαδικασίες της.
Σε όλους τους παραδοσιακούς πολιτισμούς, συναντάμε την πίστη ότι η ζωή συνεχίζεται με μιαν άλλη μορφή μετά το θάνατο του φυσικού σώματος, ότι υπάρχει και μια άλλη πνευματική ζωή και ότι ο άνθρωπος έχει μιαν αθάνατη ψυχή. Η εσωτερική φιλοσοφία διδάσκει ότι στον άνθρωπο υπάρχει ένα μέρος θνητό, φθαρτό και εφήμερο, που μπορούμε να το ονομάσουμε Προσωπικότητα και ένα άλλο αθάνατο και άφθαρτο, που μπορούμε να το ονομάσουμε Ανώτερο Εγώ. Η Προσωπικότητα αποτελείται από τέσσερα σώματα ή φορείς: Φυσικός, ενεργειακό, συναισθηματικό και νοητικό φορέα, οι οποίοι διαλύονται μετά το θάνατο.
Όπως αναφέραμε παραπάνω, όταν το φυσικό σώμα πεθαίνει, ξεκινά μια ολόκληρη πορεία, ένα μεταθανάτιο ταξίδι προς μιαν ανώτερη πνευματική περιοχή. Αυτό που ονομάσαμε Ανώτερο Εγώ μαζί με τους υπόλοιπους φορείς της Προσωπικότητας ξεκινούν μια διαδικασία που ονομάζεται διαδικασία αποκόλλησης της συνείδησης από το σώμα. Σε αυτή τη φάση, διαλύεται σιγά – σιγά ο ενεργειακός φορέας και η συνείδηση αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι βρίσκεται σε άλλες διαστάσεις, διαφορετικές από τις γνωστές της επίγειες. Έρχεται σε επαφή με οντότητες του ίδιου μήκους κύματος, που λειτουργούν ως σύμβουλοί της και αντιλαμβάνεται με άλλο αισθητήριο τρόπο, πιο λεπτό, χρώματα, ήχους, μια διαφορετική χλωρίδα και πανίδα μιας άλλης διάστασης, ενός άλλου κόσμου, που στον εσωτερισμό ονομάζεται αστρικός κόσμος.
Ο αστρικός κόσμος είναι φτιαγμένος από αστρική ή ψυχολογική ύλη και είναι γνωστός με πολλά ονόματα, όπως Κάμα Λόκα ή Τόπος των Επιθυμιών στην ινδική σκέψη, Άδης στη Ελλάδα, Καθαρτήριο στο ρωμαιοκαθολικό κόσμο, Κόλαση στο χριστιανισμό, Γιόκι ή Χώρα των Σκοταδιών ή Βαθιά Χώρα στην Ιαπωνία. Πρόκειται για ένα κόσμο που αποτελείται από ψυχολογικές προβολές του εαυτού μας, στον οποίο η συνείδηση παραμένει όσο διάστημα της είναι απαραίτητο και όπου απολαμβάνει τους καρπούς των επιθυμιών, των παθών και των συναισθηματικών πράξεων που έκανε, όσο ήταν στη ζωή. Λέγεται ότι πρόκειται για ένα κόσμο με 5 διαστάσεις, στον οποίο ζούμε μια «αστρική ζωή» με ανάλογες εργασίες και τηλεπαθητική επικοινωνία. Μπορούμε να έχουμε μια αμυδρή εικόνα αυτού του κόσμου από την ονειρική διάσταση την οποία επισκεπτόμαστε κατά τη διάρκεια του ύπνου μας. Γι’ αυτό και αναφέρεται ότι ο ύπνος και ο θάνατος είναι δίδυμοι αδελφοί.
Όταν οι επιθυμίες που διατηρούσε η ψυχή από την ενσάρκωσή της, αποβληθούν, τότε μόνο μπορεί να περάσει σε έναν άλλο κόσμο, τον ουράνιο κόσμο. Πρόκειται για μια άλλη διάσταση που είναι φτιαγμένη από νοητική ύλη, ανώτερες σκέψεις και ιδέες και ονομάζεται στην Ανατολή Δεβαχάν, στην Ελλάδα Ηλύσια Πεδία, στην Αίγυπτο Αμέντι και στην Κίνα Αγνή Γη. Το Δεβακάν έχει δύο επίπεδα ή διαστάσεις, το κατώτερο και το ανώτερο και ανάλογα με την εξελικτική κατάσταση της ψυχής υπάρχει η δυνατότητα παραμονής σε καθένα από αυτά. Λέγεται ότι είναι πολύ μικρό το ποσοστό των ψυχών που μπορούν να φτάσουν στην ανώτερη διάσταση του Δεβακάν.
Σύμφωνα με την εσωτερική παράδοση, στους ανώτερους κόσμους η ψυχή δεν εξελίσσεται, αλλά ωριμάζει, καθώς επεξεργάζεται και αφομοιώνει όσα νοητικά και πνευματικά ερεθίσματα δέχτηκε στην επίγεια ζωή της.
Στη συνέχεια, ανάλογα πάλι με την εξέλιξη του καθενός, αρχίζει η αντίστροφη πορεία της επιστροφής στη γη, στο «πεδίο των δοκιμασιών», εκεί όπου η ψυχή μπορεί να πάρει τα απαραίτητα γι’ αυτήν μαθήματα και να διευρύνει τη συνείδησή της μέσα από μια νέα ενσάρκωση, «φορώντας» μια νέα προσωπικότητα. Έτσι, μέσα από τις πολλές ζωές, το ταξίδι της εξέλιξης συνεχίζεται και η ανθρωπότητα βαδίζει στον τελικό της στόχο που είναι η απελευθέρωση, αυτό που στο Βουδισμό ονομάζεται Νιρβάνα.
Από ψυχολογική άποψη, η έννοια του θανάτου σχετίζεται με την ανθρώπινη μετάλλαξη, την εξελικτική δηλαδή πορεία της συνείδησης. Κάθε φορά που η συνείδηση κάνει ένα άλμα προς τα εμπρός, συντελείται και ένας μικρός θάνατος. Η γνώση της εξέλιξης της συνείδησης μέσα από τέτοιους συμβολικούς θανάτους ήταν διαδεδομένη στους παραδοσιακούς πολιτισμούς και αποτελούσε αντικείμενο του πανάρχαιου θεσμού των Μυστηρίων. Μυούμενος ή Μαθητής ονομαζόταν κάθε άνθρωπος που με τη θέλησή του προσφερόταν σε ένα δάσκαλο, για να μάθει τα μυστήρια της φύσης και της δικής του ψυχής ακολουθώντας το δρόμο της εξέλιξης ή «Ατραπό».
Η Ατραπός είναι μια συμβολική και ταυτόχρονα πραγματική έννοια, που σχετίζεται με την πνευματική εξέλιξη του ανθρώπινου πνεύματος, μια πνευματική διαδικασία εσωτερικής ανάπτυξης, όχι ακριβώς ένας φυσικός χώρος. Στο συνηθισμένο άνθρωπο, η συνείδηση περιορίζεται σε αυτό που ονομάσαμε Προσωπικότητα και δεν είναι ενεργή στο Ανώτερο Εγώ. Η Ατραπός είναι η διαδικασία αφύπνισης της συνείδησης στα ανώτερα επίπεδα, μέσω της δημιουργίας μιας γέφυρας ανάμεσα σε αυτά τα δύο, ώστε με αυτόν τον τρόπο η συνείδηση να μπορέσει να περάσει στην ανώτερη διάσταση. Η πορεία αυτή καθορίζεται από διάφορες δοκιμασίες που, όταν νικηθούν, οδηγούν σε πνευματικές κατακτήσεις. Πρόκειται γι’ αυτό που σε πολλά κείμενα αναφέρεται ως «Ιερός Πόλεμος», ιερή εσωτερική μάχη, με στόχο της κατάκτηση του ίδιου μας του εαυτού, αφού κάθε εξωτερική νίκη αρχίζει από μέσα μας.
Η μάχη δίνεται στον κόσμο της εκδήλωσης, στον κόσμο στον οποίο ζούμε και κινούμαστε καθημερινά. Κάθε φορά που το Εγώ νικά, η Προσωπικότητα νικιέται ή «πεθαίνει». Μέσα από τέτοιες πνευματικές νίκες ή «θανάτους», ο δρόμος της εξέλιξης διαγράφει τις σπείρες του, που μας οδηγούν στη μεγάλη απελευθέρωση από τον υλικό κόσμο ή κατά ένα συμβολισμό τον πραγματικό «Κάτω Κόσμο» ή «Άδη» σε αντίθεση με τον «Ουράνιο Κόσμο» που είναι η πραγματική κατοικία του πνεύματός μας. Σύμφωνα με αυτό το συμβολισμό, ο θάνατος είναι η παραμονή μας στη γη, το σώμα είναι το «σήμα», δηλαδή ο τάφος της ψυχής σύμφωνα με τους Ορφικούς. Η γη είναι το πεδίο των δοκιμασιών μας, όπου η ψυχή αντιμετωπίζει αμέτρητες δοκιμασίες, για να εξελιχθεί και να πάρει ξανά το δρόμο της επιστροφής στο πραγματικό της σπίτι, τον Ουρανό.
Ανατύπωση από το βιβλίο «Η Μεταθανάτια Ζωή στους Αρχαίους Πολιτισμούς»
