Λέει σε ένα όμορφα θλιμμένο ποίημα του ο Ταγκόρ:
«Εκείνος τον οποίο περικλείω με το όνομα μου, θρηνεί σ’ αυτό το κελί. Είμαι πάντοτε
απασχολημένος να υψώνω αυτό τον τοίχο ολόγυρα, και όπως υψώνεται ο τοίχος μέρα με την ημέρα προς τον ουρανό, κάτω από τον σκοτεινό ίσκιο του, χάνω την εικόνα της
αληθινής μου ύπαρξης. Είμαι πολύ περήφανος γι’ αυτόν τον τεράστιο τοίχο, και τον
αλείφω με χώμα κι άμμο μη τυχόν και μείνει καμιά τρυπίτσα σε αυτό το όνομα. Κι έτσι
όπως πολύ φροντίζω, χάνω την εικόνα της αληθινής μου ύπαρξης.»
Η ζωντανή άμορφη παρουσία πίσω από το πρόσωπο που παρατηρεί την αλλαγή της
μορφής κι έχει επίγνωση του ζαρώματος της επιδερμίδας, παραμένει αμετάβλητη.
Υπάρχει ακόμα ένα μικρό παιδί εκεί μέσα, που συνεχίζει να βλέπει τον εαυτό του πέρα
από το χρόνο και τους περιορισμούς. Μπορεί η εξωτερική εμφάνιση να γερνάει μέρα με
τη μέρα. Μπορεί ο νους να εμπλουτίζεται με νέες γνώσεις και η σκέψη να γίνεται όλο και
πιο σύνθετη ή όλο και πιο “βαριά”. Αυτό όμως που παρατηρεί τις αλλαγές του σώματος
και του νου παραμένει απαράλλαχτο.
Αν ψάξεις βαθιά μέσα σου σε στιγμές εσωτερικής γαλήνης, θα ανακαλύψεις τη σιωπηλή
αυτή ολοζώντανη παρουσία…
