Από το περιοδικό “Φιλοσοφική Λίθος“, Εκδόσεις ΝΕΑ ΑΚΡΟΠΟΛΗ
Στην αρχαιότητα ονόμαζαν ιερό τόπο ένα ναό, ένα πυθόχρηστο μαντείο, ένα θεραπευτήριο, έναν τύμβο, όπως επίσης ένα γυμναστήριο και ένα θέατρο. Ιερός τόπος ήταν και μια πόλη, η οποία συγκέντρωνε όλα τα προηγούμενα σε μια βασική δομή- οργάνωση συντελώντας στην πολύπλευρη ανάπτυξη των ικανοτήτων του ανθρώπου, στο σώμα, στη ψυχή και στο νου-πνεύμα.
Κύρια χαρακτηριστικά ενός ιερού τόπου είναι ο χώρος, ο χρόνος και η χωροχρονική δίνη ενέργειας που δημιουργεί.
Ο χώρος δεν είναι μια μονοσήμαντη έννοια. Υπάρχει ο εξωτερικός χώρος, αντικειμενικός και ουδέτερος, τον οποίο αντιλαμβανόμαστε και αποτελεί το πεδίο έρευνας των επιστημών. Υπάρχει και ο εσωτερικός χώρος, ο υποκειμενικός, που παύει να είναι ουδέτερος, διότι είναι φορτισμένος από τα δικά μας βιώματα. Ο εσωτερικός χώρος τότε παύει να είναι χώρος και γίνεται τόπος, ένας τόπος της συνείδησης. Όλες οι τελετουργίες που είχαν ως σκοπό την ίδρυση και λειτουργία των ιερών τόπων αναφέρονταν στον χώρο ως τόποι συνείδησης.
Αλλά και ο χρόνος δεν είναι ομοιογενής ούτε γραμμικός. Δεν υποδηλώνει απλώς μια διάρκεια. Έχει πλέον αποδειχθεί η σχετικότητά του σε όλα τα επίπεδα. Στο φυσικό επίπεδο ο Einstein απέδειξε ότι ο χρόνος παραμορφώνεται και σε διαφορετικά μέρη του σύμπαντος τρέχει με διαφορετικούς ρυθμούς, καθώς επηρεάζεται από τη βαρύτητα. Στο ψυχολογικό επίπεδο ο χρόνος εξαρτάται από τη συνείδηση μας, π.χ. διαφορετικά «τρέχει» ο χρόνος σε μια αίθουσα αναμονής, στην εργασία ή με μια ευχάριστη συντροφιά. Έτσι ο χρόνος γίνεται ο χώρος ή το πεδίο της συνείδησης. Εσωτερικά (ως αθάνατο πνεύμα και ουσία) ο άνθρωπος είναι αμετάβλητος και η συνείδηση (ως ένα σημείο που κινείται πάνω στην καμπύλη του χρόνου), μας δίνει την ψευδαίσθηση της συνεχόμενης κίνησης
Χώρος και χρόνος βρίσκονται σε μια δυναμική σχέση μεταξύ τους. Ο χρόνος καθιστά δυνατή τη λειτουργία του χώρου ως ιερού τόπου μέσα από το ιερό ημερολόγιο, το οποίο δίνει ζωή και κίνηση στο χώρο – χρόνο. Το ιερό ημερολόγιο με τις περιοδικές εορτές δίνει τη δυνατότητα της συγκέντρωσης, της επανάληψης του μύθου, της ανανέωσης, της επαφής με το θείο, καλύπτοντας έτσι το θρησκευτικό συναίσθημα του ανθρώπου, την ανάγκη του να επιστρέψει ξανά στην Αρχή. Με αυτόν τον τρόπο ο χρόνος παύει να είναι γραμμικός και καθημερινός, καμπυλώνεται και καθίσταται ιερός χρόνος.
