Από το περιοδικό “Φιλοσοφική Λίθος“, Εκδόσεις ΝΕΑ ΑΚΡΟΠΟΛΗ
«Είπατε τω βασιλήι, χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά, ουκέτι Φοίβος έχει καλύβαν, ου μάντιδα δάφνην, ου παγάν λαλέουσαν, απέσβετω και λάλον ύδωρ».
«Πείτε του βασιλιά, πως έπεσε κατάχαμα ο μαγικός αυλός κι ούτε ο Φοίβος Απόλλων μένει πια εδώ, ούτε φυτρώνει η δάφνη που προμαντεύει, ούτε κυλάει το γάργαρο νερό από την πηγή. Στέρεψε το νερό που τραγουδούσε».
Αυτά τα λόγια ευθύνονται για το άρθρο που ακολουθεί. Πριν τριάντα επτά χρόνια τα απομνημόνευσα, ένα βράδυ, από το βιβλίο της ιστορίας ή των θρησκευτικών, δεν θυμάμαι πια. Και για πρώτη φορά τότε έμαθα για τον Ιουλιανό, που στιγματίστηκε με το προσωνύμιο Παραβάτης. Παρόλο που το κείμενο δεν ήταν καθόλου εγκωμιαστικό για αυτήν την ιστορική μορφή, το αντίθετο μάλιστα, για έναν ανεξήγητο λόγο ένα οκτάχρονο παιδί, αγάπησε αυτόν τον βασιλιά, ίσως επειδή του θύμισε ήρωα αρχαίας τραγωδίας, εκείνον που διαλέγει ένα δρόμο ξέροντας ότι δεν υπάρχει γυρισμός, ακολουθώντας τις θύελλες του πεπρωμένου του.
Ο Αυτοκράτορας Ιουλιανός παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον για την ευρυμάθεια του, αλλά και για το ότι υπήρξε ο μοναδικός Βυζαντινός Αυτοκράτορας ανάμεσα σε ενενήντα επτά άλλους που δεν ακολούθησε τον Χριστιανισμό.
Ο Ιουλιανός έτυχε να ανήκει στον οίκο που εξουσίαζε την οικουμένη.
Ο Φλάβιος Κλαύδιος Ιουλιανός γεννήθηκε το 332 στην Κωνσταντινούπολη, ήταν ανιψιός του Κωνσταντίνου και ο τελευταίος της δυναστείας των Φλαβίων. Η μητέρα του, Βασιλίνα, που καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια, πέθανε πέντε μήνες μετά την γέννησή του, ενώ ο πατέρας του Ιούλιος Κωνστάντιος δολοφονήθηκε όταν ο Ιουλιανός ήταν έξι χρόνων. Όταν ήταν μικρός έλαβε χριστιανική αγωγή από τον Ευσέβιο, επίσκοπο της Νικομήδειας. Αυτός τον εισήγαγε στη μελέτη των γραφών. Παράλληλα έρχεται σε επαφή με τα ελληνικά γράμματα όταν μετά τα επτά του χρόνια ανέλαβε την εκπαίδευση του ο Μαρδόνιος, παιδαγωγός της μητέρας του και βαθύτατος γνώστης της αρχαίας ελληνικής φιλολογίας και φιλοσοφίας.
