Από το περιοδικό “Φιλοσοφική Λίθος“, Εκδόσεις ΝΕΑ ΑΚΡΟΠΟΛΗ
Με σκοπό να κάνουν την έννοια του κάρμα πιο κατανοητή στη δυτική νοοτροπία, που είναι περισσότερο εξοικειωμένη με την Ελληνική Φιλοσοφία παρά με την Ινδική, μερικοί εσωτεριστές προσπάθησαν να την ερμηνεύσουν σαν Νέμεση. Αν την Νέμεση την είχαν εννοήσει οι μη ειδήμονες στην αρχαιότητα, όπως την εννοούσαν οι Μυημένοι, τότε αυτή η ερμηνεία του όρου θα ήταν αναμφισβήτητη. Αλλά δυστυχώς, έτσι όπως γνωρίζουμε την Νέμεση, είναι ανθρωποποιημένη υπερβολικά από την ελληνική φαντασία ώστε να μπορούμε να την χρησιμοποιήσουμε σαν αντικαταστάτη του κάρμα χωρίς κάποια λεπτομερειακή επεξήγηση.
Μέσα στους Αρχαίους Έλληνες από τον Όμηρο ως τον Ηρόδοτο, δεν ήταν μια θεά, αλλά περισσότερο ένα ηθικό συναίσθημα, έλεγε ο DECHARNE ,ένα, δηλαδή, φράγμα για το κακό και την ανηθικότητα. Όποιος το παραβιάζει κάνει ιεροσυλία μπρος τα μάτια των θεών και καταδιώκεται από την Νέμεση. Αλλά με την πάροδο του χρόνου εκείνο το “συναίσθημα” θεοποιήθηκε και η προσωποποίηση του μεταλλάχθηκε σε μια θεά πάντα μοιραία και τιμωριτική.
Επομένως αν συσχετίσουμε την Νέμεση με το κάρμα, οφείλουμε να το κάνουμε έχοντας υπόψη τον τριπλό χαρακτήρα της Νέμεσης, Αδράστειας και Θέμιδος. Γιατί ενώ η τελευταία είναι η θεά της παγκόσμιας τάξης και αρμονίας, που όπως και η Νέμεσης, είναι υπεύθυνη να καταστέλλει κάθε υπερβολή και να κρατάει τον άνθρωπο μέσα στα όρια της φύσης και της ορθότητας με αυστηρές ποινές, η Αδράστεια, δηλαδή το αναπόφευκτο, αντιπροσωπεύει την Νέμεση σαν το αμετάλλακτο αποτέλεσμα των αιτιών που δημιούργησε ο ίδιος ο άνθρωπος.
Η Νέμεση, σαν θυγατέρα της δίκης, είναι η δίκαιη θεά που κρατάει το θυμό της μόνο για εκείνους που τυφλώθηκαν από την υπερηφάνεια, την ασέβεια και τον εγωισμό. Με μια λέξη, ενώ η Νέμεση είναι μια εξωτερική, μυθολογική θεά ή μια δύναμη προσωποποιημένη και ανθρωπομορφοποιημένη στις διαφορές τις όψεις, το κάρμα είναι μια υψηλά φιλοσοφική αλήθεια, μια από τις πιο ευγενείς και θείες εκφράσεις της πρωταρχικής διαίσθησης του ανθρώπου σε σχέση με το θεϊκό. Είναι μια διδασκαλία που εξηγεί την προέλευση του κακού και εξευγενίζει τις έννοιες μας σχετικά με το τι πρέπει να είναι η θεία και αμετάλλακτη δικαιοσύνη, αντί να εκφυλίζει την άγνωστη και υπέρτατη θεότητα μετατρέποντας την σ’αυτόν τον σκληρό και ιδιότροπο τύραννο που ονομάζουμε “πρόνοια”. Συνεχίστε την ανάγνωση ΕΔΩ
