Ότι ο όχλος είναι ανόσιος και φοβερός… Τι homo sapiens πια, τι homo σάπιος. Δεν έχεις να διαλέξεις.
Ένα σύντομο απόσπασμα από το ΓΚΕΜΜΑ, το βιβλίο του Δημήτρη Λιαντίνη. Στοχασμοί απέναντι στην παιδεία του νεοέλληνα που αναζητά την ευκολία, την απαιδευσιά, την κάλπικη γνώμη.
Κατά του όχλου, ο Λιαντίνης και υπέρ της αρχαίας φυσικής φιλοσοφίας που βλέπει την Άνοιξη, μαζί με τον Χειμώνα, τη γέννηση μαζί με τον θάνατο. Όλα τα αντίθετα, αρμονικά, ζεμένα σε ένα αιώνιο τροχό του απείρου, κινούμενος από την Ανάγκη.
Διαβάστε το κείμενο:
«Είμαστε όλοι γραμμένοι του θανάτου.»
«Ο Παν για τους Έλληνες εσυμβόλιζε τη ριπή του πόθου μέσα στη φύση. … εικόνιζε τη Λιβιδώ της φύσης… Καθρέφτιζε το απροσμάχητο κράτος της ορμής για ζωϊκό γίγνεσθαι και nasci σε βάθος μέγα. …
Ο θάνατος του Πανός, μαζί με τον αφανισμό του κλασικού κόσμου, εβούλοταν να σημάνει και το θάνατο του ανθρώπου που τον έπλασε η φυσική αγωγή.
Πεθαίνοντας η αρχαιότητα πέθανε και ο φυσικός άνθρωπος. Ο νέος άνθρωπος που αναδύθηκε με το χριστιανισμό, και αργότερα με τον πολιτισμό της Ευρώπης, είναι αφύσικος, κατά την έννοια ότι η σχέση του δεν είναι με τη φύση αλλά με τον εαυτό του.»
«Η αιτία είναι ότι τα παιδιά μας γεννιούνται λευκά σαν το νωπό χιόνι, και οι ενήλικοι εμείς τα βουτάμε στην κολυμπήθρα της παιδείας γιομάτη κατράμι και πίσσα. Κιόλας με τα έξι του χρόνια το γέννημα κατάντησε έκτρωμα.»
«Η αιτία είναι ότι οι μάζες στέκουνται αταλαίπωρες στη ζήτηση της αλήθειας, και ορμούν να λαβαίνουν έτοιμη την κάλπικη γνώση… Ότι οι πολλοί είναι τεμπέληδες και βλάκες… Ότι ο όχλος είναι ανόσιος και φοβερός… Τι homo sapiens πια, τι homo σάπιος. Δεν έχεις να διαλέξεις.
Η αιτία είναι ότι οι άνθρωποι ζητούν μονόπαντα την αιώνια άνοιξη και την αιώνια γιορτή. Και ολοχρονικίς λησμονούν, που στο σχέδιο είναι τυπωμένο να θητεύει κανείς και στο χειμώνα, και να ζεύεται το ζυγό τις εργάσιμες μέρες.
Τα όντα τα γεννάει το άπειρο, και χρεωστούν να ξαναγυρίσουν στη φθορά, σύμφωνα με το νόμο της Ανάγκης, και το στοχασμό του Αναξίμανδρου.» (Απόσπασμα από το βιβλίο ΓΚΕΜΜΑ) Πατήστε για να δείτε και άλλα κείμενα και βίντεο του Δημήτρη Λιαντίνη
