Μάρτιν Λούθερ Κινγκ
Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ γεννήθηκε στην Ατλάντα το 1929, μέσα σε μια μικροαστική οικογένεια. Πέθανε το 1968 από τα πυρά ελεύθερου σκοπευτή, στο Μέμφις του Τενεσί. Υπήρξε Βαπτιστής ιερέας και ηγέτης του μαζικού κινήματος των Νέγρων της Αμερικής. Μέσα από το οποίο οι έγχρωμοι πολίτες των ΗΠΑ διεκδίκησαν δυναμικά τα δικαιώματά τους.
Ο Κινγκ ήταν ένθερμος υποστηρικτής της τακτικής της μη βίας και το 1964 του απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ για την Ειρήνη. Ήταν από τους μεγαλύτερους οραματιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οι θέσεις του ήταν ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ. Ένας πόλεμος που αντλούσε χρήματα και πόρους, που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σε υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας, στον αγώνα κατά της φτώχειας.
Μάρτιν Λούθερ Κινγκ: Ειρήνη και Αγάπη
Η αλήθεια είναι πως «το μεγάλο τύμπανο που χτυπούσε για χάρη της ειρήνης και της αγάπης», όπως έλεγε ο ίδιος, υπήρξε ο σηματωρός για την κοινωνική δικαιοσύνη. Επίσης, για την πολιτική και ηθική αναμόρφωση της κοινωνίας, για τη διαφυλετική και διαθρησκευτική συμφιλίωση. Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ αποτελεί μορφή – σύμβολο για τους έγχρωμους πολίτες της Αμερικής και ακόμη παραπέρα για τους πολίτες όλου του κόσμου.
Σε ηλικία 15 ετών ξεκίνησε να φοιτά στο Κολέγιο Μόρχαουζ της Ατλάντα, σε ειδικό πρόγραμμα για ταλαντούχους μαθητές. Στο τελευταίο έτος των σπουδών του εγκατέλειψε το ενδιαφέρον του για την ιατρική και τη νομική. Υπό την έντονη ψυχολογική πίεση του πατέρα του, επέλεξε τη σταδιοδρομία του κληρικού. Τα επόμενα τρία χρόνια σπούδασε στο Θεολογικό Ιεροδιδασκαλείο του Κρόζερ, στο Τσέστερ της Πενσυλβανίας. Αποφοίτησε το 1951 με δίπλωμα θεολογίας.
Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και Μαχάτμα Γκάντι
Τεράστια επίδραση στην ήδη αφυπνισμένη σκέψη του άσκησε η φιλοσοφία της «πολιτικής ανυπακοής» και της «μη βίας» του Μαχάτμα Γκάντι. Το ίδιο και οι θεωρίες των σύγχρονων προτεσταντών θεολόγων. Από το Κρόζερ βρέθηκε στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης, όπου γνώρισε τη μετέπειτα σύζυγό του, Κορέτα Σκοτ. Εκεί εναγκαλίστηκε μια στέρεη βάση για τις δικές του θεολογικές και ηθικές αρχές, πάνω στην οποία έχτισε και τη διδακτορική διατριβή του: «Συγκριτική μελέτη των ιδεών περί Θεού, στη σκέψη του Πάουλ Τίλιχ και του Χένρι Νέλσον Βίμαν». Ο Κινγκ αντιλαμβανόταν το Θεό ως μια εμπρόσωπη οντότητα, στην οποία ο άνθρωπος καλείτο να οδηγηθεί από τον ίδιο το Θεό.
Στις 28 Αυγούστου του 1963 ηγήθηκε μιας μαζικότατης ειρηνικής συγκέντρωσης διαμαρτυρίας στην Ουάσιγκτον, γύρω από το μνημείο του Λίνκολν. Στη διάρκεια αυτής της εκδήλωσης εκφώνησε ένα θυελλώδη λόγο. Ένας λόγος που συγκλόνισε με τον παλμό του εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές. Χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως ο πλέον εμπνευσμένος πολιτικός λόγος όλων των εποχών.
Αυτός ο λόγος, που παρατίθεται στη συνέχεια, αποτελεί έναν ύμνο για την ελευθερία, την ισότητα και την αδελφοσύνη των ανθρώπων. Ανοίγει ένα δρόμο στη συνείδηση της ανθρωπότητας, πάνω στον οποίο οι άνθρωποι πορεύονται όλοι μαζί. Μαζί, ως αδέλφια, προς ένα κοινό μέλλον που σφύζει από Φως.
Μάρτιν Λούθερ Κινγκ: “Έχω ένα όνειρο”
«Έχω Ένα Όνειρο»
Λέω σε εσάς σήμερα φίλοι μου ότι, παρά τις δυσκολίες και τις απογοητεύσεις της στιγμής, ακόμη έχω ένα Όνειρο. Έχω ένα όνειρο βαθιά ριζωμένο στο Αμερικανικό Όνειρο. Έχω ένα όνειρο, ότι μια μέρα αυτό το έθνος θα εγερθεί, Θα υπηρετήσει το αληθινό νόημα της φράσης: «Πιστεύουμε ότι αυτή η αλήθεια είναι αυτονόητη: ότι όλοι οι άνθρωποι δημιουργήθηκαν ίσοι».
Έχω ένα όνειρο, πως κάποια ημέρα στους κόκκινους λόφους της Τζόρτζια, τα παιδιά των πρώην σκλάβων και τα παιδιά των πρώην αφεντάδων θα μπορούν να κάθονται μαζί στο τραπέζι της αδελφοσύνης.
Έχω ένα όνειρο, πως κάποια ημέρα ακόμα και η πολιτεία του Μισισιπή, που καίγεται από τη φωτιά της αδικίας και την καταπίεση, θα μετατραπεί σε μια όαση ελευθερίας και δικαιοσύνης. Έχω ένα όνειρο, ότι τα τέσσερα παιδιά μου θα ζήσουν σε μια χώρα όπου δε θα κρίνονται από το χρώμα του δέρματός τους. Αλλά από το περιεχόμενο του χαρακτήρα τους.
Έχω ένα όνειρο, πως κάποια ημέρα η πολιτεία της Αλαμπάμα, από τα χείλη του κυβερνήτη της οποίας τώρα ξεστομίζονται λόγια για παρέμβαση και καταστολή, θα αλλάξει. Θα αλλάξει σε μια κατάσταση όπου τα μαύρα παιδιά θα μπορούν να δίνουν τα χέρια με τα λευκά παιδιά και να περπατούν μαζί σαν αδέρφια.
Έχω ένα όνειρο, πως κάποια μέρα κάθε κοιλάδα θα ανυψωθεί. Κάθε λόφος και βουνό θα χαμηλώσει. Οι «σκληρές επιφάνειες θα λειανθούν». Οι υπάρχουσες αποκρυσταλλωμένες απόψεις θα αλλάξουν και η δόξα του Θεού θα αποκαλυφθεί σε όλους. Αυτή είναι η ελπίδα μας και με αυτή θα επιστρέψω στο Νότο. Με αυτή την πίστη θα καταφέρουμε να λαξεύσουμε από το βουνό της απελπισίας ένα βράχο ελπίδας. Με αυτή την πίστη θα καταφέρουμε να μετατρέψουμε τις άσκοπες έριδες του έθνους μας σε μια μελωδική αρμονία αδελφοσύνης. Με αυτή την πίστη θα μπορούμε να δουλεύουμε μαζί, να προσευχόμαστε μαζί. Να αγωνιζόμαστε μαζί. Να φυλακιζόμαστε και να ορθώνουμε το ανάστημά μας για την ελευθερία, όλοι μαζί, γνωρίζοντας πως κάποια μέρα θα είμαστε ελεύθεροι.
“Ας ηχήσει η ελευθερία”
Ας ηχήσει η ελευθερία από τα χιονισμένα βουνά του Κολοράντο. Ας ηχήσει η ελευθερία από τις βουνοπλαγιές της Καλιφόρνια. Αλλά δε φτάνει μόνο αυτό. Ας ηχήσει η ελευθερία από τα όρη στη Τζόρτζια. Ας ηχήσει η ελευθερία από τα όρη Λουκάουτ, στο Τενεσί.
Ας ηχήσει η ελευθερία από κάθε λόφο του Μισισιπή. Από κάθε βουνοπλαγιά ας ηχήσει η ελευθερία.
Όταν επιτρέψουμε στην Ελευθερία να ηχήσει. Όταν ηχήσει από κάθε χωριό, από κάθε πολιτεία και από κάθε πόλη, θα μπορέσουμε να βαδίσουμε γοργά προς εκείνη τη μέρα. Την ημέρα κατά την οποία όλα τα παιδιά του Θεού, μαύροι και λευκοί, Εβραίοι και μη, Προτεστάντες και Καθολικοί, θα ενώσουν τα χέρια. Θα τραγουδήσουν μαζί το νέγρικο θρησκευτικό τραγούδι: «Επιτέλους ελεύθεροι! Επιτέλους ελεύθεροι! Δόξα τω Θεώ, είμαστε επιτέλους Ελεύθεροι!»
«Η Ελευθερία δεν δίνεται ποτέ εθελοντικά από τον καταπιεστή. Πρέπει να κατακτηθεί από τον καταπιεζόμενο». Πηγή: e-zine.gr
