Ενας παράξενος άνθρωπος μαζί με το μικρό εντεκάχρονο γιό του καθισμένοι στο αιωνόβιο δέντρο της ζωής, μιλούσαν για το αιώνιο δέντρο της ζωής. Ο πατέρας κοίταξε το παιδί κατάματα. Σήκωσε το δεξί του χέρι, άρχισε ήσυχα, ήρεμα να μιλά δείχνοντας το απέραντο που απλωνόταν εμπρός τους.
Μάθε να βλέπεις με τα μάτια της ψυχής, γιε μου. Οι άνθρωποι βλέπουν με τα μάτια της λογικής
Μάθε, σε καθετί που κοιτάζεις, ότι αυτό έλκεις πάνω σου, ταυτίζεσαι με αυτό. Όταν κοιτάζεις την ομορφιά, έλκεις μέσα σου την ομορφιά. Όταν κοιτάζεις τα απαίσια έλκεις, νιώθεις απαίσια. Έτσι, γιε μου, καθετί που κοιτάζεις εξομοιώνεσαι με αυτό.
Κοίτα γύρω σου να διακρίνεις πάντα το ωραίο, να κοιτάς πάντοτε το ανώτερο του σημείο, να διακρίνεις και να βρίσκεις και στο πιο ασήμαντο τον πιο ανώτερο σκοπό του, τον πιο ανώτερο τόνο.
Μάθε γιε μου, να βλέπεις την αρμονία, την απλότητα, τη χαρά, την αγιότητα σε όλα τα πράγματα γύρω σου.
Κοίτα πέρα και πάνω από αυτά, μάθε να βλέπεις, να εμπιστεύεσαι τις ανώτερες σκέψεις σου, μάθε να βλέπεις ατάραχος και τον πόνο.
Μάθε να πονάς για καθετί που αγαπάς, μάθε να βλέπεις την ομορφιά μέσα και από αυτό. Το στόλισμα των λουλουδιών, προχώρα, στόλισε την ψυχή με ομορφιά.
Μάθε, μάθε να βλέπεις το ψεύτικο μέσα σου και να αναζητάς, να βρεις σε κάθε στιγμή το αληθινό και ωραίο μέσα σου. Χτίσε το ωραίο μέσα σου, προστάτεψέ το.
Μάθε να βλέπεις στον κάθε άνθρωπο το λόγο για τον οποίο συναντιέσαι εδώ, σ΄ αυτή τη ζωή. Τι νοήματα και τι μηνύματα έχει για σένα, μα πάνω από όλα τι μηνύματα σκορπάς στους ανθρώπους, στην ανθρωπότητα γύρω σου.
Μάθε να βλέπεις αυτό που οι άλλοι των ανθρώπων δεν βλέπουν,
¨Αέναον, φυσικός στο φως¨
Παναγιώτης Παναγόπουλος
