Το αντικείμενο μου είναι η μαθητεία. Δεν γνωρίζω πώς θα πάρετε αυτό που πρέπει να πω. Θα είναι μάλλον δύσκολο για σας να αποδεχτείτε τα ιδανικά και τα ιδεώδη των δασκάλων και των μαθητών σ’ αυτή τη χώρα (στμ. Αμερική), που διαφέρει τόσο πολύ απ’ αυτές που ερχόμαστε εμείς. Μια παλιά παροιμία στην Ινδία μου έρχεται στο μυαλό: “Υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες από δασκάλους, αλλά είναι πολύ δύσκολο να βρεις μόνο έναν μαθητή”. Αυτό φαίνεται να είναι αλήθεια. Αυτό το μοναδικό, σημαντικό πράγμα είναι η επίτευξη της πνευματικότητας, στη στάση του μαθητή. Όταν η σωστή διάθεση και η στάση είναι εκεί, τότε η φώτιση έρχεται εύκολα.
Προετοιμασίες για την Μαθητεία
Τι χρειάζεται ο Μαθητής, έτσι ώστε να δεχτεί την αλήθεια; Οι μεγάλοι σοφοί λένε ότι αυτό που τον χωρίζει από το να επιτύχει την αλήθεια δεν είναι παρά ένα βλεφάρισμα. Είναι μόνο ζήτημα του να ξέρει. Και το όνειρο διαλύεται. Πόσο πολύ θα πάρει; Σε ένα δευτερόλεπτο το όνειρο φεύγει και διαλύεται. Όταν η ψευδαίσθηση εξαφανίζεται και φεύγει μακριά, πόσο μπορεί να κρατήσει; Μόνο ένα βλεφάρισμα των ματιών. Όταν γνωρίζω την αλήθεια, τίποτα δεν συμβαίνει, εκτός από το ότι το σφάλμα απομακρύνεται. Εγώ εξέλαβα το σκοινί για φίδι, και τώρα βλέπω ότι απλά αυτό είναι ένα σκοινί. Είναι μόνο ζήτημα μισού δευτερολέπτου και το όλο πράγμα μπορώ να το κατορθώσω. Αυτό είσαι εσύ. Εσύ είσαι η πραγματικότητα.
Προσκολλόμαστε στη μια αλήθεια και στρέφουμε την πλάτη μας στην Αλήθεια. Δεν θέλουμε να επιτύχουμε την Αλήθεια. Δεν θέλουμε κανένας να διαλύσει το όνειρο μας. Καταλαβαίνετε ότι οι δάσκαλοι δεν είναι επιθυμητοί. Ποιος θέλει να μάθει; Αλλά αν κάποιος θέλει να αντιληφθεί την Αλήθεια και να υπερβεί την ψευδαίσθηση, αν αυτός θέλει να δεχτεί την αλήθεια από ένα δάσκαλο, αυτό πρέπει να είναι πραγματικός μαθητής.
Δεν είναι δύσκολο να είσαι μαθητής. Πολλές προετοιμασίες είναι αναγκαίες, πολλές συνθήκες και όροι πρέπει να πραγματοποιηθούν. Τέσσερις αρχικοί όροι τίθενται από τους Βεδαντιστές.
Ο πρώτος όρος είναι ότι ο μαθητής που θέλει να μάθει την αλήθεια πρέπει να παραιτηθεί από όλες τις επιθυμίες για κέρδος σ’ αυτό το κόσμο ή στη ζωή που έρχεται. Η αλήθεια δεν είναι αυτό που βλέπουμε. Αυτό που βλέπουμε δεν είναι η αλήθεια όσο η επιθυμία γλιστρά μέσα στο μυαλό μας, στο νου μας. Όσο διαρκεί στη καρδιά μας και η τελευταία επιθυμία για τον κόσμο, η αλήθεια δεν θα έρθει
Αυτός είναι ο πρώτος όρος.
Ελέγχοντας τις εσωτερικές και εξωτερικές αισθήσεις
Ο δεύτερος όρος είναι ότι ο Μαθητής πρέπει να είναι ικανός να ελέγξει τις εσωτερικές και εξωτερικές αισθήσεις. Και πρέπει να το αποδείξει αυτό, με διάφορες πνευματικές αρετές. Οι εξωτερικές αισθήσεις είναι τα ορατά όργανα, που τοποθετούνται σε διαφορετικά μέρη στο σώμα. Οι εσωτερικές αισθήσεις είναι πιο λεπτεπίλεπτες, σχεδόν άυλες. Έχουμε τα εξωτερικά μάτια, τα αυτιά, τη μύτη, κλπ. και τις αισθήσεις με τα αντικείμενα των αισθήσεων. Αν κάποια αίσθηση και αντικείμενα είναι κοντά μας, οι αισθήσεις εξαναγκάζουν να τα δεχτούμε. Δεν έχουμε επιλογή να είμαστε ανεξάρτητοι. Υπάρχει μια μεγάλη μύτη, μια μικρή ευωδιά είναι εκεί; Εγώ θα πρέπει να τη μυρίσω. Αν υπήρχε μια άσχημη οσμή, εγώ θα έλεγα στον εαυτό μου “Μη το μυρίζεις”, αλλά η φύση λέει: “Μύρισε το”. Και εγώ το μυρίζω.
Μόνο σκεφτείτε τι έχουμε γίνει, πόσο έχουμε περιορίσει τους εαυτούς μας. Έχουμε μάτια. Οτιδήποτε συνεχίζει να υπάρχει, καλό ή κακό, εγώ πρέπει να το δω. Είναι το ίδιο πράγμα και με την ακοή. Αν κάποιος μιλάει σκληρά σε μένα, εγώ πρέπει να το ακούσω. Η αίσθηση της ακοής με εξαναγκάζει να το κάνω, και πόσο δυστυχισμένα νιώθω. Κατάρα ή έπαινος, ο άνθρωπος πρέπει να το ακούσει. Έχω δει πολλούς κουφούς ανθρώπους, οι οποίοι συνήθως δεν ακούν, αλλά αν ειπωθεί κάτι για τους εαυτούς τους, αυτοί πάντοτε ακούν.
Όλες αυτές οι αισθήσεις εσωτερικές και εξωτερικές, πρέπει να είναι κάτω από τον έλεγχο του Μαθητή.
Με σκληρή εξάσκηση, πρέπει να φτάσει σε ένα επίπεδο που να μπορεί να επιβάλλει τον νου του πάνω στις αισθήσεις, ενάντια στις επιταγές της φύσης. Θα πρέπει να είναι ικανός να πει στο νου του: “Εσύ είσαι δικός μου, σε διατάζω. Εσύ να μη δεις, ούτε να ακούς οτιδήποτε.” Και ο νους δεν θα δει και δεν θα ακούσει τίποτα. Ούτε μορφή, ούτε ήχος θα αντιδράσουν στο νου του. Σ’ αυτή τη κατάσταση, ο νους έχει γίνει ελεύθερος από την κυριαρχία των αισθήσεων. Έχει γίνει ξεχωριστός από αυτά. Δεν είναι προσκολλημένος άλλο πια στις αισθήσεις και το σώμα. Τα εξωτερικά αντικείμενα δεν μπορούν να αναγκάσουν τώρα το νου. Ο νους αρνείται να προσκολλήσει τον εαυτό του σ’ αυτά. Όμορφη ευωδιά υπάρχει εκεί, ο Μαθητής λέει στο νου του: “Μη την μυρίζεις”. Και ο νους δεν δέχεται τη μυρωδιά. Όταν έχετε φτάσει σ’ αυτό το σημείο, αρχίζετε και ξεκινάτε να είστε μαθητές. Αυτό όταν το κάνει κάποιος λέει: “Εγώ γνωρίζω την αλήθεια”. Και εγώ του λέω: “Αν εσύ γνωρίζεις την αλήθεια, θα πρέπει να έχεις αυτοέλεγχο, και αν έχεις αυτοέλεγχο θα πρέπει να το δείξεις, με το να ελέγχεις αυτά τα όργανα”.
Πρέπει να μάθουμε να ελέγχουμε το νου
Μετά ο νους πρέπει να καταλαγιάσει. Αυτός είναι πολύ παρορμητικός. Μόλις κάθομαι να διαλογιστώ, όλα τα χειρότερα αντικείμενα έρχονται πάνω μου. Το όλο πράγμα είναι αηδιαστικό. Γιατί θα έπρεπε ο νους να σκέφτεται κάποια σκέψη που εγώ δεν θέλω να σκεφτεί. Έτσι όσο είμαι ένας σκλάβος του νου, και καμιά πνευματική γνώση δεν είναι δυνατή, όσο ο νους είναι ανήσυχος και εκτός ελέγχου. Ο Μαθητής έχει να μάθει να ελέγχει το νου. Μετά είναι η λειτουργία του νου να σκεφτεί, αλλά αυτός δεν πρέπει να σκεφτεί, αν ο Μαθητής δεν το θέλει. Αυτός πρέπει να σταματήσει να σκέφτεται, όταν ο Μαθητής τον διατάζει. Για τον χαρακτηριστικό Μαθητή αυτή η κατάσταση του νου είναι αναγκαία.
Επίσης ο Μαθητής πρέπει να έχει μεγάλη δύναμη αντοχής. Η ζωή μοιάζει άνετη και βρίσκετε ότι σας φέρεται καλά, αν οτιδήποτε γίνεται δίπλα σας είναι καλό. Αλλά αν σε κάποιον κάτι πάει στραβά, ο νους χάνει την ισορροπία του. Αυτό δεν είναι καλό. Υπομείνετε όλο το κακό και τη δυστυχία, χωρίς μεμψιμοιρία και χωρίς να πληγωθείτε, χωρίς κάποια σκέψη από δυστυχία, αντίσταση, αντεκδίκηση. Αυτή είναι η πραγματική αντοχή, και πρέπει να την αποκτήσετε.
Καλό και κακό πάντοτε υπάρχουν στον κόσμο. Πολλοί ξεχνούν ότι υπάρχει οποιοδήποτε κακό, τουλάχιστον αυτοί προσπαθούν να το ξεχάσουν, κι όταν το κακό έρχεται σ’ αυτούς, καταβάλλονται και αισθάνονται πικρά. Υπάρχουν άλλοι, που αρνούνται ότι υπάρχει οποιοδήποτε κακό τελείως, και αυτοί θεωρούν το κάθε τι καλό. Αυτό είναι επίσης αδυναμία, γιατί επίσης παράγεται από ένα φόβο του κακού. Αν κάτι είναι κακό να το μυρίσει, τότε αυτός το ραντίζει με ροδόνερο, και το καλεί εύοσμο. Ναι, υπάρχει καλό και κακό στο κόσμο. Ο Θεός έχει τοποθετήσει το κακό στον κόσμο. Αλλά δεν πρέπει να τον ξεπλύνετε το Θεό. Το γιατί υπάρχει κακό στον κόσμο δεν είναι δική σας δουλειά. Παρακαλώ κρατήστε την πίστη σας και μείνετε ήσυχοι και ήρεμοι.
Όταν ο δάσκαλος μου, ο Σρι Ραμακρίσνα, αισθάνθηκε άρρωστος, ένας Βραχμάνος του σύστησε ότι έπρεπε να εφαρμόσει μια τρομερή νοητική δύναμη για να θεραπεύσει τον εαυτό του. Του είπε ότι “Αν ο δάσκαλος μου θα μπορούσε μόνο να συγκεντρωθεί με το νου του στο άρρωστο μέρος του σώματος, αυτό θα θεραπευόταν”. Ο Σρι Ραμακρίσνα απάντησε: “Τι, να φέρω το νου μου κάτω εδώ, σ’ αυτό που μου έχει δώσει ο Θεός, σ’ αυτό το μικρό σώμα;” Αρνήθηκε να σκεφτεί για το σώμα του και την αρρώστια του. Ο νους ήταν συνεχώς συνειδητός του Θεού. Ήταν αφιερωμένος σ’ Αυτόν ολοκληρωτικά. Δεν θα χρησιμοποιούσε το νου για κάποιο τέτοιο κατώτερο σκοπό.
Ο πόθος για υγεία, για πλούτο, για μακροζωία, και για όλα αυτά που αποκαλούνται καλά, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ψευδαίσθηση. Το να προσηλώνεις το νου σου σ’ αυτά, έτσι ώστε να τα σιγουρέψεις, το μόνο που κάνει είναι να δυναμώνει την ψευδαίσθηση. Έχουμε αυτά τα όνειρα και τις ψευδαισθήσεις στη ζωή και θέλουμε να έχουμε περισσότερα από αυτά στη ζωή που έρχεται, στον ουρανό. Περισσότερα και περισσότερη ψευδαίσθηση. Αντισταθείτε, μην αντιστέκεστε στο κακό, αντιμετωπίστε το, εσείς είστε ανώτεροι από το κακό. Υπάρχει αυτή η δυστυχία στο κόσμο. Πρέπει κάποιος να την υποφέρει. Δεν μπορείτε να δράσετε χωρίς να κάνετε κακό σε κάποιον. Κι όταν αναζητάτε ένα παγκόσμιο καλό, το μόνο που αποφεύγετε είναι το κακό, το οποίο θα πρέπει να το υποφέρει κάποιος άλλος. Ο καθένας προσπαθεί να το τοποθετήσει στους ώμους κάποιου άλλου. Ο Μαθητής λέει: “Αφήστε τις δυστυχίες αυτού του κόσμου να έρθουν πάνω μου, εγώ θα τις αντέξω. Αφήστε τους άλλους να γίνουν ελεύθεροι”.
Θυμηθείτε τον άνθρωπο στο σταυρό, αυτός θα μπορούσε να φέρει λεγεώνες των αγγέλων για να νικήσουν, αλλά όμως δεν αντιστάθηκε. Συγχώρεσε αυτούς που τον σταύρωσαν, υπέφερε την εξαθλίωση, την γελοιοποίηση και τον πόνο. Πήρε το φορτίο όλων πάνω στον εαυτό του. “Ελάτε σε μένα, κι εσύ ο εργάτης, κι εσύ ο βαρυφορτωμένος, εγώ θα σας δώσω ανάπαυση”. Αυτή είναι η πραγματική αντοχή και καρτερικότητα. Πόσο υψηλότερο είναι αυτό στη ζωή, πόσο υψηλό είναι αυτό που εμείς δεν μπορούμε να κατανοήσουμε. Είμαστε σκλάβοι, και όταν ένας άνθρωπος μου χτυπάει το μάγουλο, το χέρι μου του ανταπαντάει. Κι έτσι συνεχίζει. Πώς μπορούμε να κατανοήσουμε το μεγαλείο και την μακαριότητα αυτού του ευλογημένου; Πώς μπορώ εγώ να δω την δόξα του;
Αλλά δεν θέλω να τραβήξω το Ιδεώδες κάτω, αισθάνομαι ότι είμαι ένα σώμα που αντιστέκεται στο κακό. Αν έχω ένα πονοκέφαλο, θα γυρίσω όλο τον κόσμο για να τον θεραπεύσω, πίνοντας χιλιάδες μπουκάλια φαρμάκων. Πως μπορώ να κατανοήσω αυτά τα θαυμάσια μυαλά; Μπορώ να δω το Ιδεώδες, αλλά πόσο πολύ από αυτό το Ιδεώδες; Κάτι από αυτό για τη συνείδηση του σώματος, για το μικρό εαυτό, για τις απολαύσεις του και για τους πόνους, για τις πληγές του και τις ανέσεις. Κανένα από αυτά δεν μπορούν να φτάσουν αυτή την ατμόσφαιρα. Αλλά σκεπτόμενοι μόνο το πνεύμα, και κρατώντας το νου έξω από την ύλη, όλο το χρόνο, μπορώ να πιάσω μια λάμψη από αυτό το Ιδεώδες. Η υλιστική σκέψη και οι μορφές, σ’ αυτό τον κόσμο των αισθήσεων, δεν έχουν χώρο σ’ αυτό το Ιδεώδες.
Απομακρύνετε αυτές, και τοποθετήστε το νου πάνω στο πνεύμα. Ξεχάστε τη ζωή και το θάνατο, τους πόνους και τις απολαύσεις, το όνομα και τη φήμη. Και αντιληφθείτε ότι δεν είστε ούτε σώμα, ούτε νους, αλλά καθαρό πνεύμα. Όταν λέω “Εγώ”, εννοώ αυτό το πνεύμα. Κλείστε τα μάτια σας και δείτε τι εικόνα εμφανίζεται όταν εσείς σκέφτεστε το δικό σας εγώ. Είναι αυτή η εικόνα από το σώμα που έρχεται, ή από τη διανοητική σας φύση; Εάν είναι έτσι, δεν έχετε αντιληφθεί το πραγματικό εγώ ακόμη. Η στιγμή θα έρθει που εσείς σύντομα θα λέτε “Εγώ” και θα βλέπετε το Σύμπαν. Το απεριόριστο Ον. Τότε θα έχετε αντιληφθεί τον πραγματικό σας εαυτό και θα έχετε βρει ότι είστε άπειροι. Αυτή είναι η αλήθεια.
Είστε το πνεύμα, δεν είστε η ύλη. Υπάρχει μια κατάσταση, όπως η ψευδαίσθηση, που σ’ αυτήν παίρνετε το ένα πράγμα για άλλο, την ύλη την νομίζεις για πνεύμα, το σώμα το θεωρείς για ψυχή. Αυτό είναι μια τρομακτική ψευδαίσθηση. Αυτή πρέπει να φύγει.
Η πίστη στο Δάσκαλο σου είναι ουσιώδης
Η επόμενη ποιότητα είναι ότι ο Μαθητής πρέπει να έχει πίστη στο δικό του δάσκαλο. Στη Δύση, ο δάσκαλος απλά δίνει διανοητική γνώση, αυτό είναι όλο. Η σχέση με το δάσκαλο είναι η ανώτατη στη ζωή. Ο πιο λατρεμένος και κοντινός μου συγγενής είναι ο γκουρού μου, ο δάσκαλος μου, μετά είναι η μητέρα μου, μετά ο πατέρας μου. Ο πρώτος σεβασμός είναι στον δάσκαλο μου. Αν ο πατέρας μου πει “Κάνε αυτό” και ο δάσκαλος μου πει “Μη το κάνεις αυτό”, τότε εγώ δεν θα το κάνω. Ο δάσκαλος απελευθερώνει τη ψυχή μου. Ο πατέρας και η μητέρα μου δίνουν αυτό το σώμα, αλλά ο δάσκαλος μου δίνει την αναγέννηση στη ψυχή.
Έχουμε συγκεκριμένα δόγματα και πίστεις. Ένα από αυτά είναι ότι υπάρχουν κάποιες ψυχές, κάποιες εξαιρετικές, οι οποίες είναι ήδη ελεύθερες. Και οι οποίες θα ξαναγεννηθούν εδώ, για το καλό του κόσμου, για να βοηθήσουν τον κόσμο. Αυτές είναι ήδη ελεύθερες, δεν ενδιαφέρονται για τη δική τους σωτηρία, αυτοί θέλουν να βοηθήσουν τους άλλους. Δεν έχουν ανάγκη να τους διδαχθεί κάτι. Από τη παιδική τους ηλικία γνωρίζουν οτιδήποτε. Ίσως να μιλάνε για την ανώτατη αλήθεια ακόμα κι όταν είναι μωρά έξι μηνών. Από αυτές τις ελεύθερες ψυχές εξαρτάται η πνευματική ανάπτυξη της ανθρωπότητας. Είναι σαν τα πρώτα λυχνάρια, από τα οποία παίρνουν φωτιά τα άλλα λυχνάρια. Πραγματικά το φως είναι μέσα στον καθένα, αλλά στους περισσότερους ανθρώπους είναι κρυμμένο.
Οι μεγάλες ψυχές λάμπουν το φως τους από την αρχή. Αυτοί που έρχονται σε επαφή με τους δασκάλους αυτούς ανάβουν και τα δικά τους λυχνάρια. Αλλά αυτό το πρώτο λυχνάρι δεν χάνει τίποτα, δίνει το δικό του φως στα άλλα λυχνάρια. Ένα εκατομμύριο λυχνάρια μπορεί να είναι φωτισμένα, αλλά το πρώτο λυχνάρι συνεχίζει να λάμπει με αμείωτο φως. Το πρώτο λυχνάρι είναι ο δάσκαλος και το λυχνάρι που φωτίζεται παίρνοντας φως από αυτό είναι ο μαθητής. Μετά με τη σειρά του ο μαθητής γίνεται δάσκαλος, κ.ο.κ. Αυτοί οι μεγάλοι δάσκαλοι, τους οποίους ονομάζουμε ενσαρκώσεις του Θεού, είναι ισχυροί πνευματικοί γίγαντες. Έρχονται και θέτουν σε κίνηση ένα τρομακτικό πνευματικό ρεύμα, μεταβιβάζοντας τη δική τους δύναμη στους άμεσους μαθητές, και μέσω αυτών στις γενιές και γενιές γενεών από μαθητές.
Ένας επίσκοπος σε μια χριστιανική εκκλησία, με το να απλώσει το χέρι του ισχυρίζεται ότι μεταβιβάζει την δύναμη που υποτίθεται έχει δεχθεί από τους προηγούμενους επισκόπους. Ο επίσκοπος λέει ότι ο Ιησούς Χριστός μεταβίβασε αυτή τη δύναμη στους άμεσους μαθητές του και αυτοί στους άλλους. Και έτσι είναι η δύναμη του Χριστού που έχει έρθει σ’ αυτόν. Εμείς υποστηρίζουμε ότι σε καθέναν από εμάς, όχι μόνο στους επισκόπους, θα έπρεπε να έχει δοθεί αυτή η δύναμη. Δεν υπάρχει λόγος, γιατί ο καθένας από μας δεν μπορεί να είναι ένα όχημα αυτού του ισχυρού ρεύματος πνευματικότητας. Αλλά πρώτα πρέπει να βρείτε ένα δάσκαλο, ένα πραγματικό δάσκαλο. Και να θυμηθείτε ότι αυτός δεν είναι απλά ένας άνθρωπος.
Μπορείτε να έχετε ένα δάσκαλο στο σώμα, να τον βλέπετε ως σώμα, αλλά ο πραγματικός δάσκαλος δεν είναι το σώμα, δεν είναι αυτός ο φυσικός άνθρωπος, δεν είναι αυτός που εμφανίζεται στα μάτια σας. Αυτός μπορεί να είναι ο δάσκαλος, που έχει έρθει σαν ανθρώπινο ον, και εσείς θα δεχτείτε την δύναμη από αυτόν.
Μερικές φορές αυτός έρχεται σ’ ένα όνειρο και μεταβιβάζει πράγματα στο κόσμο. Η δύναμη του δασκάλου μπορεί να έρθει στο καθένα με πολλούς τρόπους, αλλά για μας τους συνηθισμένους θνητούς ο δάσκαλος πρέπει να έρθει και η προετοιμασία δεν πρέπει να σταματήσει, μέχρι αυτός να έρθει. Πηγαίνουμε σε διαλέξεις, διαβάζουμε βιβλία, συζητούμε και προσπαθούμε να βρούμε λογική σχετικά με το Θεό και την ψυχή, με τη θρησκεία και τη σωτηρία. Αυτά δεν είναι πνευματικότητα, γιατί πνευματικότητα δεν υπάρχει στα βιβλία ή στις θεωρίες ή στις φιλοσοφίες. Δεν είναι στο να μάθεις ή να καταλάβεις, αλλά είναι πραγματική εσωτερική ανάπτυξη. Ακόμα και οι παπαγάλοι μπορούν να μάθουν πράγματα απ’ έξω και να τα επαναλάβουν. Αν εσείς γίνετε μορφωμένος, και τι έγινε; …….. μπορούν να μεταφέρουν ολόκληρες βιβλιοθήκες. Έτσι όταν το πραγματικό φως θα έρθει δεν θα υπάρχει κανείς να διαβάσει αυτά τα βιβλία. Δεν θα υπάρχει κανένα βιβλίο για να μάθετε.
Ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να γράψει ούτε το όνομα του, μπορεί να είναι πραγματικά θρησκευόμενος. Και άνθρωπος με όλες τις βιβλιοθήκες του κόσμου στο κεφάλι του μπορεί να αποτύχει να είναι. Το να μάθεις δεν είναι μια συνθήκη πνευματικής ανάπτυξης, ευρυμάθειας. Η ευρυμάθεια δεν είναι ένας τέτοιος όρος. Το άγγιγμα του δασκάλου, η μεταβίβαση της πνευματικής ενέργειας, θα του ξεσηκώσει τη καρδιά. Μετά θα ξεκινήσει την ανάπτυξη. Αυτό είναι η αληθινή βάφτιση από φωτιά, έτσι δεν θα σταματήσεις, θα συνεχίσεις και θα συνεχίσεις.
Μερικά χρόνια πριν, ένας από τους Χριστιανούς δασκάλους, ένας φίλος μου, είπε: “Εσύ πιστεύεις στο Χριστό;” “Ναι” του απάντησα, “αλλά ίσως με λίγο περισσότερο σεβασμό”. Τότε ο επίσκοπος απάντησε “Τότε εσύ γιατί δεν βαφτίζεσαι;” “Πως θα μπορούσα εγώ να βαφτιστώ, από ποιόν; Που είναι ο άνθρωπος που μπορεί να μου δώσει το αληθινό βάφτισμα;” Τι είναι βάφτιση, είναι το ράντισμα κάποιου νερού πάνω σου και μετά το βύθισμα στο νερό, ενώ μουρμουρίζονται κάποια τυπικά; Το βάφτισμα είναι η άμεση εισαγωγή του πνεύματος στη ζωή. Αν δεχτείς το πραγματικό βάφτισμα, τότε γνωρίζεις ότι δεν είσαι το σώμα αλλά το πνεύμα. Δώσε μου αυτό το βάφτισμα αν μπορείς. Αν όχι, δεν είστε Χριστιανοί. Ακόμη κι από αυτό το αποκαλούμενο βάφτισμα, το οποίο θα δεχτείς, δεν μπορείς να παραμείνεις ο ίδιος. Ποια είναι η αίσθηση του να λες περισσότερο ότι έχεις βαφτιστεί στο όνομα του Χριστού! Περισσότερο είναι το να λες και να λες, πάντοτε ενοχλώντας τον κόσμο με τη δική σου ανοησία.
“Πάντα βουτηγμένος στο σκοτάδι της άγνοιας, , ακόμα θεωρώντας τους εαυτούς τους σοφούς και μορφωμένους, οι ανόητοι τριγυρίζουν, τρικλίζοντας σαν τυφλοί, που οδηγούνται από τυφλούς”. Είναι απόσπασμα από το ΚΑΘΑ ΟΥΠΑΝΙΣΑΝΤ. Συνεπώς, μη λέτε ότι είστε Χριστιανοί, μη καυχιέστε σχετικά με το βάφτισμα και με τα πράγματα αυτού του είδους. Φυσικά υπάρχει αληθινό βάφτισμα, υπήρχε αληθινό βάφτισμα στο ξεκίνημα, όταν ο Χριστός ήρθε στη γη και δίδαξε. Οι φωτισμένες ψυχές, οι μεγάλοι άνθρωποι που ήρθαν στη γη, από χρόνο σε χρόνο, από εποχή σε εποχή, έχουν τη δύναμη να αποκαλύψουν την υπερβατική θέα σε σας. Αυτό είναι το αληθινό βάφτισμα. Πριν από τα τυπικά και τις τελετές κάθε θρησκείας, υπάρχει το σπέρμα της παγκόσμιας αλήθειας. Στο πέρασμα του χρόνου αυτή η αλήθεια ξεχνιέται, πνίγεται μέσα σε μορφές και τελετές. Οι μορφές παραμένουν, βρίσκουμε μέσα τους το φέρετρο, αλλά το πνεύμα έχει φύγει. Έχετε την μορφή της βάφτισης, αλλά λίγοι μπορούν να επικαλεστούν το ζωντανό πνεύμα της βάφτισης. Η μορφή δεν επαρκεί.
Αν θέλουμε να κερδίσουμε την ζωντανή γνώση από την ζωντανή αλήθεια, πρέπει πραγματικά να μυηθούμε σ’ αυτήν. Αυτό είναι το Ιδεώδες. Ο δάσκαλος πρέπει να με φτάσει, και να με οδηγήσει στο φως, να με κάνει ένα κρίκο σ’ αυτή την αλυσίδα, από την οποία αυτός είναι ένας άλλος κρίκος. Ο άνθρωπος στο δρόμο δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι ένας δάσκαλος. Ο δάσκαλος πρέπει να είναι ο άνθρωπος ο οποίος ξέρει. Έχει αντιληφθεί τη θεϊκή αλήθεια, έχει δεχτεί τον εαυτό του ως πνεύμα. Ένας που είναι κυρίως ομιλητής, δεν μπορεί να είναι ένας δάσκαλος. Ένας πολυλογάς ανόητος σαν και μένα, μπορεί να λέει πολλά, αλλά δεν μπορεί να είναι ένας αληθινός δάσκαλος. Ένας αληθινός δάσκαλος θα πει στο μαθητή “Πήγαινε και μην αμαρτάνεις πλέον”. Και αυτός πια δεν θα αμαρτάνει. Δεν θα έχει άλλο τη δύναμη αυτό το άτομο για να αμαρτήσει. Έχω δει τέτοιους ανθρώπους σ’ αυτή τη ζωή. Έχω διαβάσει τη Βίβλο και όλα αυτά τα βιβλία. είναι θαυμάσια, αλλά τη ζωντανή δύναμη δεν μπορείτε να τη βρείτε στα βιβλία.
Η δύναμη που μπορεί να μεταμορφώσει τη ζωή σας σε μια στιγμή μπορεί να βρεθεί μόνο σε ζωντανές φωτισμένες ψυχές. Αυτά τα λαμπερά φώτα, που εμφανίζονται ανάμεσα μας από καιρό σε καιρό. Αυτά μόνο ταιριάζει να τα ονομάσουμε Δασκάλους. Εσείς και εγώ είμαστε μόνο κούφια λόγια, όχι δάσκαλοι. Ενοχλούμε τον κόσμο περισσότερο με το να μιλάμε, με το να κάνουμε άσχημες δονήσεις. Ελπίζουμε και προσευχόμαστε και αγωνιζόμαστε. Και θα έρθει η μέρα, όταν θα έχουμε φτάσει στην αλήθεια, που δεν θα χρειάζεται να μιλάμε.
“Ο δάσκαλος ήταν ένα δεκαεξάχρονο αγόρι. Αυτός δίδασκε έναν άνδρα ογδοντάχρονο. Η σιωπή ήταν η μέθοδος του δασκάλου. Και οι αμφιβολίες του μαθητή εξαφανίστηκαν για πάντα.” Αυτό είναι ένα Ινδουιστικό ρητό. Αυτός είναι ο δάσκαλος. Σκεφτείτε μόνο αν βρείτε ένα τέτοιο άνθρωπο, τι πίστη και τι αγάπη θα έπρεπε να έχετε γι’ αυτό το άτομο. Γιατί αυτός είναι ένας Θεός για σας, τίποτα λιγότερο απ’ αυτό. Είναι γι’ αυτό που οι Μαθητές του Χριστού Τον λάτρεψαν σαν Θεό. Ο μαθητής πρέπει να λατρεύει τον δάσκαλο σαν τον ίδιο το Θεό. Όλα όσα μπορεί να γνωρίζει ένας άνθρωπος είναι ένας ζωντανός Θεός. Ο Θεός σαν ενσαρκωμένος σ’ έναν άνθρωπο, μέχρι αυτός ο ίδιος να συνειδητοποιήσει ότι είναι ο Θεός. Πως αλλιώς μπορούμε εμείς να γνωρίσουμε τον Θεό;
Εδώ στην Αμερική υπάρχει ένας άνθρωπος, γεννημένος 19 αιώνες μετά το Χριστό, που δεν ανήκει καν στην ίδια φυλή όπως ο Χριστός, την Ιουδαϊκή φυλή. Αυτός δεν έχει δει τον Ιησού ή την οικογένεια του. Αυτός λέει “Ο Ιησούς ήταν Θεός, αν εσείς δεν πιστεύετε σ’ αυτό θα πάτε στην κόλαση”. Εμείς μπορούμε να κατανοήσουμε πόσοι μαθητές πίστεψαν σ’ Αυτόν, ότι ο Χριστός ήταν ο Θεός. Αυτός ήταν ο δάσκαλος τους και αυτοί πρέπει να πίστευαν ότι αυτός είναι Θεός. Αλλά τι σχέση έχει μ’ αυτό αυτός ο Αμερικάνος; Αυτός ο άνθρωπος γεννήθηκε 19 αιώνες μετά. Μου λέει ότι εγώ δεν πιστεύω στον Ιησού, άρα εγώ θα πάω στην κόλαση. Τι ξέρει αυτός για τον Ιησού; Αυτός θα έπρεπε να είναι στο ψυχιατρείο. Αυτού του είδους η πίστη, δεν κάνει. Αυτός πρέπει να βρει τον δικό του δάσκαλο.
Ο Ιησούς μπορεί να ξαναγεννηθεί σε σας, μπορεί να έρθει σε σας. Μετά, αν τον λατρέψετε σαν Θεό είστε εντάξει. Πρέπει να περιμένουμε μέχρι ο δάσκαλος να έρθει. Κι ο δάσκαλος πρέπει να έρθει σαν Θεός. Αυτός είναι Θεός, δεν είναι τίποτα λιγότερο από αυτό. Καθώς τον κοιτάζετε ο δάσκαλος βαθμιαία λιώνει και τι απομένει; Η εικόνα του δασκάλου δίνει χώρο και θέση στον ίδιο το Θεό. Ο δάσκαλος είναι η λαμπερή μάσκα την οποία ο Θεός φοράει για να έρθει σε μας. Καθώς κοιτάζουμε διαρκώς, βαθμιαία η μάσκα πέφτει και εμφανίζεται και αποκαλύπτεται ο ίδιος ο Θεός.
“Υποκλίνομαι στον Δάσκαλο, που είναι η ενσάρκωση της Θείας ευδαιμονίας. Η προσωποποίηση της ανώτατης γνώσης, και αυτός που μου έδωσε την μεγαλύτερη μακαριότητα. Αυτός που είναι αγνός, τέλειος. Ένας χωρίς δεύτερο, Αιώνιος. Πέρα από την απόλαυση και τον πόνο. Πέρα από όλη τη σκέψη και τις ποιότητες, Υπερβατικός.” Έτσι είναι στην πραγματικότητα ο δάσκαλος. Δεν πρέπει να εκπλήσσεται ο μαθητής, κοιτάζοντας επάνω στον δάσκαλο και να τον εμπιστευτεί. Πρέπει να τον υπακούσει και να τον ακολουθήσει, χωρίς ερωτήσεις. Αυτή είναι η σχέση του δασκάλου με τον μαθητή.
