Από το περιοδικό “Φιλοσοφική Λίθος“, Εκδόσεις ΝΕΑ ΑΚΡΟΠΟΛΗ
Οι μεγάλοι φιλόσοφοι της Ανατολής και της Δύσης, μας διδάσκουν ότι η εξέλιξη της ανθρωπότητας δεν είναι γραμμική, αλλά ότι αντίθετα κινείται κυκλικά, άλλως καμπυλοειδώς, με τις περιόδους ακμής – χρυσές εποχές, να εναλλάσσονται με περιόδους παρακμής – μεσαίωνες.
Με βάση την παραπάνω θεώρηση, η έλευση ενός μεσαίωνα (το μεσοδιάστημα δηλαδή ανάμεσα σε δύο εποχές ακμής), είναι κάτι το αναπόφευκτο και γιατί όχι και αναγκαίο, προκειμένου να πάρει η ανθρωπότητα τις απαραίτητες εμπειρίες στο μεγάλο σχολείο της Ζωής. Μεσαίωνες, ήρθαν, έφυγαν και θα ξανάρθουν, όπως ακριβώς ήρθαν, πέρασαν και θα ξανάρθουν και εποχές μεγάλων πολιτισμών και υψηλής πνευματικότητας.
Μετά το τέλος των δύο Παγκοσμίων Πολέμων, οι περισσότεροι νόμισαν ότι θα ξεκινούσε μία νέα εποχή ευμάρειας και προόδου για τον κόσμο, κάτι που έγινε μόνο από τεχνολογικής άποψης και γενικότερα άνεσης. Εάν όμως μελετήσει κάποιος λίγο καλύτερα τις θεωρήσεις του Ανατολικού Εσωτερισμού για τις κοσμικές εποχές, σε συνδυασμό με την εσωτερική αστρολογία, που μας μιλά για την εποχή του Υδροχόου, προκύπτει ότι από το 1950 και μετά η ανθρωπότητα μπαίνει σε μία ιστορική καμπή που είναι μάλλον δυσοίωνη.
Όσο τα χρόνια περνούν, οι «προβλέψεις» αυτές, επιβεβαιώνονται, καθώς η διαφθορά, η οικονομική κρίση, οι πολεμικές συγκρούσεις, οι κάθε είδους ασθένειες – πανδημίες και οι οικολογικές καταστροφές είναι πλέον καθημερινό φαινόμενο.
Ένα βασικό χαρακτηριστικό του Μεσαίωνα είναι ότι η αναζήτηση της αλήθειας, η έρευνα και η γνώση γίνονται απαγορευμένα ή ότι μόνο λίγοι έχουν πρόσβαση σε αυτήν. Κατά τον τελευταίο ιστορικό μεσαίωνα στην Ευρώπη, η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν μορφωνόταν, ακόμα και οι βασιλιάδες ήταν αγράμματοι (πχ ο Καρλομάγνος), ενώ αξιόλογα βιβλία εύρισκε κάποιος μόνο στα μοναστήρια, είτε μετά από μεγάλη και ενίοτε επικίνδυνη αναζήτηση. Τα συγγράμματα των αρχαίων κλασικών είχαν βρει καταφύγιο στον αραβικό κόσμο και η αναγέννηση θα ερχόταν στη Δύση μόνο μετά την ανακάλυψη της χαμένης γνώσης της κλασικής αρχαιότητας.
Το 1953, λίγο μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και σε αντίθεση με το κλίμα ευφορίας που επικρατεί στον Πλανήτη, εκδίδεται ένα μυθιστόρημα, με τίτλο «Φαρενάιτ 451», το οποίο θεωρείται από τα πιο επιδραστικά βιβλία επιστημονικής φαντασίας όλων των εποχών.
Συγγραφέας του είναι ο Ρέι Μπράντμπερι, ο οποίος παρουσιάζει έναν μεσαιωνικό κόσμο – καταστροφέα βιβλίων και γενικότερα της σκέψης, με τη δύναμη της τηλεόρασης (που τότε ήταν πολύ μικρή ακόμα) να έχει λάβει δυσθεώρητες διαστάσεις. Η θερμοκρασία «Φαρενάιτ 451» είναι αυτή στην οποία το χαρτί των βιβλίων πιάνει φωτιά και καίγεται, αυτή δηλαδή που χρησιμοποιούν οι πυρονόμοι του φανταστικού αυτού κόσμου. Συνεχίστε την ανάγνωση ΕΔΩ
