Από το περιοδικό “Φιλοσοφική Λίθος“, Εκδόσεις ΝΕΑ ΑΚΡΟΠΟΛΗ
«Υπάρχει μια χώρα που λέγεται Κρήτη, στη μέση του γυαλιστερού Πόντου, ωραία και γόνιμη, που βρέχεται από θάλασσα. Σ’ αυτήν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, αναρίθμητοι και ενενήντα πόλεις… Πρωτεύουσα της είναι η Κνωσός, μεγάλη πόλη, στην οποία βασιλεύει ο Μίνωας ο ισχυρός…»
Όταν ο Όμηρος έγραφε αυτούς τους στίχους, κατά τον 9ο ίσως αιώνα π.Χ. η Ελλάδα είχε λησμονήσει, την αξιοζήλευτη μεγαλοπρέπεια αυτής της Χώρας και πως κυριαρχούσε με τον ισχυρό της στόλο σε ολόκληρο σχεδόν το Αιγαίο και σε ένα μεγάλο μέρος της ηπειρωτικής Ελλάδας. Ο Όμηρος την ονόμασε «το νησί των 100 πόλεων» και ήταν ήδη από την 3η Χιλιετία π.Χ. το λίκνο του πιο αρχαίου από τους ευρωπαϊκούς πολιτισμούς που γνωρίζουμε και μεγάλος σύνδεσμος ανάμεσα στην Ευρώπη, την Ασία και την Αφρική.
Η Προϊστορία της είναι λίγο συγκεχυμένη, καθώς ο Μίνωας, ο Βασιλιάς που διέταξε να χτιστεί ο Λαβύρινθος, εμφανίζεται στα μάτια της σύγχρονης αρχαιολογίας ή ιστορίας σαν ένας Μεγάλος Μύστης και Νομοθέτης, ο οποίος θα είχε δώσει το όνομα του σε μια μακριά σειρά προσώπων, όντας ο Ίδιος το ενοποιητικό στοιχείο όλων αυτών! Πιθανότατα σε αυτόν τον ιδιαίτερο Πολιτισμό του Αιγαίου που ήταν τόσο αρχαίος για τον Όμηρο, όσο και ο ίδιος για εμάς, αναφέρεται, όταν κάνει λόγο για κάποιον Χρυσό Αιώνα, όπου οι άνθρωποι ήταν περισσότερο πολιτισμένοι και η ζωή πιο εξευγενισμένη απ’ ότι είναι τώρα στην ταραγμένη εποχή μας.
Η ανακάλυψη αυτού του χαμένου Πολιτισμού αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα κατορθώματα της σύγχρονης αρχαιολογίας. Αυτός ο Πολιτισμός γεννήθηκε σε ένα νησί είκοσι φορές μεγαλύτερο από το πιο μεγάλο νησί των Κυκλάδων, ευχάριστο στο κλίμα, με ποικιλία στα γεωργικά του προϊόντα και με πλούσιους δασωμένους ορεινούς όγκους την εποχή εκείνη! Επίσης μια εκδοχή σύμφωνα με το Διόδωρο Σικελιώτη: «Κρήτη ονομαζόταν μια κόρη ενός από τους Κουρήτες που βασίλευαν στον τόπο αυτό. Παντρεύτηκε τον Άμμωνα ο οποίος όταν ανέλαβε την εξουσία, το νησί που μέχρι τότε ονομαζόταν Ιδαία, το μετονόμασε σε Κρήτη από την γυναίκα του…».
