Όλοι είμαστε συνηθισμένοι να γιορτάζουμε τα γενέθλιά μας, χρόνο με τον χρόνο… Όταν ήμασταν παιδιά, τα γενέθλια ήταν μια ώθηση, για να θέλουμε να μεγαλώσουμε και να κερδίσουμε μια θέση ανάμεσα στους «μεγάλους». Όταν είμαστε νέοι, είναι μια υπόσχεση μέλλοντος. Όταν προχωράμε στην ωριμότητα, είναι μια μέρα για στοχασμό. Και όταν είναι πολλά τα χρόνια που προστίθενται, υπάρχει υπόνοια αποχωρισμού και ταξιδιού, αναμνήσεων και αναπολήσεων, εγγύτητας με το υπερπέραν…
Αλλά το να είμαστε ζωντανοί, είναι αυτά και πολλά περισσότερα.
Είναι να συνειδητοποιήσουμε τι σημαίνει να είμαστε στον κόσμο, τι είμαστε ικανοί να κάνουμε και ποιο το γενικό όφελος της δράσης μας. Ένα παιδί, ένας έφηβος, μόλις και συνεννοούνται με την συνείδησή τους και δεν ανταποκρίνονται πάντα στις απαιτήσεις του εσωτερικού τους Εγώ. Ένας νέος αρχίζει να είναι ζωντανός, όταν αισθάνεται ότι έχει γεννηθεί για δεύτερη φορά και ότι κάτι έχει ξυπνήσει μέσα του με τέτοια δύναμη, ώστε να μπορεί να ξεπεράσει φράγματα και να διαπεράσει τον χρόνο. Γίνεται κύριος μιας ενέργειας, που δεν θα μετριέται πλέον με χρόνια και ρυτίδες αλλά με βούληση και πράξεις, με σοφία και πείρα.
Και οι δείκτες αυτού του εσωτερικού βιώματος είναι το ν’ αυξάνουμε τις γνώσεις μας, να προσθέτουμε άξιες εμπειρίες και να εργαζόμαστε όχι μόνο για τον εαυτό μας αλλά και για τους άλλους.
