Από το περιοδικό “Φιλοσοφική Λίθος“, Εκδόσεις ΝΕΑ ΑΚΡΟΠΟΛΗ
Δεν αρκεί να γνωρίζει κανείς τα πολυάριθμα σύμβολα με τα οποία έχει αναπαρασταθεί ο Χρόνος. Πέρα από τις όμορφες εικόνες κι ερμηνείες που ερεθίζουν το νου και τα συναισθήματα, ο Χρόνος εξακολουθεί να είναι ένας μυστηριώδης παράγοντας, που πολύ δύσκολα μπορούμε να ελέγξουμε στη ζωή μας. Δεν καταφέρνουμε να εισχωρήσουμε καλά σ’ αυτή τη διάσταση.
Μπροστά σ’ αυτή την άγνωστη δύναμη που σχεδόν πάντα μας ελέγχει, υιοθετούμε διάφορες στάσεις. Μερικές φορές θεωρούμε το Χρόνο ως έναν καλό φίλο, κι άλλες τον φοβόμαστε σαν το χειρότερο εχθρό. Ας αναλύσουμε αυτή τη διπλή του όψη.
Ο Χρόνος ως εχθρός είναι:
* Η διασκορπισμένη συνείδηση, που πηδάει από το ένα θέμα στο άλλο χωρίς τάξη. Αυτό κάνει το χρόνο να φαίνεται πολύ πιο σύντομος από ό,τι περιμένουμε. Οι ώρες πετούν –και η ζωή επίσης- χωρίς να καταφέρουμε να πραγματώσουμε αυτά που κάποτε επιθυμήσαμε για μια μέρα, αλλά και ούτε για ένα χρόνο ούτε για μακρύτερες προθεσμίες, λόγω ανικανότητας να οριοθετήσουμε ένα χρονικό στόχο.
* Η αναποφασιστικότητα Ο κόπος να διαλέξουμε ανάμεσα σε δύο ή περισσότερα πράγματα, χωρίς να τολμήσουμε να ρισκάρουμε τίποτα, μας κάνει να χάνουμε πολύ χρόνο. Και υπάρχουν κι αυτοί που πιστεύουν ότι ο χρόνος –σαν παντοδύναμος θεός- θα μας βοηθήσει να λύσουμε αυτά που η βούλησή μας είναι ανίκανη να κάνει. Όμως, ο χρόνος από μόνος του δε λύνει τίποτα. Αντίθετα, φθείρει τα προβλήματα και τα μετατρέπει σε βαριές πέτρες που πρέπει να σέρνουμε στη ζωή μας.
* Η δυσκολία να καθορίσουμε προτεραιότητες, που δεν επιτρέπει στη συνείδηση να ζήσει ήρεμη τον παρόντα χρόνο. Ενώ κάνει ένα πράγμα, επιθυμεί το άλλο με ενοχές, κι όταν τελικά αποφασίζει το άλλο, η ενοχή επιστρέφει για εκείνο που άφησε παράμερα. Αυτός είναι ένας ασταθής χρόνος, που μας μετατρέπει σε άτομα ανικανοποίητα.
* Η ανικανότητα να συντονίσουμε όσα πρέπει να κάνουμε στη διάρκεια των ωρών της ημέρας ή των ημερών της εβδομάδας. Αυτό μας κάνει να βλέπουμε το χρόνο σαν ένα τρομερό μπαμπούλα που μας αρπάζει τις ευκαιρίες. Θέλουμε να κάνουμε πολλά πράγματα, αλλά δεν ξέρουμε να οργανωθούμε και χάνουμε περισσότερη ενέργεια σε θρήνους και παράπονα παρά στο να κάνουμε αυτά που θέλουμε.
* Το να μετρήσουμε το χρόνο σε ποσότητα κι όχι σε ποιότητα, είναι ένας άλλος τρόπος για να τον κάνουμε εχθρό μας. Δεν ξέρουμε να εκτιμήσουμε την αξία και ένταση του κάθε λεπτού, ενώ αντίθετα θέλουμε να έχουμε πολλές ώρες για να κάνουμε δράσεις, τις οποίες ούτε έχουμε προγραμματίσει ούτε έχουμε εκτιμήσει. Θέλουμε περισσότερο, πάντα περισσότερο χρόνο, κι ας μην το χρησιμοποιήσουμε σωστά αργότερα.
