Ήταν κάποτε ένας δράκος.
Ποτέ δεν είχε τη συντροφιά κάποιου και περιπλανιόταν σε βουνά και σε σπηλιές.
Άλλωστε τι άλλο να έκανε από το να πετά από το ένα βουνό στο άλλο, να συλλογίζεται για την ύπαρξή του και να σκίζει τα βράχια με τα νύχια του φυσώντας φλόγες.
Μια μέρα λοιπόν μια νεράιδα ήρθε και κάθισε στη μύτη του… Ο δράκος ξαφνιάστηκε.
Την κοίταξε στα μάτια και την ρώτησε:
– Δε φοβάσαι μήπως σε φάω;
– Όχι… είμαι πολύ μικρούλα για να χορτάσεις
– Δε φοβάσαι μήπως σε φυλακίσω για πάντα;
– Όχι… όποτε θέλω εξαφανίζομαι.
– Δε φοβάσαι μήπως σε αγαπήσω;
Η νεράιδα σάστισε, δεν περίμενε αυτή την ερώτηση. Όμως του απάντησε:
– Όχι, όλοι θέλουν κάποτε να αγαπήσουν και να αγαπηθούν.
Ο δράκος ένιωσε έντονα την επιθυμία να την αγκαλιάσει όμως τα νύχια του κάρφωσαν τη μικρή νεράιδα. Θέλησε να τη φιλήσει…η καυτή ανάσα του έκαψε τα φτερά της. Ο δράκος δάκρυσε…όμως τα δάκρυά του την έπνιγαν.
Η μικρή νεράιδα πέθαινε στην αγκαλιά του …του ψιθύριζε απλά το μυστικό…
…δε φτάνει να θέλεις να αγαπήσεις…
….πρέπει και να μπορείς….
Δείτε επίσης:
Γίνε σαν το μολύβι: Μια διδακτική ιστορία
Αυτό δεν είναι λύση (Διδακτικές Ιστορίες)
Ο δάσκαλος και το τσάι: Μια ιστορία Ζεν
