Κάποτε σε ένα μακρινό χωριό, πριν πολλά χρόνια, ζούσε ένα άνθρωπος πολύ, μα πολύ ηλικιωμένος. Ο χρόνος με το πέρασμα του, του είχε στερήσει κάποια πράγματα όπως την ευκινησία, την επιδεξιότητα στα χέρια και την όραση, αλλά του είχε φέρει άλλα, όπως για παράδειγμα, μια μεγάλη σοφία.
Ζούσε ανέκαθεν σ αυτό το χωριό και κανένας δεν παραξενευόταν με την σιγουριά που έδειχνε όταν πήγαινε από εδώ και από εκεί χωρίς οδηγό και συνοδό.
Γι αυτό, μια άναστρη και αφέγγαρη νύχτα έμειναν όλοι με το στόμα ανοιχτό όταν τον είδαν να περπατάει στους δρόμους του χωριού κρατώντας αναμμένο ένα φανάρι.
“Ισούφ”…τον καλεί ο νυχτοφύλακας μόλις περνάει μπρος του. “Αυτόν εδώ τον δρόμο τον ξέρεις καλύτερα από τον καθένα κι επιπλέον- δυστυχώς- είσαι και ….τυφλός. Τι κάνεις τέτοια ώρα στο δρόμο μ ένα φανάρι στο χέρι;”
“Το φανάρι δεν το κρατάω για να βλέπω που πάω”, λέει ο γέροντας. “Τον δρόμο τον ξέρω πόντο πόντο. Τον περνάω σχεδόν κάθε μέρα τα τελευταία 100 χρόνια. Μου είπαν όμως, πως απόψε η νύχτα είναι σκοτεινή, κι όσοι δεν ξέρουν το χωριό μπορεί να χρειάζονται φως για να μην σκοντάψουν. Το φανάρι λοιπόν το κρατάω για να κάνω λίγο πιο εύκολο και ασφαλή το δρόμο των περαστικών. Όχι για να φωτίζω τον δικό μου.”
Δείτε επίσης:
Πώς απαντάς στις προσβολές; Καν’ το όπως ο Θαλής
Social media: Η τυραννία του ξερόλα και η ισχύς του «δεν ξέρω»
5 + 1 λόγοι για να διαβάσεις Φιλοσοφία
Δέκα εργαλεία καθημερινής ζωής από τον Σωκράτη
Οι δέκα συμβουλές του Επίκτητου για μια καλύτερη ζωή
