Πηγή: nea-acropoli.gr
Είναι πιο λεπτός από ό,τι η Γη και το Νερό και γ’ αυτό παρουσιάζει μια πολύ πιο εύθραυστη όψη. Είναι περισσότερο ευκίνητος από τη Γη και το Νερό, γιατί είναι πιο λεπτός και γιατί εμφανίζεται να είναι περισσότερο εύθραυστος. Ωστόσο η Μάγια παίζει για άλλη μια φορά με τις αισθήσεις μας. ο Αέρας είναι περισσότερο λεπτός, είναι πολύ πιο ευκίνητος απ’ όσο οι άλλες μορφές της ύλης, όμως δεν είναι καθόλου αδύναμος, απεναντίας είναι πολύ πιο δυνατός και ισχυρός.
Με τα σάρκινα δάχτυλα μας δεν μπορούμε να πιάσουμε τον Αέρα… Όμως αυτός μπορεί να μας διαπεράσει, να εισχωρήσει σ’ όλη τη Γη, ακόμα και στο Νερό και να παίξει έτσι με όλους μας, τυλιγμένος στη μαγεία της λεπτής του κινητικότητας. Όσο λιγότερη ύλη, τόσο λιγότερη αντίσταση και λιγότερο βάρος, περισσότερη κινητικότητα, περισσότερη δύναμη.
Η Γη διαπερνάται από τον αέρα. Το αέρινο στοιχείο έχει την ιδιότητα να κατοικοεδρεύει μέσα στις πιο απίθανες ρωγμές και σχισμές. Διεισδύει στα βάθη του πλανήτη, προξενεί εσωτερικές και παράξενες περιδινήσεις που ποτέ δεν βλέπουμε και φτάνει στην καρδιά της φωτιάς που κοιμάται στα πιο μεγάλα βάθη. Εκεί θερμαίνεται και επεκτείνεται για να διαφύγει προς τα έξω, μέσα από άλλες σχισμές και ρωγμές, γεμάτος όμως από ακτινοβόλα ενέργεια, από ηφαιστειακή ενέργεια, στα γκέιζερ που ανυψώνονται μέσα στη θάλασσα, με τους καπνούς ή τους ατμούς που αναδύονται ξαφνικά μπροστά στα έκπληκτα μάτια των ανθρώπων.
Ο αέρας παίζει στην επιφάνεια της Γης. Περνάει μεταξύ των πετρωμάτων, τραγουδάει μαζί μ’ αυτά τα μυστηριώδη τραγούδια που τους ήχους τους δεν μπορούμε να γράψουμε στο χάρτινο πεντάγραμμο. Κρύβεται μέσα στο φύλλωμα των φυτών κι εμφανίζεται ξαφνικά σαν ένα άτακτο παιδί, προσδίδοντας την παρουσία του μπροστά στο θαυμαστό χορό των φύλλων και των χαμόδεντρων, των βοσκοτοπιών και των μεγάλων κλαδιών. Παίζει με τους ανθρώπους μπερδεύοντας τα ρούχα τους, περνώντας μέσα από τις τρίχες του κεφαλιού τους και ψιθυρίζοντας στ’ αυτιά τους τις μαγικές του λέξεις. Χορεύει ακούραστος με γοργά ή αργά βήματα, σαν απαλό αεράκι ή σαν ανεξέλεγκτη ανεμοθύελλα με ιλιγγιώδεις στρόβιλους. Σηκώνει σωματίδια σκόνης, στραβώνει όταν σκουπίζει τους δρόμους, προετοιμάζει τον ερχομό της βροχής.
Ο Αέρας και το Νερό είναι μεγάλοι φίλοι κι εκφράζουν αυτήν τη σχέση τους με τις πιο διαφορετικές μορφές. Υπάρχουν μέρες που το σμίξιμό τους εκδηλώνεται μέσα από την απαλή κυματιστή ροή των ρευμάτων των ποταμών ή από τα απαλά κύματα της θάλασσας που τελειώνουν τη διαδρομή τους στις ακτές. Βοηθάει να τρέξουν τα νερά. Φέρνει τα ποτάμια προς τη θάλασσα και τη θάλασσα προς τις ακτές. Έτσι συμμετέχει στην αδιάκοπη κίνηση, που είναι το χαρακτηριστικό ολόκληρης της φύσης. Όμως υπάρχουν μέρες που το Νερό κι ο Αέρας αναμιγνύονται με πάθος. Άνεμοι και βροχές, κύματα και δίνες, πλημμυρισμένα ποτάμια, τρομακτικές θαλασσοταραχές, μας μιλούν για την τρομερή δύναμη αυτού του πάθους. Τότε είναι που τα στοιχεία δείχνουν όλη τους τη δύναμη και τρομάζουν τους ανθρώπους, κάνοντας έτσι έκδηλη την κοσμική ρίζα που μας τρέφει.
Αν ο άνθρωπος γνώριζε πώς ν’ αναζητά τη ρίζα του, θα καταλάβαινε το Νερό και τον Αέρα της καταιγίδας. Όμως καθώς ο άνθρωπος επαναπαύεται στο σάρκινο κουτί του, περιορίζεται και πνίγεται από εκείνες τις άλλες δυνάμεις, που φυσικά τον ξεπερνούν στο επίπεδο της ύλης.
Για τους σοφούς από τους παλαιούς κόσμους, ο Αέρας ήταν το σύμβολο της Ψυχικής Δύναμης. Ο Αέρας ήταν συγκίνηση, συναίσθημα, πάθος, η μεταβαλλόμενη κινητικότητα της σφαίρας των συναισθημάτων. Για να τον καταλάβουμε, θα αρκούσε να παίξουμε λίγο με τον Αέρα και να τον δούμε πίσω από τα πέπλα του ανέμου.
Οι ευχάριστες αύρες μας θυμίζουν το ήρεμο αίσθημα αγάπης που γεμίζει με ικανοποίηση τους ανθρώπους, όπως η αύρα τη Φύση. Οι απαλοί ψίθυροι, που μόλις ρυτιδώνουν την επιφάνεια της θάλασσας ή που κινούν με χάρη τα πράσινα φύλλα των δέντρων, μοιάζουν πολύ με τα ήπια λόγια της αγάπης, που κάθε τόσο εμείς οι άνθρωποι ξέρουμε να προφέρουμε.
Οι θυελλώδεις και μανιασμένοι άνεμοι είναι η ίδια εικόνα με τα ανεξέλεγκτα πάθη. Αυτά βρυχώνται και επιτίθενται και τα πάθη τσιρίζουν και κάνουν κομμάτια την ψυχολογική ικανότητα. Μπροστά στις μεγάλες ανεμοθύελλες -που ακολουθούνται από τις όχι μικρότερες τρικυμίες του νερού- εμείς συνηθίζουμε να κρυβόμαστε για να προστατευτούμε. Μπροστά στα μεγάλα ξεσπάσματα του πάθους, εμείς δύσκολα μπορούμε να αμυνθούμε. Ποιο φράγμα θα μπορούσε να μας φυλάξει, αν δεν έχουμε μάθει να ζούμε λίγο πιο ψηλά, λίγο πιο σταθερά;
Αν καταλαβαίνουμε ότι μια θύελλα ισοπεδώνει ό,τι συναντάει στο πέρασμά της, γιατί δεν μπορούμε να κατανοήσουμε ότι οι βίαιοι και ασυγκράτητοι πόθοι μπορούν επίσης να ισοπεδώσουν το ίδιο μας το είναι; Γιατί έχουμε πίστη στη φύση και περιμένουμε το τέλος της καταιγίδας, καθώς δεν υπάρχει κακό που να διαρκεί εκατό χρόνια; Και γιατί, αντίθετα, δεν έχουμε πίστη στον εαυτό μας και καταρρέουμε στην πρώτη έφοδο των συγκινησιακών ανέμων;
Είναι μεγάλη η δύναμη του Αέρα, που τα καταφέρνει με τη Γη και με το Νερό, που τα καταφέρνει και με το σώμα μας και τη ζωτικότητά μας. Όμως έχουμε επιμείνει πολλές φορές στο ότι τα παιχνίδια της Μάγια δεν είναι τυχαία, ούτε ανεξέλεγκτα. Η γνώση μας είναι αυτό που μπορεί να είναι τυχαίο ή ανεξέλεγκτο, αν δε βασίζεται σε στέρεους νόμους. Η Μάγια παράγει τις αύρες, τους ανέμους και τις θύελλες, παίζει με τον αέρα, όμως ακολουθεί νόμους που ξέρουν από αρχές και σκοπούς, που ξέρουν το λόγο και την αιτία όλων των πραγμάτων. Ας παραδειγματιστούμε από την απλή και τόσες φορές ξεχασμένη διαδικασία της αναπνοής μας. Κάθε φορά που εισπνέουμε, ο Αέρας με την ιδιαίτερη ζωτικότητα διεισδύει στο σώμα μας. Η ασυνειδητότητα με την οποία χειριζόμαστε τη φυσική μας ύπαρξη κάνει να μην παρεμβαίνουμε υπερβολικά σ’ αυτήν τη διαδικασία κι έτσι όλα εκπληρώνονται ρυθμικά, με μαθηματική ακρίβεια, σύμφωνα με την τάξη που ο Αέρας ακολουθεί στις ανώτερες εκδηλώσεις του.
Μπαίνει ο Αέρας: μπαίνει η ενέργεια αυτού του ζωντανού στοιχείου. Ο Αέρας διανέμεται κι ακολουθεί δρόμους καθιερωμένους γι’ αυτόν και σε συμφωνία με τον άλλο ιερό ρυθμό των χτύπων της καρδιάς, όπως και οι άνεμοι βρίσκονται σε συμφωνία με τις βροχές και τη θάλασσα. Ο Αέρας μοιράζει το πολύτιμο φορτίο του και φεύγει ξανά προς τα έξω, ζεστός, σχεδόν πυριγενής, όπως οι ηφαιστειακές αναθυμιάσεις από λάσπη και λάβα. Ο Αέρας έχει δωρίσει τη ζωή του και την αγνότητά του για να μπορέσουμε εμείς να ζήσουμε. Κι εμείς εξακολουθούμε να νομίζουμε πως είναι τυχαίο το ότι έχουμε δύο ανοιχτά ρουθούνια στη μύτη…
Ο Αέρας είναι ζωντανός. Πηγαίνει κι έρχεται, φέροντας τη Ζωή σε όλες τις γωνίες. Διεισδύει στη Γη και στη Θάλασσα. Χωράει στις πέτρες, στα φυτά, στα ζώα και στους ανθρώπους. Γνωρίζει τους νόμους του και παίζει για να τους εκπληρώσει. Τραγουδάει, απολαμβάνει, γελάει και κλαίει. Είναι ήπια συγκίνηση, καταστρεπτικό πάθος κι εξυψωμένο συναίσθημα. Ο Αέρας γνωρίζει από μεταλλαγές, ξέρει να βουίζει με θυελλώδη μανία, ξέρει από ευχάριστα θροΐσματα κι έχει μάθει να διεισδύσει σε κάποιους σωλήνες από ύλη, που ο άνθρωπος κατασκεύασε για να αιχμαλωτίζει το τραγούδι του.
Οι αρχαίοι Έλληνες έλεγαν ότι η κατασκευή μουσικών οργάνων ήταν ένα χάρισμα από τον Ουρανό κι ευχαριστούσαν τον Απόλλωνα γι’ αυτό το τόσο θαυμαστό δώρο. Ακόμα και σήμερα εξακολουθούμε να φτιάχνουμε όργανα. Αρκεί να φυσήξουμε και να κινήσουμε πλήκτρα, για να ανταποκριθεί ο Αέρας στο κάλεσμά μας και να τραγουδήσει με τους ήχους ενός φλάουτου, με τη θέρμη ενός όμποε ή με την αγένεια ενός τρομπονιού. Κι εμείς που τόσο καλά μπορούμε να ορίζουμε τον Αέρα σ’ αυτούς τους σωλήνες με πλήκτρα και τρύπες, πόσο θα καθυστερήσουμε να μάθουμε το ίδιο παιχνίδι και να διαφεντεύσουμε τον άνεμο των παθών μας, που τρέχουν χωρίς να τα συγκρατεί κανένα όργανο;
Πηγή: nea-acropoli.gr
