Ένας εξερευνητής προχωράει στον δρόμο που περνάει απ την κοιλάδα και διασταυρώνεται με μια σειρά εργάτες οι οποίοι, ο ένας πίσω από τον άλλο, μεταφέρουν μεγάλες πέτρες με τα καρότσια τους.
Οι μεταφορείς φτάνουν μέχρι την άκρη της πεδιάδας και χάνονται στο σκονισμένο μονοπάτι που ανεβαίνει την απότομη πλαγιά του βουνού. Έκπληκτος απ όλη αυτή την κινητοποίηση, ο εξερευνητής πλησιάζει έναν από τους εργάτες και τον ρωτάει:
– Τι κάνεις;
– Χαζός είσαι; Δεν βλέπεις; Απαντάει εκείνος. – Μεταφέρω πέτρες με το καρότσι.
Ο εξερευνητής πλησιάζει τον άλλο εργάτη που φαίνεται λιγότερο μουτρωμένος από τον πρώτο και τον ρωτάει:
– Τι κάνεις;
– Δουλεύω. Κουβαλάω πέτρες για να πληρώσω το σχολείο των παιδιών μου, απάντησε ο δεύτερος.
Ο εξερευνητής κατευθύνεται προς τον τρίτο εργάτη. Αυτός φαίνεται να έχει ένα αμυδρό χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του. Ρωτάει και τον τρίτο εργάτη:
– Τι κάνεις;
– Κοίτα ξένε, εκεί ψηλά στο βουνό. Βλέπεις; Του λέει ο εργάτης δείχνοντας του προς τα πάνω. Και συνεχίζει με μια μεγάλη χαρά και περηφάνια:
– Δες. Χτίζουμε ένα ναό….!
Διαβάστε επίσης:
Το κοράκι και ο Κύκνος. Μια ιστορία για την ταπεινότητα
Ο γέρος και το ποτάμι (Ταοϊστική φιλοσοφία)
Υπάρχει Θεός; (Μια ιστορία από τον Βούδα)
Υπήρχε κάποτε μια ψυχή που γνώριζε ότι είναι φως
