2,9K

“Γνωρίζεις τον εαυτό σου μόνο όταν νικάς το εγώ σου” ~ Καρλ Γιοννγκ

Μια σύντομη εισαγωγή στον Καρλ Γιουνγκ και τη Γιουνγκιανή Ψυχολογία. Carl Jung: Persona, Shadow, Anima/Animus, The Self

Γράφει ο Harry J. Stead

Η Περσόνα

Σε κάθε δημόσιο χώρο παρουσιάζουμε μια υπερβολική εκδοχή του εαυτού μας που ελπίζουμε να κάνει εντύπωση. Ο χαρακτήρας που επιδεικνύουμε στο επάγγελμά μας δεν είναι ο ίδιος με το σπίτι. Όταν είμαστε μόνοι, δεν έχουμε κανέναν να εντυπωσιάσουμε, αλλά δημόσια φοράμε μια μάσκα, μια περσόνα, για να επιβάλλουμε στους άλλους μια επιθυμητή εικόνα του εαυτού μας. Κάθε επάγγελμα έχει λεπτές ισορροπίες σχετικά με τους τρόπους που είναι αποδεκτό και εκείνους που δεν είναι. Αναμένεται ότι το άτομο θα προσαρμοστεί σε αυτές τις απαιτήσεις χωρίς κανείς να χρειάζεται να τις εξηγήσει ανοιχτά. Ένας γιατρός, για παράδειγμα, αναμένεται να συμπεριφέρεται όπως θα έπρεπε, με υπομονή και συμπάθεια που θα ήταν δύσκολο να επιτύχει ένας απλός άνθρωπος επειδή οποιαδήποτε ροπή για ανυπομονησία ή εχθρότητα δεν θα ήταν αποδεκτή.

Είναι τότε ο ξεχωριστός σκοπός της περσόνας να υποτάξει όλες τις πρωτόγονες παρορμήσεις, παρορμήσεις και συναισθήματα που δεν θεωρούνται κοινωνικά αποδεκτά και που, εάν επρόκειτο να ενεργήσουμε σύμφωνα με αυτά, θα μας έκαναν να φαινόμαστε ανόητοι.

Οποιοσδήποτε με ελάχιστη λογική μπορεί να δει μέσα από τη βιτρίνα αλλά ο καθένας μας συμμετέχει στην προσποίηση ότι όλα αυτά είναι αληθινά, έτσι ώστε η κοινωνία να συνεχίσει κανονικά.

Η δυσκολία με την περσόνα προκύπτει μόνο όταν κάποιος ταυτίζεται τόσο στενά με τον ρόλο του που χάνει κάθε αίσθηση του εαυτού του.

Σε αυτό το σημείο η ζημιά έχει σίγουρα γίνει: θα αγνοεί εντελώς οποιαδήποτε διάκριση μεταξύ του εαυτού του και του κόσμου στον οποίο ζει. Το αποτέλεσμα μιας διογκωμένης περσόνας, προειδοποίησε ο Γιουνγκ, είναι ένα «ρηχό, εύθραυστο, κομφορμιστικό είδος προσωπικότητας που είναι «όλα persona», με την υπερβολική του ανησυχία για το «τι σκέφτονται οι άνθρωποι». Ένα τέτοιο άτομο θα θυσιαστεί για τις επιθυμίες των άλλων, χωρίς όρια — όχι επειδή είναι άγιος, αλλά επειδή δεν έχει το θάρρος να αρνηθεί και να αντέξει τη σύγκρουση.

Η σκιά

Αν μη τι άλλο, η περσόνα υπακούει στις προσδοκίες. Είναι η μάσκα που φοράει κανείς για να πείσει τον εαυτό του και τους άλλους ότι δεν είναι εντελώς κακός άνθρωπος. Αλλά κανείς δεν μπορεί να πάει πέρα ​​από την περσόνα μέχρι να ενσωματώσει στον χαρακτήρα του εκείνα τα πιο σκοτεινά χαρακτηριστικά χαρακτήρα που ανήκουν σε αυτό που ο Γιουνγκ ονόμασε «σκιώδη εαυτό».

Η σκιά είναι όλα όσα αρνηθήκαμε στον εαυτό μας και τα ρίξαμε στη λήθη, ή μάλλον όλα όσα το εγώ αρνήθηκε να συσχετίσει με τον εαυτό του.

Είναι όμως αυτά που μπορούμε να παρατηρήσουμε σε άλλους ανθρώπους — τέτοια πράγματα μπορεί να περιλαμβάνουν τη σεξουαλικότητα, τον αυθορμητισμό, την επιθετικότητα, τα ένστικτά μας, τη δειλία, την ανεμελιά, το πάθος, τον ενθουσιασμό, την αγάπη για τα υλικά αγαθά. Αγκαλιάζει όλες εκείνες τις αμαρτίες, τις σκοτεινές σκέψεις και τις διαθέσεις για τις οποίες νιώσαμε ενοχές και ντροπή.

Η σκιά είναι αναγκαστικά συναισθηματική, γιατί πρέπει να αντιτίθεται στην ακαμψία του εγώ. Κατέχει τη δική της αυτονομία, χωριστά από τον συνειδητό νου. Ως εκ τούτου, καθώς είναι ενστικτώδης και παράλογη, η σκιά είναι επιρρεπής σε ψυχολογική προβολή, κι έτσι προβάλλουμε στους άλλους όλες τις κακές και κατώτερες ιδιότητές μας που δεν θέλουμε να παραδεχτούμε ότι υπάρχουν στον εαυτό μας.

«Ένας άνθρωπος που δεν έχει συνείδηση ​​του εαυτού του», γράφει ο Γιουνγκ, «ενεργεί με τυφλό, ενστικτώδη τρόπο και επιπλέον ξεγελιέται από όλες τις ψευδαισθήσεις που προκύπτουν όταν βλέπει αυτά που δεν αναγνωρίζει στον εαυτό του να έρχονται να τον συναντήσουν απ’ έξω, ως προβολές του διπλανού του.» (The Philosophical Tree, σελίδα 335.)

Όταν αντιλαμβανόμαστε μια ηθική ανεπάρκεια στους άλλους, μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι υπάρχει παρόμοια κατωτερότητα μέσα μας.

«Αν νιώθεις», γράφει ο Von Franz, «μια δυσβάστακτη οργή όταν ένας φίλος σε κατηγορεί για ένα λάθος, μπορείς να είσαι αρκετά σίγουρος ότι σε αυτό το σημείο θα βρεις ένα μέρος της σκιάς σου, για το οποίο είσαι ασυνείδητος.”

Εάν παρατηρήσουμε τη δυσαρέσκεια μας προς τον εαυτό μας και τους άλλους, και αν εξετάσουμε τις ηθικές πτυχές της συμπεριφοράς μας, τότε έχουμε την ευκαιρία να φέρουμε τη σκιά στη συνείδηση ​​και να επιτύχουμε μια ανανεωμένη αίσθηση δύναμης και ανεξαρτησίας.

Άνιμα/Άνιμους

Ο Γιουνγκ πίστευε ότι κρυμμένες μέσα στη σκιά είναι οι ιδιότητες του αντίθετου φύλου μας.

Το anima είναι το αρχέτυπο που εκφράζει το γεγονός ότι οι άνδρες έχουν έναν μικρό αριθμό γυναικείων ιδιοτήτων και το animus εκφράζει τις αρσενικές ιδιότητες μέσα στις γυναίκες.

Σε κάθε άντρα υπάρχει μια γυναίκα, και σε κάθε γυναίκα ένας άντρας. Μάλλον, υπάρχει η εικόνα του ιδανικού άνδρα/γυναίκας, η οποία, κατά κανόνα, σχηματίζεται εν μέρει από την εμπειρία της μητέρας/πατέρα μας και από την επιρροή του πολιτισμού και της παράδοσης. Θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι οι ιδέες του θηλυκού και του αρσενικού βασίζονται σε αυθαίρετα στερεότυπα. Αλλά ο Jung παρουσίασε τις έννοιες του anima και του animus ως τα αρχαία αρχέτυπα του Έρωτα και του Λόγου.

Ο Έρωτας (το θηλυκό) συνδέεται με τη δεκτικότητα, τη δημιουργικότητα, τις σχέσεις και την ολότητα. Ο Λόγος (το αρσενικό) ταυτίζεται με τη δύναμη, τη σκέψη και τη δράση.

Στα αρχαία ελληνικά Έρως σημαίνει «αγάπη» ή «ζωική ενέργεια», ενώ ο Λόγος είναι ο όρος για μια αρχή τάξης και γνώσης.

Το anima λοιπόν είναι μια προσωποποίηση όλων των θηλυκών τάσεων, θετικών ή αρνητικών, στην ψυχή ενός άνδρα. Μια θετική έκφραση του anima μπορεί να περιλαμβάνει ευαισθησία και ενσυναίσθηση, ικανότητα για ερωτικές σχέσεις, συναίσθημα για τη φύση.

Αλλά αν το anima απορριφθεί – δηλαδή, εάν ένας άντρας καταπιέζει εκείνα τα χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να θεωρηθούν κλασικά θηλυκά – η anima παραμορφώνεται: τα αισθήματα και τα συναισθήματα αντικαθίστανται από κυκλοθυμικότητα, συναισθηματισμό, υστερία. Η πιστότητα γίνεται κτητικότητα. Η αισθητική γίνεται αισθησιασμός. Η τρυφερότητα γίνεται θηλυπρέπεια. Η φαντασία γίνεται απλώς φαντασίωση.

Το animus, από την άλλη πλευρά, είναι μια προσωποποίηση των αντρικών τάσεων στον ψυχισμό μιας γυναίκας, όπως η δύναμη της πεποίθησης, η διεκδίκηση, το θάρρος, η δύναμη, η ζωτικότητα και η επιθυμία για επιτεύγματα. Αλλά αν η γυναίκα αγνοήσει την αρσενική της πλευρά, τότε θα κυριευτεί από το animus: η διεκδικητικότητα θα γίνει επιθετικότητα και σκληρότητα και η αναλυτική σκέψη θα γίνει άσκοπη επιχειρηματολογία.

Όπως και με τη σκιά, τα αρχέτυπα του anima/animus έχουν τη δική τους αυτονομία και είναι ανεξάρτητα από τον συνειδητό νου μας. Το anima/animus μπορεί να προβληθεί στον κόσμο έτσι ώστε να φαίνεται ότι είναι κάποιες ιδιότητες ενός συγκεκριμένου άνδρα/γυναίκας. Παρουσία της anima, ή τουλάχιστον μιας καλής μίμησης της anima, ένας άντρας νιώθει μια περίεργη οικειότητα μαζί της, σαν να γνωρίζει αυτή τη γυναίκα για πάντα. Σε ορισμένες περιπτώσεις, η ενέργεια μεταξύ των δύο είναι μεθυστική, σε βαθμό που θα μπορούσε να πει κανείς ότι «ερωτεύτηκε με την πρώτη ματιά».

Στην πραγματικότητα, έχει ερωτευτεί μια εξαπάτηση, την εικόνα που έχει προβάλει σε μια άλλη γυναίκα. Μόνο όταν εξαφανιστεί ο αντικατοπτρισμός της προβολής, θα αντιληφθεί τον εαυτό του ως ανόητο.

Μόλις αποσυρθεί η προβολή, το anima μπορεί να αναγνωριστεί ως μια δύναμη μέσα στον εαυτό του. Αφού εντάξουν το anima, οι άνδρες φαινομενικά επανασυνδέονται με μια θεϊκή δύναμη στον εσωτερικό κόσμο – η οποία θα μπορούσε να εκφραστεί ως δημιουργική ικανότητα ή μια ευαισθησία για τον φυσικό κόσμο. Ήταν κάτι πάντα μέσα τους που έπρεπε όμως να τους εμφανιστεί με την παρουσία του θηλυκού, καθοδηγούμενοι από μια γυναίκα.

Ο εαυτός

Αφού ξεπεράσει κανείς την περσόνα και ενσωματώσει τη σκιά του και τις πτυχές των αρχετύπων anima/animus στον χαρακτήρα του, τότε του δίνεται η πρόσβαση, όπως πίστευε ο Γιουνγκ, να εισέλθει στο βαθύτερο και υψηλότερο σημείο της ψυχής, στο αρχέτυπο της ολότητας– που ο Γιουνγκ ονόμασε «Εαυτό», το πιο σημαντικό από όλα τα αρχέτυπα.

«Ο Εαυτός αγκαλιάζει», γράφει ο Γιουνγκ, «τη συνείδηση ​​του εγώ, τη σκιά, την άνιμα και το συλλογικό ασυνείδητο σε απροσδιόριστη επέκταση.» (Mysterium Coniunctionis, σελίδα 108.)

Ο εαυτός τότε είναι το άθροισμα όλων όσων είμαστε τώρα, και όλων όσων κάποτε ήμασταν, καθώς και όλα όσα θα μπορούσαμε να γίνουμε. Είναι το σύμβολο του «Θεού μέσα μας», αυτού που είμαστε ως σύνολο.

Το αρχέτυπο του εαυτού είναι η αφετηρία της ώθησής μας προς την αυτοπραγμάτωση. Είναι το μοναδικό σημείο από το οποίο ωριμάζει ο χαρακτήρας και η προσωπικότητά μας καθώς μεγαλώνουμε — ακριβώς όπως ένας σπόρος κρατά ολόκληρο το πιθανό μέλλον ενός λουλουδιού. Είναι ο Εαυτός που αναδεικνύει αυτό που ο Γιουνγκ ονόμασε «διαδικασία της εξατομίκευσης», η οποία ξεκινά από το δυναμικό της παιδικής ηλικίας προς ένα απέραντο ταξίδι αυτοανακάλυψης, όπου κάποιος συνειδητά και σταδιακά εντάσσει τις ασυνείδητες πτυχές – τα μέρη του εαυτού που είχε αρνηθεί να αντιμετωπίσει — της προσωπικότητάς του στο σύνολο.

Ο Γιουνγκ πίστευε ότι είναι ο τελικός σκοπός της ανθρώπινης ζωής να βιώσουμε αυτήν τη συνάντηση στο Όλον, να εντάξουμε πλήρως και να κάνουμε συνειδητά όλα όσα μέσα μας ήταν κρυμμένα στο σκοτάδι. Αυτό το τέλος είναι η πληρέστερη έκφραση του χαρακτήρα κάποιου και του επιτρέπει να κρατήσει σταθερά την ατομικότητά του απέναντι στο συλλογικό μαζικό ασυνείδητο. Βρείτε με ένα απλό τεστ ποια είναι η ιδιοσυγκρασία σας από τους 16 τύπους με βάση τη ψυχολογία του Γιουνγκ: Τεστ Αυτογνωσίας: Βρες το στυλ σου σύμφωνα με τον Καρλ Γιουνγκ