905

Απελπισία

(Πηγή: ΝΕΑ ΑΚΡΟΠΟΛΗ): Σήμερα ο άνθρωπος είναι βυθισμένος σε μια κατάσταση απελπισίας που είναι αισθητή όχι μόνο όταν του λείπουν πράγματα, αλλά κι όταν τα πράγματα που έχει δεν του χρησιμεύουν. Είναι πασιφανές ότι για να κόψουμε τις ρίζες αυτού του δέντρου της απελπισίας, είναι ανάγκη να γνωρίζουμε τον εαυτό μας, να ξέρουμε ποιοι είμαστε, από πού ερχόμαστε και προς τα πού πηγαίνουμε.

Ζούμε κάθε μέρα σ’ ένα είδος αδράνειας. Τρώμε, κοιμόμαστε, κινούμαστε, πηγαίνουμε, ερχόμαστε… αλλά αυτά δεν αρκούν για να γεμίσουν την εσωτερική ανάγκη. Γι’ αυτό χρειάζεται μια εσωτερική Επανάσταση, μια πνευματική Επανάσταση, μια Ανά-σταση, μια επιστροφή στο σημείο εκκίνησης. Όλοι εμείς διαθέτουμε μια μορφή ενστίκτου γύρω από ένα σημείο εκκίνησης πιο πέρα από τη δική μας φυσική ζωή, ένα ένστικτο που μερικές φορές μας προειδοποιεί όταν κάτι πρόκειται να συμβεί.

Έχουμε την ικανότητα να μπούμε σ’ επαφή με εκείνο τον αόρατο Κόσμο που μας περιβάλλει, αλλά χρειαζόμαστε να αναπτύξουμε τις εσωτερικές μας Δυνάμεις ελπίδας, καρπούς του πνευματικού Κόσμου μας. Ένας κόσμος που δεν θρυμματίζεται με τα χέρια, ένας κόσμος που δεν μπορεί να αγοραστεί με χρήματα, ένας κόσμος που δεν απαντά στις απειλές, ένας κόσμος που είναι πιο πέρα από όλες τις περιστάσεις της ζωής. Και όλοι εμείς χρειαζόμαστε να συμμετέχουμε σ’ εκείνον τον κόσμο κι ας το έχουμε ξεχάσει.

Ελπίδα

Είναι περισσότερο αναγκαία η ελπίδα από το χρήμα. Εμείς οι άνθρωποι μπορούμε να ζήσουμε με λίγα λεφτά, αλλά δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς ελπίδα. Όλοι έχουμε, όχι μόνο ανάγκη, αλλά και δικαίωμα σ’ ένα μικρό μερίδιο δόξας, σ’ ένα μικρό κομμάτι ιστορίας, σε κάτι υπερβατικό, για το οποίο θα μας αναγνωρίσουν είτε δημόσια είτε σε προσωπικό περιβάλλον.

Αυτή η έλλειψη μεγαλείου και πνευματικής σχέσης μας μαραίνει, μας κάνει σιγά-σιγά σκληρούς και κακεντρεχείς. Αυτό συμβαίνει επειδή νιώθουμε πολύ μόνοι κι ας είμαστε ανάμεσα στο πλήθος κι ας διαβάζουμε κάθε πρωί την εφημερίδα για να μάθουμε τι συμβαίνει στην Κίνα. Νιώθουμε μόνοι επειδή αγνοούμε τι συμβαίνει μέσα μας. Και ούτε καταφέρνουμε να κεντρίσουμε το ενδιαφέρον όσων έχουμε γύρω μας, για να τους μεταδώσουμε μια μικρή φράση αγάπης, κάτι που να μην είναι απλώς και μόνο υλικό.

Ακρωτηριασμός της ψυχής

Αν αγαπάτε τα παιδιά σας, τους φίλους σας, τα άτομα που βρίσκονται μαζί σας, μη φοβάστε να τους το δείξετε. Ο φόβος να δείξουμε την αγάπη μας είναι αυτό που μας αφαίρεσε το δικαίωμα στην ελπίδα. Η ελπίδα πέταξε μακριά μας, επειδή κατά κάποιο τρόπο, μείναμε παράλυτοι, σκληροί και δεν μπορούμε να δείξουμε τις συγκινήσεις μας. Αυτός είναι ακρωτηριασμός της ψυχής μας. Η ψυχή μας είναι ακρωτηριασμένη στις δικές της λειτουργίες της ελπίδας και της πνευματικότητας, με τρόπο ώστε να κάνουμε τα πράγματα αυτοματοποιημένα. Χρειαζόμαστε μια εσωτερική αναζωογόνηση που να μας επιτρέψει να έρθουμε σ’ επαφή με τον κόσμο και τον εαυτό μας.

Φιλοσοφία και Συναισθήματα

Γι’ αυτό μιλάμε για τη Φιλοσοφία Διεκδικούμε το δικαίωμά μας για αγάπη, το δικαίωμά μας για ειρήνη. Διεκδικούμε με δυνατή φωνή, και στο όνομα όλων, το δικαίωμα να ζούμε σαν άνθρωποι. Σ’ έναν κόσμο που είναι όλο και περισσότερο μολυσμένος, θέλουμε να ζούμε μη μολυσμένοι, πιο φυσικά. Θέλουμε η ελπίδα να πορεύεται μπροστά μας σαν να ήταν φάρος, φωτίζοντας το δρόμο μας. Θέλουμε να έχουμε επαφή με τον εαυτό μας, με τους προγόνους μας, με τον κόσμο που θα έρθει. Θέλουμε, κατά κάποιον τρόπο, να είμαστε συμμέτοχοι αυτής της ιστορικής στιγμής αλλά και να σφυρηλατήσουμε την ιστορία του μέλλοντος.

Οι άνθρωποι δεν αρκούνται με το να διαβάσουν την Ιστορία, θέλουν να την δημιουργήσουν, έστω και σε μικρό βαθμό. Θέλουν να τη ζήσουν. Πρέπει να αντιδράσουμε ενάντια σ’ αυτόν τον κόσμο, που τα σχετικά με το Πνεύμα ακρωτηριάστηκαν από την ύλη. Που ακόμα κι αυτοί, που θέλουμε και που έχουμε ανάγκη για πνευματικότητα, για προσευχή και για εσωτερική ειρήνη, ωθούμαστε σαν κοπάδι ενάντια σε εκείνο το αγκαθωτό τείχος, που είναι το μίσος των σύγχρονων ανθρώπινων σχέσεων.

Ευτυχισμένοι αυτοί που κλαίνε μπροστά σ’ ένα ποίημα. Ευτυχισμένοι εκείνοι που το πρόσωπό τους αλλάζει, επειδή ακούνε μια μουσική που μπορεί να τους ανυψώσει. Ευτυχισμένοι εκείνοι που μπορούν να κάνουν χειρονομίες και να αγκαλιάζουν ένα φίλο στη μέση του δρόμου. Ευτυχισμένοι εκείνοι που ακόμα είναι πραγματικά ζωντανοί κι από το σπόρο του θα βγει ένας ολόκληρος Κόσμος Ελπίδας. Ένας Κόσμος που πρέπει όχι μόνο να είναι Νέος αλλά και Καλύτερος.