Από το περιοδικό “Φιλοσοφική Λίθος“, Εκδόσεις ΝΕΑ ΑΚΡΟΠΟΛΗ
Όλοι έχουμε συνηθίσει ν’ ακούμε όλο και πιο συχνά τη φράση «δεν έχω χρόνο», αλλά τις περισσότερες φορές αυτή η δικαιολογία είναι συνήθως ψεύτικη, συνειδητά ή ασυνείδητα, ή απλά οφείλεται σε μια λανθασμένη ικανότητα να συνειδητοποιήσουμε το πέρασμα του διαθέσιμου χρόνου και να χρησιμοποιήσουμε το δικό μας χρόνο.
Όπως ήδη έχει αποδείξει η σύγχρονη επιστήμη, ο χρόνος είναι μια μορφή ενέργειας. Αλλά μια πολύ ιδιαίτερη ενέργεια, που δεν μπορεί να παραχθεί ούτε να αποθηκευτεί. Μόνο να χρησιμοποιηθεί μπορεί κι αν δεν χρησιμοποιηθεί, εξαντλείται, χωρίς δυνατότητα ανάκτησης.
Ο χρόνος, εκτός από τις τρεις φάσεις του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος, έχει επίσης άλλες δύο διαστάσεις, τις οποίες θα μπορούσαμε να ονομάσουμε: « διάρκεια» και «στιγμή». Η διάρκεια σχετίζεται με την ποσότητα του απαραίτητου ή διαθέσιμου χρόνου για να πραγματοποιήσουμε μια δράση. Η στιγμή σχετίζεται με την ποιότητα του χρόνου, η οποία βρίσκεται σε μεγαλύτερη ή μικρότερη συμφωνία με τη δράση αυτή. Η διάρκεια είναι ένας αντικειμενικός παράγοντας. Η στιγμή είναι μια διάσταση υποκειμενική, ψυχολογική και επομένως αστάθμητη.
Πόσες φορές δεν μας έχει συμβεί να είμαστε σ’ ένα μάθημα, μια συνάντηση ή μια τελετή και στο τέλος να αισθανθήκαμε σαν να είχαν περάσει μόλις λίγα λεπτά; Αλλά στην πραγματικότητα διήρκησαν μια ώρα ή περισσότερο… Σε περιπτώσεις όπως αυτές, η στιγμή έχει ανακόψει τη διάρκεια, καθετοποιώντας μαγικά το χρόνο. Η στιγμή έχει κάτι μεταφυσικό και μαγικό, τρέφεται από μια συνείδηση ανυψωμένη από τη βούληση και μπορεί να φτάσει την αιωνιότητα. Η διάρκεια είναι πάντα οριζόντια και τρέφεται από αυτήν την ίδια, μέχρι που παύει να υπάρχει.
Για να οργανώσουμε καλύτερα το διαθέσιμο χρόνο που αφιερώνουμε σε κάθε δράση, βασικά απαιτούνται τρεις φάσεις:
