Με λιγότερη ή περισσότερη συχνότητα εμφανίζεται στο στόμα όλων η επιθυμία να «πάμε κάποιες μέρες διακοπές», δηλαδή να χαλαρώσουμε από μια συσσωρευμένη κούραση, που φτάνει να γίνεται δυσβάστακτη.
Αυτή η ξεκούραση εστιάζεται σε ένα σαββατοκύριακο, σε κάποιες αργίες που μας επιτρέπουν να ξεμακρύνουμε από την καθημερινή ρουτίνα, σε κάποιες χειμερινές ή καλοκαιρινές διακοπές. Σε ένα ταξίδι, σε μια επίσκεψη στο χωριό, στο σπίτι κάποιων φίλων ή συγγενών που μένουν σε άλλο μέρος, διαφορετικό από την πόλη μας… Αλλά περιέργως τις περισσότερες φορές η ξεκούραση δεν κατορθώνεται ή συντελείται ελάχιστα και συνήθως, γυρνάμε στις δουλειές μας πιο αγχωμένοι απ’ όταν ξεκινήσαμε.
Είναι φανερό ότι κάθε αλλαγή δραστηριότητας ή περιβάλλοντος είναι μια μορφή ξεκούρασης. Αλλά αυτό δεν αρκεί. Είναι ένα αδύναμο υποκατάστατο που οδηγεί τελικά στο να ατενίζουμε με μεγαλύτερη ενόχληση την επιστροφή στα καθημερινά, στα «καταναγκαστικά».
Χρειάζεται να μάθουμε να ξεκουραζόμαστε καθημερινά, να ανανεωνόμαστε κάθε μέρα, ανακουφίζοντας εν μέρει τις εντάσεις που συσσωρεύονται με την πάροδο των ωρών δραστηριότητας, όποια κι αν είναι αυτή. Χρειάζεται να ανασαίνουμε κάθε τόσο, να χαλαρώνουμε λίγα λεπτά, όχι μόνο φυσικά, αλλά κυρίως ψυχολογικά και νοητικά. Και επιμένουμε στα λεπτά, γιατί δεν χρειάζονται ώρες ούτε και πάρα πολλά λεπτά. Χρειάζεται μόνο μια στάση ανάπαυσης, που να μας επιτρέπει να ρίξουμε μια έξυπνη ματιά γύρω μας ή στον εσωτερικό μας κόσμο.
Μας κουράζουν τα πράγματα που δεν μας ενδιαφέρουν ή για τα οποία δεν ξέρουμε να ενδιαφερθούμε. Μας κουράζει να μην ξέρουμε να ανασαίνουμε μέσα στην εργασία, μας κουράζει η βαρετή μηχανοποίηση, που δεν αφήνει την συνείδηση να επεμβαίνει.
Μας ξεκουράζει το ενδιαφέρον γι’ αυτά που κάνουμε, το να βλέπουμε με ανανεωμένο βλέμμα και δίψα για μάθηση όλα όσα είναι γύρω μας και όσα συμβαίνουν στον κόσμο μας, το να είμαστε πάντα ο εαυτός μας και να είμαστε με την ψυχή μας σε όλα όσα μας αφορούν.
Μας ξεκουράζει να γεμίζουμε με καθαρό αέρα, να κοιτάζουμε τον ουρανό και να χανόμαστε σε αυτόν, να βλέπουμε τη φωτιά να χορεύει ή το νερό να τρέχει, να χαϊδεύουμε τα φύλλα ενός φυτού ή να παίζουμε με κάποιο κατοικίδιο ζωάκι. Να συζητάμε με αυτούς που αγαπάμε ή να διαβάζουμε αυτούς που θαυμάζουμε. Να μοιραζόμαστε ένα τραπέζι, για να κάνουμε τα πιο μικρά ή τα πιο μεγάλα πράγματα.
Απόσπασμα από το βιβλίο «Πρακτικές συμβουλές για Αυτογνωσία» Delia S. Guzman, εκδόσεις Νέα Ακρόπολη
