Ένα αφρισμένο ποτάμι έφτασε μια μέρα σε μια έρημο.
Με έκπληξη είδε πως δεν μπορούσε να τη διασχίσει!
Το νερό του εξαφανιζόταν όλο και πιο γρήγορα στη λεπτή άμμο!
Τότε φώναξε με απελπισία: «Η μοίρα μου είναι να περάσω αυτή την έρημο, αλλά δεν ξέρω με ποιον τρόπο».
Η φωνή της ερήμου απάντησε με την κρυφή γλώσσα της φύσης:
– Ο άνεμος διασχίζει την έρημο. Το ίδιο μπορείς να κάνεις κι εσύ.
– Όσο προσπαθώ τόσο απορροφιέμαι στην άμμο. Ακόμα κι αν ριχτώ όλο στην έρημο, δεν μπορώ να διασχίσω παρά μια ελάχιστη απόσταση, είπε το ποτάμι.
– Ο άνεμος δε ρίχνεται ενάντια στην άμμο της ερήμου, του απάντησε η φωνή.
– Ναι, αλλά ο άνεμος μπορεί να πετάει, ενώ εγώ δεν μπορώ.
– Σκέφτεσαι με λαθεμένο τρόπο. Το να προσπαθήσεις να πετάξεις είναι παραλογισμός. Άφησε τον άνεμο να σε μεταφέρει πάνω από την άμμο.
– Πώς μπορεί να συμβεί αυτό; είπε το ποτάμι.
– Άφησε τον εαυτό σου να απορροφηθεί από τον άνεμο.
Το ποτάμι όμως απάντησε ότι δεν ήθελε να χάσει την ατομικότητά του.
– Αν το κάνω αυτό, ίσως να μην υπάρξω ποτέ ξανά, είπε.
– Αυτό, απάντησε η άμμος, είναι μια μορφή λογικής. Όμως δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Όταν ο άνεμος απορροφήσει το νερό σου, θα το μεταφέρει πάνω από την έρημο και έπειτα θα το ξαναρίξει σαν βροχή. Η βροχή θα γίνει και πάλι ένα ποτάμι.
– Πώς μπορώ να βεβαιωθώ ότι αυτό είναι αλήθεια; ρώτησε το ποτάμι.
– Αλήθεια είναι. Και οφείλεις να το πιστέψεις. Διαφορετικά θα σε ρουφήξουν οι άμμοι, για να σχηματίσεις μετά από μερικά εκατομμύρια χρόνια ένα τέλμα.
– Αλλά αν αφεθώ στον άνεμο, θα μείνω το ίδιο ποτάμι που είμαι τώρα; ρώτησε το ποτάμι.
– Σε καμιά περίπτωση δεν μπορείς να μείνεις το ίδιο ποτάμι που είσαι σήμερα. Δεν έχεις τη δυνατότητα εκλογής. Απλώς φαίνεται ότι την έχεις. Ο άνεμος θα μεταφέρει την ουσία σου, το λεπτότερο μέρος σου. Όταν γίνεις ξανά χείμαρρος στο βουνό, πέρα από τις άμμους, οι άνθρωποι θα σε φωνάζουν με διαφορετικό όνομα. Εσύ όμως θα ξέρεις πως ουσιαστικά θα είσαι ο ίδιος. Σήμερα αποκαλείς τον εαυτό σου σαν τάδε ποτάμι, επειδή δεν ξέρεις ποιο μέρος σου είναι η πραγματική σου ουσία.
Έτσι το ποτάμι πέρασε την έρημο αφήνοντας τον εαυτό του να ανυψωθεί στην αγκαλιά του φιλόξενου ανέμου. Αυτός το περισυνέλεξε αργά και προσεκτικά κι έπειτα το εναπόθεσε ευγενικά και στοργικά πάνω στα βουνά μιας μακρινής χώρας.
– Τώρα, είπε το ποτάμι, έμαθα την αληθινή μου οντότητα!
Είχε όμως ένα ερώτημα, που πάφλαζε μέσα του, καθώς κυλούσε: “Γιατί δεν μπορούσα να το σκεφτώ από μόνος μου; Γιατί έπρεπε να μου το πουν οι άμμοι; Τι θα συνέβαινε αν δεν είχα δώσει προσοχή στις άμμους;”.
Ξαφνικά μια μικρή φωνή τού απάντησε.
Προερχόταν από έναν κόκκο άμμου.
– Μόνο οι άμμοι ξέρουν, γιατί το έχουν δει να συμβαίνει.
Η έκτασή τους είναι μεγάλη. Από το ποτάμι μέχρι το βουνό. Αποτελούν τον κρίκο. Και πρέπει να κάνουν τη δουλειά τους, όπως και κάθε τι άλλο. Ο τρόπος με τον οποίο πρέπει να ταξιδέψει το ποτάμι της ζωής, είναι γραμμένος στις Άμμους.
